Μια πολύτεκνη μητέρα στο Πανεπιστήμιο

» Η Μαρία Κουκουράκη από το ΕΠΑΛ Βενιζέλου ετοιμάζεται να βρεθεί στο αμφιθέατρο του Πανεπιστημίου Κρήτης

«Η αγωγή και η αξιοπρέπεια ενός ανθρώπου δεν εξαρτάται φυσικά από τα πτυχία. Επίσης, μια απόφαση στην εφηβεία ή μια κακιά στιγμή στις πανελλήνιες δεν μπορεί να καθορίσει όλη μας τη ζωή. Σημασία έχει να κοιτάζεις τι μπορείς να κάνεις και να μην μένεις στάσιμος. Να μπορείς να σκεφτείς έξω από τα καθιερωμένα και ένα δεδομένο πλαίσιο».

Η 35χρονη, πολύτεκνη μητέρα 4 παιδιών, από 3 έως 10 ετών, Μαρία Κουκουράκη πριν από δύο χρόνια πήρε την απόφαση να επιστρέψει στα σχολικά θρανία για να πραγματοποιήσει την επιθυμία της να γίνει βρεφονηπιοκόμος. Ετσι, βρέθηκε στο ΕΠΑΛ Ελευθερίου Βενιζέλου για να κυνηγήσει τα όνειρά της που τότε ακόμα δεν περιλάμβαναν τις πανελλήνιες εξετάσεις.
«Έχω πτυχίο Πληροφορικής και Τηλεπικοινωνιών όμως μέσα από κάποια σεμινάρια που παρακολούθησα αλλά και βλέποντας ότι μου αρέσει θέλησα να σπουδάσω βρεφονηπιοκόμος και γιατί όχι να το ασκήσω επαγγελματικά σε κάποιο παιδικό σταθμό ή σε νηπιαγωγείο ως βοηθητικό προσωπικό».
Φέτος η Μαρία κατάφερε να πάρει το απολυτήριο του Βρεφονηπιοκόμου με 19/20. Ωστόσο, οι καθηγητές της από πέρυσι την παρότρυναν να σκεφτεί τις πανελλήνιες. «Μέχρι το Πάσχα δεν ήξερα αν θα δώσω γιατί δεν είχα χρόνο να διαβάσω όσο θα ήθελα. Όμως καθηγητές και φίλοι μου με ενθάρρυναν οπότε είπα να δώσω κι ό,τι γίνει».
Ο στόχος που έβαλε η Μαρία είναι να σπουδάσει νηπιαγωγός στο Πανεπιστήμιο Κρήτης και τα 16.000 μόρια που συγκέντρωσε, της δίνουν ελπίδες να βρεθεί στο αμφιθέατρο της Σχολής της επιθυμίας της.
Ποιες όμως ήταν οι μεγαλύτερες δυσκολίες που αντιμετώπισε σε αυτή την πορεία; «Επέλεξα το πρωινό ΕΠΑΛ για πρακτικούς λόγους. Το επίπεδο ήταν υψηλό γιατί οι συμμαθητές μας (υπήρχε άλλο ένα ενήλικο άτομο στην ειδικότητα) ήταν 16χρονα παιδιά. Είχαμε εβδομαδιαίες εργασίες, διαγωνίσματα κ.λπ. Ήταν δηλαδή απαιτητικά τα πράγματα. Φυσικά υπήρχε κατανόηση από τους καθηγητές μου καθώς το πρωί έπρεπε πρώτα να πάω τα παιδιά στο σχολείο και μετά να πάω στο μάθημα. Η πρώτη χρονιά ήταν η πιο δύσκολη γιατί τότε θήλαζα ακόμα, ενώ παρακολουθούσα κι ένα εξ’ αποστάσεως σεμινάριο για την Ειδική Αγωγή όπου γράφαμε κι εκεί κάθε μήνα. Οπότε στα διαλείμματα του σχολείου κρατούσα και διάβαζα για το σεμινάριο».
Ρωτάμε τη Μαρία πώς δεν δέχθηκε η οικογένειά της την απόφασή της να επιστρέψει στα θρανία: «Ο άντρας μου ποτέ δεν μου λέει να μην κάνω κάτι γιατί ξέρει ότι θα βρω μια ισορροπία ανάμεσα στην οικογένεια, τη δική του εργασία και σε αυτό που θέλω να κάνω. Τα παιδιά, από τη μεριά τους, χαιρόντουσαν να με βλέπουν να διαβάζω. Νομίζω ότι το παράδειγμά μου λειτουργούσε κι ως ένα κίνητρο – πρότυπο για να διαβάσουν κι αυτά».
Για να πετύχει αυτή την ισορροπία η Μαρία διάβαζε τα βράδια αφού τα παιδιά έπεφταν για ύπνο: «Η μεγαλύτερη δυσκολία ήταν το μικρό που θήλαζα γιατί δεν κοιμόταν χωρίς θηλασμό. Από εκεί και πέρα, την ώρα που μαγείρευα μπορεί να διάβαζα κάτι που δεν χρειάζονταν γράψιμο ή όταν πήγαινα τα παιδιά σε δραστηριότητες έγραφα τις εβδομαδιαίες εργασίες. Γενικά όποτε έβρισκα μικρά κενά μέσα στην ημέρα τα αξιοποιούσα. Νομίζω ότι τα πάντα είναι θέμα διαχείρισης του χρόνου κι εγώ έχω αυτή τη δεξιότητα να αξιοποιώ τον χρόνο μου στο έπακρο».
Από όλο αυτό το ταξίδι η Μαρία θα θυμάται πάντα, όπως λέει, τις συμμαθήτριές της «που μου έμαθαν τόσα πράγματα και άλλαξε και η οπτική μου ως μαμά απέναντι στις προκλήσεις της εφηβείας. Δεύτερον, μού θύμισαν τι είναι να προσφέρεις ανιδιοτελώς. Με αγκάλιασαν τόσο πολύ, χαίρονταν με τη χαρά τη χαρά μου και χαιρόμουνα κι εγώ. Από εκεί και πέρα, θα θυμάμαι και τους καθηγητές μου οι οποίοι διέκριναν πράγματα σε εμένα που τα είχα ξεχάσει».