Η μια πίτσα που έγινε… τρεις!

Σκορποχώρι ρε παιδιά.
Τι γίνανε οι παράξενοι επισκέπτες μου;
Κανένας δεν φαίνεται. Νόντας, Βάγγος, Ντίνος… όλοι που μου ερχόντουσαν με φωτογραφίες υπουργών στην τσέπη, με ρουσφέτια, συντεκνιές, ραβασάκια και κομματικά δολώματα, που μου κάνανε «πολιτική» διαπαιδαγώγηση και προσφορές αλαζονικές, πάνε, χαθήκανε, ηρέμησα απ’ αυτή τη μεριά.
Μόναχα το θρύλερ με την ευρωομάδα και τη Μέρκελ μου ταλανίζει το νευρικό σύστημα, και το διπλό αποτρόπαιο έγκλημα στη γειτονιά μας. Κοντεύουν να διαταράξουν την όποια ψυχολογική μου ισορροπία.
Σωτήρια, η γνωστή και μη εξαιρετέα αερόμυαλη Ροδούλα που εμφανίστηκε με το κραγιόν στο αριστερό και το καθρεφτάκι στο δεξί να πασαλείβεται.
– Πάω να σκάσω ξάδερφε.
– Τι σου συμβαίνει, ρώτησα.
– Είμαι πιο όμορφη απ’ τη Δανάη; Πε μου να χαρείς.
Επειδή ήρθε ως αιθρία στο σκοτεινιασμένο ουρανό, το φχαριστήθηκα, μπήκα στο νόημα, έδωσα τη σωστή απάντηση.
– Βεβαίως. Αλλά, γιατί ρωτάς; Ετοιμάζεσαι για αντιπαράθεση;
– Από το να μου τον φάει καμιά ξετσίπωτη σαν τη πώς τη λένε αυτή την ασπρομάλλα…
– Λαγκάρτ;
– Ναι για. Ή την άλλη με τις στενές ζακέτες ανάθεμα τηνε, τη Μέγκενη βρε ξάδερφε που τον βλέπει σαν ξερολούκουμο…
– Κινδυνεύει δηλαδή ο Βαρουχάκης, είπα γελώντας φιλικά.
– Γι’ αυτό, ξάδερφε, θα πάω στην Αίγινα να του τα ρίξω του Γιάνη.
Ωχ. Μου ήρθε η κεραμίδα, απέφυγα να την ενθαρρύνω.
– Άσε, κρίμα είναι η Δανάη. Μην της τον ξεμυαλίσεις.
Αυτή όμως ακλόνητη συνέχιζε το πασπάλισμα και μετά την άρνησή μου να συνεχίσω το δούλεμα, μου θύμισε η αθεόφοβη την πίτσα που τριπλασιάστηκε.
– Θυμάσαι ξάδερφε στο Αμέρικα που πεινούσες και σ’ έστειλα να χορτάσεις πίτσα;
– Και κόντεψα να σκάσω;
– Πε το να το ακούσουν κι άλλοι να γελάσουν τούτες τις μέρες…
Εδώ συμφώνησα μαζί της, να τα θυμηθώ ο ίδιος, να εκτονωθώ, να τα διαβάσετε κι εσείς σαν αντίδοτο, που λέγαμε…
Εμ να μην ήτανε Δεκέμβριος του 1992; Ως συνήθως ολιγόφραγκος έως άφραγκος, στο Ford Walton Beach, βόρεια Φλώριδα, κοντά στη Νέα Ορλεάνη. Εκεί που είχε ένα διαμερισματάκι η κόρη μου.
Έφυγε όμως από κει, το νοίκιασε να πληρώνεται η δόση, αλλά έφυγε κι ο νοικάρης, κι άντε από μακριά, νοίκιασε ξενοίκιασε, έφαγ’ η φακή το λάδι, αποφάσισε να το πουλήσει. Κι άντε τώρα που μου ζήτησε, απ’ το Μαϊάμι που βρισκόμουν να πάω με το τραίνο, τρίτη θέση, να το σενιάρω μη γνωρίζοντας σε τι κατάσταση το είχε αφήσει ο νοικάρης, ένας Περουβιανός λαθρέμπορος ή κάτι τέτοιο.
Ήταν σε άθλια κατάσταση και βάλθηκα με προσωπική εργασία να το συνεφέρω.
Καμιά βδομάδα σκληρή δουλειά και το πορτοφόλι από ημιδιαφανές έγινε αόρατο. Μου είχαν απομείνει τα εισιτήρια επιστροφής, δώδεκα δολάρια και μια πείνα καραμπινάτη. Πώς έτυχε, μου τηλεφώνησε η Ροδούλα από κει κοντά.
– Έλα ξάδερφε στο δικό μου χάους, πρότεινε, γέλασα.
Με έστειλε όμως σε ένα μαγαζί πιτσοαλυσίδας, που κείνη τη μέρα είχε μεγάλη προσφορά…
Εγώ δεν τα χάνω κάτι τέτοια, σε λίγο, βρέθηκα αντιμέτωπος με τις τεράστιες πίτσες, κάτι σαν αλώνια ή πίστα νυχτερινού κέντρου. Σε άπταιστα Αγγλικά παράγγειλα μια τέτοια με τη σιγουριά πως δεν θα μπορούσα να την φάω όλη.
Μου την έφερε στο τραπεζάκι μια θεσπέσια ύπαρξη να αχνίζει, κάτι μου είπε δεν κατάλαβα, δεν με ενδιέφερε, αφού τα μάτια μου ήταν σε δυο αχνιστά είδη, την πίτσα και τον μπούστο της σε ηφαιστειακή ενεργό κατάσταση και τα δυο. Μαζί με την πίτσα μου έφερε και μια γαβάθα μπύρα, προσφορά της βραδιάς.
Έτρωγα με λαιμαργία, έπινα σα νερόφιδο, κόντευα να χορτάσω κι ο δίσκος είχε κάμποσο ακόμα μέσα. Όταν έδινα την τελική μάχη, νάσου πάλι η κοπελιά με δύο δίσκους στα χέρια και στον καθένα από μια τεράστια πίτσα! Τρελάθηκα.
– Δεν παρήγγειλα άλλη, της είπα,
– Σήμερα, όποιος πάρει μια μεγάλη πίτσα, του δίνουμε προσφορά άλλες δύο, είπε ευγενέστατα κι απήλθε χωρίς να μπορώ να την δω αφού είχαν θαμπώσει τα μάτια μου από τις πίτσες, ικανές να χορτάσουν μια διμοιρία φαντάροι.
Μη με ρωτάτε τώρα, τι έγινε. Ακόμα τρώω και δεν τελειώνουν!