Μια πέτρα στο τέλμα!

Η πρώτη βαριά πέτρα στο πηχτό τέλμα έπεσε με τη διακήρυξη των θέσεων για την αναμόρφωση και την ανασυγκρότηση της ελληνικής κεντροαριστεράς με την υπογραφή περίπου εξήντα πολιτικοποιημένων προσωπικοτήτων της επιστήμης, των γραμμάτων και των τεχνών, που ευτυχώς δεν φέρνουν το στίγμα των ροπαλοφόρων Ηρακλέων σε κομματικούς θυρεούς, αλλά και τη σφραγίδα της καταξίωσής τους στους οικείους κοινωνικούς χώρους.
Ηταν το εναρκτήριο λάκτισμα σ’ έναν αγώνα απεμπλοκής από τα δίχτυα της κομματικής ευνοιοκρατίας και των κλειστών πολιτικών κλαμπ, με τους κάθε λογής επιτήμιους επαγγελματίες κομισάριους. Ηταν μια ειρηνική εξέγερση συνειδήσεων, που δεν αποκλείεται να συνεχιστεί με την ίδια σύνεση της αρχικής διακήρυξης, αλλά και με μεγαλύτερη, για ιστορικές αλλαγές, επιμονή.
Ηταν η εναρμονισμένη προς το κοινό λαϊκό, περί δικαίου αίσθημα, αντίδραση εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων που υπό το καθεστώς των ωφελιμιστικών κλειστών κομματικών κυκλωμάτων, ένιωθαν ανεκπροσώπητοι και ιδεοπολιτικά άστεγοι, κατά την τελευταία 15ετία. Οπως επίσης ήταν και μια απάντηση, σε φαινομενικά ανατρεπτικούς πολιτικούς σχηματισμούς με οπορτουνιστικό υπόβαθρο και αμέτρητες καιροσκοπικές μεταλλάξεις που αναιρούν κάθε σοβαρή ιδεολογική ταυτότητα.
Υπήρξαν, βέβαια, πέρα από τη γενικότερη επιδοκιμασία της διακήρυξης και κάποιες τεκμηριωμένες κριτικές για την ορθότητα ή την πληρότητα του προσεκτικού πράγματι μανιφέστου των 58. Αλλά και αυτό είναι ένα παρήγορο σημάδι διαλεκτικού λόγου και αντιλόγου. Γιατί, σε διαφορετική περίπτωση, κάθε παρόμοια συλλογική διακήρυξη θα κατέληγε σε αντιδημοκρατικό δογματισμό.
Αξιοσημείωτη κρίνεται και η ευμενής κριτική του εγχειρήματος αυτού απ’ τον Ευάγγελο Βενιζέλο. Και οφείλω, στο σημείο αυτό να εξάρω τη συμπεριφορά του, μολονότι, στο παρελθόν, κατ’ επανάληψη και με δριμύτητα τον κατέκρινα, από τη στήλη αυτή, για διαλυτικές ενέργειες στον χώρο του πάλαι ποτέ κραταιού κινήματος.
Η πορεία αυτής της πρωτοβουλίας σήμερα των 58 και αύριο – μεθαύριο κάποιων εκατοντάδων γιατί όχι και χιλιάδων, με ξεκάθαρη σοσιαλιστική και σοσιαλδημοκρατική συνείδηση, θα τελεσφορήσει εάν, εκ προοιμίου, απομονωθούν οι καιροσκόποι και τα διαλυτικά στοιχεία. Δηλαδή δύο παράγοντες, που κατά το παρελθόν έδρασαν ως επαγγελματίες Δούρειοι Ιπποι στα σπλάχνα κυρίαρχων πολιτικών δυνάμεων.