Μία παραίτηση αρχής

Σε δύο περιπτώσεις, κυρίως, παρατηρείται, να παραιτούνται υπουργοί λόγω ανακαλύψεως ημαρτημένων του παρελθόντος που δεν συνάδουν στο υπουργικό λειτούργημα, οπότε η παραίτηση γίνεται οικειοθελώς ή του επιβάλλεται και όταν ο υπουργός υποχρεώνεται ν’ ακολουθήσει κυβερνητική γραμμή αντίθετη με τις απόψεις και τη συνείδησή του, το αποτέλεσμα είναι να αποπέμπεται ακουσίως.
Ο υφυπ. Υποδομών κ. Δ. Καμμένος παραιτήθηκε μετά μερικές ώρες απ’ την ορκωμοσία του κατηγορηθείς για τις “ομοφοβικές” και “ρατσιστικές” θέσεις του που ξάφνιασε τον πολιτικό κόσμο και την κοινωνία. Το κλίμα που διαμορφώθηκε στην κυβέρνηση έγινε βαρύ και θα ήταν ακόμη βαρύτερο, αν μετά την παραίτηση Καμμένου δεν εδίδετο συνέχεια στην υπόθεση του υφυπ. Αγρ. Ανάπτυξης κ. Μ. Μπόλαρη, όσον αφορά το προηγούμενο με το θέμα των “οροθετικών” και δεν σταμάταγε εν τη γενέσει του.
Σε δύσκολη θέση έρχεται ο κάθε πρωθυπουργός, όταν τοποθετεί στα Υπουργεία ή διορίζει συμβούλους για να κρατούν τα ηνία της εξουσίας αμφιλεγόμενα άτομα, το ήθος των οποίων και το βιογραφικό τους δεν εξετάζονται αρκούντως με αποτέλεσμα να βγαίνουν στην επιφάνεια αήθεις συμπεριφορές και αντιδημοκρατικές πράξεις, φαινόμενα που κεντρίζουν την ευαισθησία της κοινής γνώμης. Ετσι δικαίως τίθεται το ερώτημα, αν τέτοιας ποιότητας άνθρωποι θα λύσουν τα προβλήματα της χώρας. Αυτά βλέπουν αξιόλογοι και πετυχημένοι επιστήμονες, αποστασιοποιούνται απ’ την πολιτική και αφήνουν πίσω τους να επιπλέουν ακατάλληλοι.
Ο πολιτικός δεν δικαιούται να είναι απρόσεκτος για όσα κάνει και να ξεχνά ό,τι λέει. Οταν μάλιστα ενδέχεται να χειρισθεί ως υπουργός θέματα υψίστης σημασίας, οφείλει να έχει το θάρρος εφόσον υπάρχουν υποψίες για αμφίβολες δραστηριότητες, να αποφύγει την υπουργοποίησή του. Στην πολιτική είναι τόσο μικρός ο κόσμος που λόγω twitter και facebook τίποτα δεν μένει κρυφό.
Οφειλαν, λοιπόν, οι σύμβουλοι του πρωθυπουργού να τον έχουν προστατέψει, ώστε να μην δημιουργηθεί μέσα σ’ ένα 24ωρο οξύτατο πολιτικό πρόβλημα που θ’ απορρύθμιζε το έργο της κυβέρνησής του.
Σ’ αυτή την περίπτωση φάνηκε ότι ήταν ανενημέρωτος. Ο κόσμος ψάχνει, μαθαίνει, εξανίσταται και δεν συγχωρεί, κυρίως ο πολιτικός αντίπαλος όπως εν προκειμένω η κα Βασ. Κατριβάνου απ’ την ομάδα των “53” του ΣΥΡΙΖΑ που σχολίασε τον αντισημιτισμό του κ. Καμμένου στο twitter, ο οποίος ισοδυναμεί με ακραίες τάσεις. Τα λεγόμενα ενός πολιτικού δημοσίως, πέραν του ότι μπορεί να τρώσουν την αξιοπιστία του, προκαλούν και κοινωνικές αναταράξεις με παταγώδη τρόπο.
Ας θυμηθούμε τις πιο τρανταχτές περιπτώσεις αποπομπών και παραιτήσεων. Του Ασημάκη Φωτήλα 1982. Παύθηκε απ’ τον Ανδρέα εν πτήσει επιστρέφοντας απ’ τη Σύνοδο Κορυφής ΥΠ.ΕΞ. της Ε.Ο.Κ. διαφωνήσας με τις κυβερνητικές εντολές όταν δεν ψήφισε υπέρ στο Πολωνικό. Του Ν. Κουτσόγιωργα 1989. Παραιτείται απ’ το Υπ. Προεδρίας μετά το σκάνδαλο Κοσκωτά. Του Β. Κοντογιαννόπουλου 1991. Παραιτήθηκε μετά τη δολοφονία Τεμπονέρα στην Πάτρα. Του Σ. Χατζηγάκη 1992. Παραιτήθηκε απ’ το Υπ. Γεωργίας αρνούμενος την παραχώρηση της πυρόσβεσης σε ιδιωτικές εταιρείες. Του Σ. Μαλέσιου 2003. Αποπέμπεται απ’ το Υπ. Δημόσιας Τάξης διότι έμενε σε σπίτι φίλου του μετόχου σε κοινοπραξία έργων της Ολυμπιάδας. Του Β. Μαγγίνα 2007. Παραιτήθηκε απ’ το Υπ. Εργασίας για “λόγους ευθιξίας” σχετικά με το “περίπτερο στο Κορωπί”. Της Αντζελας Γκερέκου 2010. Παραιτήθηκε απ’ το Υπ. Τουρισμού “…για λόγους ευθιξίας… να μην πληγεί η κυβέρνησή της…” απ’ τις φορολογικές εκκρεμότητες του συζύγου της.
Η πολιτική ζωή του τόπου είναι γεμάτη από περιστατικά παραιτήσεων ή απομακρύνσεων υπουργών για θέματα τιμής ή κατ’ εξαναγκασμόν. Τίποτα όμως απ’ αυτά δεν χρησίμευσε ως παράδειγμα προς αποφυγήν στους επόμενους “εθνοπατέρες”.