———————————————–
Ρίχνω το βλέμμα μου ψηλα, στσι τόπους των Αγγέλων
και βλέπω μαύρα νέφαλα, και σκοτεινό το μελλον,
θέλω να στείλω προσευχή… και μια ευχή συνάμα
να σταματήσει σ’ όπου γης, των κοπελιών το κλάμα.
Σ’ ούλη την πλάση σκοτωμοί, και ορφανά κοπέλια,
Θε μου, πώς να μη τρίζουνε, του κόσμου τα θεμέλια
κι ας ήταν Θε μου μπορετό σ’ ούλη την Οικουμένη
να μην υπάρχει παιδική… ψυχή τραυματισμένη…
Κάθε που βλέπω κοπελιού, το δάκρυ του να στάζει
δε τση πιστεύω τση ζωής, όσα κι ανε μου τάζει!
Κάμε το Παναγία μου σ’ Ανατολή και Δύση
το παιδικό χαμόγελο, πάλι να ξανανθίσει.
Σ’ αυτό τον κόσμο τον σκληρό που φτιαξαν οι μεγάλοι
βάλε το κάθε ορφανό, στη στοργική σου αγκάλη.
Εκείνο που στερήθηκε, το χάδι του πατέρα
κατέβα Παναγία μου, και πιάσε του τη χέρα.
Να μη χωρίζεις το παιδί… ποτέ απ’ τη μαμά του
γιατί η παιδική ψυχή… δεν είν’ του πεταμάτου.
Κι εσύ, σαν νιώσεις άνθρωπε, το βάρος της ευθύνης
στον κόσμο απροστάτευτο, παιδί να μην αφήνεις
με τση καρδιάς σου την καρδιά και τση ψυχής το βλέμμα
αγκάλιασε την παιδική… ψυχή που στάζει αίμα
Αν θέλεις να ’σαι καθαρός, με τη συνείδησή σου
στον κόσμο κάθε ορφανό, νιώσε το σαν παιδί σου,
του Παραδείσου τα κλειδιά, στην τσέπη τα ’χεις βάλει
όταν θα πάρεις ορφανό στη στοργική σου αγκάλη.
Κοπέλια κι αθωότητα… βαδίζουν ζάλο – ζάλο
κι όμως… αυτά πλερώνουνε, τα λάθη των μεγάλω…
Θανάσης Πατεράκης
πρόεδρος του Συλλόγου Στιχουργών Ν. Χανίων
