Μία περιφρονημένη λέξη

» Στην ελληνική πολιτική σκηνή μια λέξη υποφέρει ιδιαίτερα, επειδή το κάθε κόμμα κι ο αρχηγός του την εννοεί μόνο πολιτικά, όχι κυριολεκτικά. Λένε, δηλαδή οι πολιτικοί μας, «Ναι, στη συναίνεση, εφόσον όμως οι άλλοι συναινέσουν με την άποψή μας»!
Εχθροί της συναίνεσης είναι η φιλοδοξία, η εξουσιομανία κι ο εγωισμός. Σίγουρα, αυτό που ενδιαφέρει σήμερα τη συγκυβέρνηση και το ΣΥΡΙΖΑ, ως αντιπολίτευση, είναι, η μεν πρώτη να μείνει στην εξουσία, ο δε δεύτερος να την κατακτήσει πάση θυσία. Δευτερευόντως τους ενδιαφέρει το καλό του τόπου.
Ετσι, η χώρα, ακόμη και σε κρίσιμες στιγμές όπως οι σημερινές, βρίσκεται στη διάθεση των ορέξεων των ξένων, δανειστών ή γειτόνων, που διαπιστώνουν πως δεν υπάρχει ένα αρραγές μέτωπο να τους αντιμετωπίσει.
Η λέξη συναίνεση σημαίνει συγκατάθεση, αποδοχή των απόψεων του άλλου, ύστερα από διάλογο. Στόχος της είναι η ενσωμάτωση όλων των απόψεων σε μια, με αμοιβαίες υποχωρήσεις, ώστε να αντιμετωπισθεί από κοινού και με ενιαία γραμμή κάθε κοινό πρόβλημα της χώρας. Τι θα κόστιζε, για παράδειγμα, ένα “minimum” συναίνεσης στα εθνικά θέματα ή την αντιμετώπιση του δημόσιου χρέους;
Η συναίνεση δεν θα έπρεπε να είναι περιφρονημένη, αλλά… περιφρουρούμενη, ως κόρη οφθαλμού.