Μια σειρά από ατυχή γεγονότα ή η δική μας συνάντηση με τον κορωνοϊό

Όσοι με γνωρίζουν, μάλλον ξέρουν την προσοχή που έδειχνα από την αρχή της πανδημίας. Στο ίδιο μήκος κύματος ο άντρας μου αλλά και τα παιδιά μας. Με τρεις δόσεις εμβολίου για την προστασία από τον κορωνοϊό οι μεγάλοι, με δύο ο μεγάλος μας γιος, μόλις έκανε την 1η δόση ο μικρός. Πάντα με μάσκες, πάντα προσεκτικοί (τρομάρα μας).
Την Κυριακή 9/1, αφού είχε προηγηθεί μία βόλτα με φίλους τρεις μέρες πριν, ο μεγάλος μας γιος εμφάνισε πονόλαιμο. Αμέσως τρέξαμε για ράπιντ τεστ, το οποίο βγήκε αρνητικό.
Παιδί είναι, δεν προσέχει, μπαίνει – βγαίνει λεπτά ντυμένος, μάλλον την άρπαξε, σκεφτήκαμε.
Ωστόσο, το βράδυ, πριν τον ύπνο, έκανε ένα σελφ τεστ που βγήκε θετικό.
Ατέλειωτη ουρά Δευτέρα πρωί στο ΤΟΜΥ (παλιό νοσοκομείο) για το ράπιντ, σκηνές απείρου κάλους για τα τα Χανιά των 600+ κρουσμάτων, με τον κόσμο να στριμώχνεται περιμένοντας τα αποτελέσματα… πόσοι άραγε κολλήσανε απλά περιμένοντας σ’ εκείνη την ουρά ποτέ δεν θα το μάθουμε.
Κάναμε τεστ όλη η οικογένεια, το παιδί θετικό, οι υπόλοιποι αρνητικοί. Και άρχισε να έχει ρίγη, αναγούλα, και ανέβαινε ο πυρετός στο 39,8, με κακουχία απίστευτη, ένα παιδί μαραμένο στο κρεβάτι. Κάνε υπομονή -έδινα θάρρος στον εαυτό μου- είναι πλήρως εμβολιασμένος, θα περάσει. Και όντως την επόμενη μέρα, ο πυρετός κατέβηκε, μέχρι 38 έφτανε πια και τα πράγματα έδειχναν καλύτερα. Όταν το άλλο πρωί (Τετάρτη) άρχισα να λαμβάνω συνταγές για φαγητά από το καμάρι μου στο Instagram, από το δωμάτιο της καραντίνας, ο κόσμος έμοιαζε να φτιάχνει.
Η λανθάνουσα αγωνία, μην κολλήσει ο μικρός που μόλις είχε εμβολιαστεί, ήρθε στην επιφάνεια λίγο αργότερα, όταν εκείνος άρχισε να διαμαρτύρεται για πονοκέφαλο και πονόλαιμο. Πάμε πάλι για ράπιντ (σε φαρμακείο αυτή τη φορά), όπου αυτός βγαίνει θετικός, εμείς οι μεγάλοι αρνητικοί. Ωστόσο αρχίζω κι εγώ να έχω πονοκέφαλο και κρυάδες. Από την κούραση και την αγωνία είναι – σκέφτομαι, αφού το τεστ βγήκε αρνητικό. Και πάμε για δεύτερη δόση από σουπίτσες, χυμούς και βιταμίνες για να κρατήσουμε και αυτό το παιδί ενυδατωμένο και δυνατό όσο κρατάει όλο αυτό. Ευτυχώς, μέχρι 37,7 ο πυρετός του, με έντονο πονοκέφαλο, μυϊκούς πόνους και πονόλαιμο.
Και κάπου εκεί, το μεσημέρι της Πέμπτης, ο δικός μου πονοκέφαλος δυναμώνει και αρχίζω να έχω δέκατα. Κάνω σελφ τεστ – αρνητικό. Η Παρασκευή με βρίσκει ξαπλωμένη στο κρεβάτι και ανήμπορη. Ευτυχώς τα παιδιά ήταν καλύτερα, ο καθένας καραντίνα στο δωμάτιό του και ο άντρας μου ο μόνος που είχε μείνει όρθιος.
Σάββατο πρωί, ο πονοκέφαλος και τα δέκατα είχαν υποχωρήσει. Πάμε για ένα ακόμα ράπιντ στο ΤΟΜΥ, αλλά η ουρά ήταν τόσο μεγάλη που έβγαινε στον δρόμο, οπότε καταλήξαμε και πάλι σε φαρμακείο. Το τεστ βγήκε και πάλι αρνητικό και για τους δύο. Όταν το βραδάκι άρχισαν πάλι τα ρίγη και εμφανίστηκε ένα ακόμα σύμπτωμα, το απόλυτο μπούκωμα της μύτης (μιλάμε για μανταλάκι, όχι αστεία) έκανα σελφ τεστ. Θετικό.
Κυριακή πρωί έρχεται η επιβεβαίωση με ένα ακόμα ράπιντ, ενώ το κεφάλι είναι καζάνι, η μύτη μπουκωμένη και στο πακέτο προστέθηκαν έντονοι μυικοί πόνοι. Μέχρι το βράδυ της Δευτέρας είχαν όλα τελειώσει και το μόνο που έμενε ήταν οι μάσκες μέσα στο σπίτι και ο δικός μου περιορισμός στο δωμάτιο.
Φτάνει η Τετάρτη και το τηλέφωνο χτυπά. “Από την Πολιτική Προστασία σας παίρνουμε” λέει η φωνή και με ενημερώνει “η καραντίνα σας τελειώνει το Σάββατο”.
Υπομονή, netflix, ένα καλό βιβλίο και η καραντίνα τελειώνει.
Η πρώτη σκέψη μου, πάντως, από όλο αυτό είναι το πόσο αναξιόπιστα είναι τα τεστ και ότι τα ψευδώς αρνητικά είναι μια παγίδα που συμβάλλει καταλυτικά στην εξάπλωση του ιού. Όσοι έχετε συμπτώματα προσοχή, και εφόσον μπορείτε, καραντίνα. Δυστυχώς δεν είναι εύκολο και οι νέες κυβερνητικές οδηγίες το κάνουν δυσκολότερο.
Η τελευταία σκέψη και ο λόγος που τα γράφω όλα αυτά, είναι το ότι δεν μπορώ παρά να αναρωτιέμαι κατά πόσο θα ήταν καλό το τέλος αυτής της ιστορίας, αν δεν ήμασταν όλοι εμβολιασμένοι…