Μία ποιητική συλλογή για στοχασμό

Η τέχνη  της Λογοτεχνίας, της ανώτερης τέχνης, συνεπώς και της ποίησης, έχει σαν σκοπό να αγγίξει τον άνθρωπο, τα συναισθήματά του, τις σχέσεις του με τους άλλους ανθρώπους και τη φύση.    Ο ποιητής σε  έναν-δύο στίχους, μπορεί  να μας πει τα πάντα. Η ποίηση επιβάλλει σεβασμό, έχει  βαρύτητα  εξηγεί καλυτερα  τα  πράγματα.  Οι λέξεις και η σύνταξη τα βγάζουν πέρα μόνες τους.
Αφορμή για τα παραπάνω και για όσα ακολουθούν, στάθηκε η παρουσίαση της τελευταίας ποιητικής συλλογής  της αγαπημένης Χανιώτισσας ποιήτριας Γιώγιας Κοματσουλάκη –Σιώκου, που παρακολούθησα με  τίτλο “Στα δέντρα μιλώ για τ όνομά τους”.
Η εξαιρετική παρουσίαση πραγματοποιήθηκε  στο Πνευματικό Κέντρο Χανίων στις 18/ 6/2018 με αξιόλογους ομιλητές και συντελεστές, που ακούμπησαν με ευαισθησία και γνώση τα ποιήματα και κατάφεραν να μεταφέρουν στους ακροατές μεγάλο μέρος από την ομορφιά, την ευγένεια, τα ποικίλα συναισθήματα και τον προβληματισμό που αποπνέουν.
Η συλλογή αποτελείται από 35 τριάντα πέντε ευανάγνωστα ποιήματα, 35 τίτλους καθοδηγητικούς του  περιεχομένου τους. Ο λόγος της ποιήτριας ήρεμος, λιτός με εκφραστική ευστοχία και σταθερά μοτίβα
έμπνευσης και αναφοράς την ιστορία, τον πολιτισμό, την πολύπαθη ειρήνη, τον έρωτα, την απώλεια, τη φύση με ό,τι τη συναποτελεί.
Η ποιήτρια αγαπάει, πονάει τη φύση ,την Κρητική γη αλλά και ευρύτερα τον πλανήτη που απειλείται.
Επηρεάζεται η ψυχοσύνθεσή της, ανησυχεί, αγωνιά για τα προβλήματα, που συμφέροντα τεράστια και ανθρώπινες συμπεριφορές δημιουργούν.
Και όπως ο μεγάλος Στήβεν Χόκινγκ προειδοποιεί στα βιβλία  του, ότι το ανθρώπινο είδος θα χαθεί αν  συνεχιστεί η ίδια στάση του ανθρώπου για τον πλούτο, έτσι και η ποιήτρια λειτουργεί σαν προφήτης του μέλλοντος για τα μεγάλα ζητήματα που απασχολούν κάθε λογικό άνθρωπο.
Στο ποίημά της  “σε ριζιμιό” γράφει: Μ’ ένα χτενάκι από τα μαλλιά μου σκάβω το τσιμέντο, φυτεύω αειφόρα δέντρα, τα αηδόνια προσκαλώ και την καμπάνα της Ειρήνης πάνω από τις μαρκίζες, στο βυζαντινό εκκλησάκι ολοένα χτυπώ.
Με έσχατη γνώση, ταπεινοφροσύνη και έντονο πόνο μετουσιώνει  ό, τι αγαπά, ό, τι την προβληματίζει και  την κρατά ξάγρυπνη, σε στίχο μεστό περιεχομένου, με λέξεις διαλεκτές, ξεχωριστές, μοναδικές.
Στο ποίημά της όταν δακρύζουν οι κουμαριές γράφει: “Φοβάμαι τη βόμβα του υδρογόνου, την αλαζονεία των ανθρώπων, το αλύχτημα του προπανίου. Την πετρελαιοκηλίδα φοβάμαι φιλντισένια να ιριδίζει στο αρχιπέλαγος….”    Και παρακάτω:  “Την υπερθέρμανση φοβάμαι του πλανήτη, τον κρότο των παγετώνων.
Του  μολυσμένου υδροφόρου ορίζοντα την οργή”.
Βαθειά συνειδητοποιημένη σπαράζει για ό τι σκληρό την περιβάλλει και γράφει στο ποίημα  “ουρλιαχτό”:
“Με το αίμα ταξιδεύω στη συνείδηση Γυμνή δίχως κτερίσματα με γλώσσα Ελληνική’’.
Η δύναμη και η μοναδικότητα της γλώσσας μας αναδεικνύονται μέσα από τα ποιήματά της. Νιώθει αδύναμη μπροστά στη δύναμη που έχει ο θάνατος, ένιωσε τη δύναμή του καθώς της στέρησε τον αγαπημένο της σύντροφο, θέλει να τον ξορκίσει και φυτεύει μία ευλογημένη ελιά να του κρατά συντροφιά.
Γράφει στο ποίημα  “Η ελιά”: “Κι εγώ δίπλα στον τάφο σου φυτεύω μια ελιά για να ξορκίσω την απειλή  της καταιγίδας…”.
Για τις καταστροφικές συνέπειες του πολέμου όπου Γής, έχει καταπληκτικά ποιήματα στη συλλογή αυτή, όπως αυτό με τον τίτλο “το Χαλέπι”, όπου γράφει : “Εκεί που αχνίζουν ερείπια κρανίου τόπος . Αποτεφρωμένη σιωπή …πόλη νεκρή πλέει στα συντρίμμια”.
Και στο ποίημα με τον τίτλο “σπαράγματα  στίχων” γράφει: “Και σήμερα στην όαση της Συριακής ερήμου, όπου κάποτε ορθωνόταν ψιλόλιγνες μελωμένες χουρμαδιές και ο αστρόφωτος ναός του Βάαλ σαν θυμίαμα  υψωνόταν στον ουρανό, εκεί με πελέκησαν βάναυσα, με βίασαν και με εγκατέλειψαν αιμόφυρτη
στην    ιστορία”.
Τι να πεί κανείς γι αυτούς τους στίχους; Με την προσεκτική ανάγνωση της ποιητικής συλλογής, ο άνθρωπος μπορεί να αισθανθεί τρυφερότητα, συμπάθεια για τον κατατρεγμένο πρόσφυγα του πολέμου και της φτώχειας, που χρόνια βαδίζει στα σταυροδρόμια του κόσμου, μ΄ ένα μαράζι έρωτα και δύο κομμάτια γυρισμού στην τρύπια τσέπη του.
Η ποιήτρια διαθέτει οικουμενικό ανθρωπισμό. Η  πατρίδα της η  Κρήτη κατέχει ιδιαίτερη θέση στη καρδιά  της.  Αγαπά τα φυτά και τα λουλούδια της, τα βράχια, τις παραλίες και τα ξωκλήσια της  όλα είναι καταχωρημένα στη μνήμη της, τα ανασύρει και γράφει στο ποίημά της “Ο δίκταμος”:  “Ο δίκταμος θάμνος μικρός και χαμηλός,  βελούδινη αποπνέει γαλήνη…”.
“Στα κρητικά βουνά ο δίκταμος φέγγει λησμονημένος. Σαν φεγγαρόπετρα συνείδησης”.
Στο  μικρό αυτό σημείωμα  παρέθεσα ένα μικρό απάνθισμα  των ποιημάτων της συλλογής.
Σε περιόδους κρίσης και σκοταδισμού  η ανθρωπότητα ανατρέχει στους ποιητές της για να ξαναβρεί τα  βήματά της. Έχω την άποψη, ότι και  αυτή η ποιητική συλλογή μπορεί να συμβάλλει σ αυτή την  κατεύθυνση.
Εύχομαι στην αγαπημένη μου ποιήτρια να βρούν τα ποιήματά της ευαίσθητους αναγνώστες, αποδέκτες και να έχει υγεία και έμπνευση να μας χαρίσει και άλλα όμορφα ποιήματα στο μέλλον.