Το Αποπηγάδι, τέταρτο σε ύψος βουνό της Κρήτης, στάθηκε από γεννησιμιού του μια προστατευτική, φιλόξενη αγκαλιά, για τα χωριά της πρώην Κοινότητας Σκάφης. Η διαμόρφωσή του αυτό δείχνει και Εμείς ( Εγώ), που ζήσαμε έντονα από τις δεκαετίες του Τριάντα, Σαράντα, Πενήντα και μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του χίλια εννιακόσια ενενήντα, αυτή τη ζεστή με πολλές έννοιες αγκαλιά, το επιβεβαιώνουμε.
Ξεκινώντας αυτή η αγκαλιά από χαμηλά ανατολικά και νότια του Αργαστηριού, ανηφορίζοντας την κορυφογραμμή προς τα πάνω, πάνω από το Χάρακα και τις τρεις Αχλάδες, τα τρία πλατανάκια, φτάνοντας στο κέντρο στη ψηλότερη κορφή, Αι Ζήνα κλπ. και συνεχίζοντας προς στρογγυλή Αχλάδα, πετραδιάρη, Σταυρό και Πύργο και κατεβαίνοντας πάνω και δίπλα από τα Μαγλινά Γκρεμνά προς τα κάτω τις πλαγιάδες, όλο αυτό το περίγραμμα δείχνει και προσδιορίζει αυτή την φυσική πράγματι αγκαλιά για τη Σκάφη, Αργαστήρι, Λουκιανά και Τζαγκαριάκο.
Στους καιρούς αυτούς τους περασμένους, η Ζωή των τεσσάρων αυτών χωριών, κυκλοφορούσε σαν μελιντακιά στους δρόμους της αγκαλιάς αυτής, σε ανηφόρες, κατηφόρες, σιάδες και σε στενά κακοτράχαλα δρομάκια, λες και ήταν φλέβες που μέσα τους χοχλακούσε αίμα ζωής. Και πράγματι έτσι ήταν. Από νωρίς το πρωί, μέχρι αργά το βράδυ, μέσα στην αγκαλιά αυτή, δίπλα, δίπλα, αυτή η ζωή ( οι άνθρωποι των χωριών αυτών), μια ζωή διαφορετική, πολεμούσε, μοχθούσε και προσπαθούσε με πολύ ιδρώτα, να βυζάξει και να φάει για να επιβιώσει τα λίγα που αυτή η αγκαλιά της πρόσφερε.
Όμως ήταν ευχαριστημένη, γελούσε και γλεντούσε, αλληλοβοηθούσε και με πολύ αγάπη αγωνιζότανε να βελτιώσει τη ζωή της και να την κάνει καλύτερη. Στις εορταστικές ευκαιρίες της, στους αρραβώνες και ξεφάντωσες της και σε άλλες αυτοσχέδιες περιπτώσεις, οι άνθρωποι εκείνων των καιρών, μαζευότανε με λίγα πράματα να πιούν μια τσικουδιά, ένα ποτήρι κρασί, λίγα, αλλά με αγάπη περίσσια, βιταμινούχα όλα, υποστηρικτικά και αισιόδοξα, ώστε να βοηθηθούν να σταθούν στα πόδια τους και να πάνε παραπέρα.
Τότε, παρά τον τελείως διαφορετικό τρόπο ζωής εν συγκρίσει με τον σημερινό, τα βάσανα και τις πολλές δυσκολίες, σπανιότατα εμφανίζονταν καταθλίψεις και ψυχολογικά προβλήματα. Τώρα τα πράγματα έχουν αλλάξει.
Η αγκαλιά αυτή υπάρχει. Τα τέσσερα χωριά που αγκάλιαζε και αγκαλιάζει υπάρχουν. Το ερώτημα όμως είναι: Σε τι κατάσταση υπάρχουν; Ένα μικρό, ερευνητικό οδοιπορικό θα τα αποκαλύψει όλα. Τα περιγραφόμενα όλα υπάρχουν, δυστυχώς όμως ΖΩΗ δεν υπάρχει. Λίγη, πολύ λίγη, άντρες και γυναίκες, που μένουν ακόμη εκεί, Πιστοί Φρουροί, που σθεναρά προσπαθούν να εμποδίσουν να περάσει η ΕΡΗΜΩΣΗ από τις σύγχρονες Θερμοπύλες και να κάνει ακόμη μεγαλύτερη ζημιά σ΄αυτόν τον ευλογημένο τόπο. Σε όλους αυτούς τους λίγους, φιγούρες που αντιστέκονται σθεναρά στο χρόνο, παρά τα βαριά φορτία του και τις σκληρές χαρακιές του στα πρόσωπά τους, ΕΥΧΟΜΑΙ, να ζήσουν πολλά χρόνια, να αντιστέκονται και να είναι, που είναι, για τους νεότερους, τους αδικαιολόγητους αναχωρητές, βιβλία μελέτης, ιστορίας, ψυχολογίας, Αξιών και Καλών τρόπων, που αν τα μελετήσουν δεν θα χάσουν.
Τα περασμένα πέρασαν και άλλα ήρθαν. Όμως το βράδυ της 22ας Ιουλίου, Σάββατο, η αγκαλιά αυτή, πιστεύω να αισθάνθηκε πολύ ευχαριστημένη και χαρούμενη εξαιτίας του ότι, ο νεοιδρυθείς Πολιτιστικός Σύλλογος της περιοχής τα «ΣΚΑΦΙΔΑΚΙΑ», φρόντισε και φροντίζει, να τις δίνει ανάσες ζωής, να αναζωπυρώνει τη λίγη σπίθα ζωής που υπάρχει για να μη σβήσει, να την πάει παραπέρα και που ξέρεις πως θα τα φέρει το στριφογύρισμα του χρόνου. Ηταν μια βραδιά καθόλα μαγευτική. Το αντάμωμα του παλιού με το καινούργιο πολύ συγκινητικό, μια που πολλοί, είχαν πολλά χρόνια να συναντηθούν και χρειαζόταν συστάσεις για να γνωρισθούν.
Ηταν μια βραδιά, που όλη η περιοχή της αγκαλιάς του Αποπηγαδιού όπως την περιγράψαμε, με κέντρο τον προαύλιο χώρο του ανακαινισμένου Σχολείου της Σκάφης είχε ομορφύνει και χαμογελούσε. Τα πλατάνια του ποταμού είχαν γίνει πιο πράσινα. Οι σφάκες (πικροδάφνες) πιο ανθισμένες και οι φουντωτές ελιές ολόγυρα του χώρου, καμάρωναν μακιγιαρισμένες με ένα απαλό ασημί χρώμα από το φως του φωταγωγημένου χώρου που έπεφτε πάνω τους και τις έκανε πολύ όμορφες. Ακόμη και τα πασπαλοχαλίκια του χωματόδρομου, πιστεύω ότι θα ένιωθαν ευχάριστα παρά το βάρος του ποδοβολητού που σχεδόν είχαν ξεχάσει.
Εκείνη τη βραδιά, της 22ας του Ιούλη 2017, όλη η περιοχή, έπαιρνε βαθιές ανάσες, για να ρουφήξει όσο πιο πολύ μπορούσε έναν διαφορετικό αέρα, τον δροσερό αέρα του Αποπηγαδιού ανακατεμένο με τις μυρουδιές του Πιλαφιού, του βραστού, του τσιγαριαστού και όλων των πολύ καλά μαγειρεμένων από άξιες νοικοκυρές, σύμφωνα με τις παλιές συνταγές εδεσμάτων και κάθε είδους φαγητών της Κρητικής κουζίνας. Εκείνη τη βραδιά και σε ανάλογες περιπτώσεις που ξυπνούν και ζωντανεύουν μνήμες, τα λόγια είναι περιττά. Εκείνες τις ώρες,- σε τέτοιες ώρες -, που ταξιδεύει στοχαστικά η σκέψη σε παλιές δύσκολες από κάθε άποψη εποχές και συχνοσυναπαντιέται με ατόφιους, κουρασμένους, αλλά καλόκαρδους ανθρώπους, τα υλικά πράγματα μπαίνουν σε δεύτερη θέση. Εκείνες τις ώρες, σημασία έχει το ταξίδι που ο αργαλειός του Νου δεν θέλει να το ξεπετάξει στα γρήγορα.
Εν πάση περίπτωση, στη ζωή όλα χρειάζονται. Ομως, αυτό που αξίζει είναι το Ταξίδι, το συναπάντημα, του παλιού με το καινούργιο, αυτό δεν πρέπει να τελειώσει και δεν θα τελειώσει αν το καινούργιο, λόγω ηλικίας και δύναμης φροντίζει να επισκέπτεται και να ανταμώνει το παλιό όσο είναι ζωντανό, αλλά ακόμη και όταν δεν θα υπάρχει, θα παραμένει ζωντανό αν το καινούργιο, έχει εκτιμήσει και μάθει τα πολλά καλά του και τα έχει κάνει βίωμά του. Σε καιρούς, που όπως δείχνει η καθημερινότητα όλα καταρρέουν, αξίζει το κόπο. Στον Πολιτιστικό Σύλλογο της Περιοχής, που ιδρύθηκε με αυτό τον σκοπό, αξίζουν πολλά συγχαρητήρια και μπράβο. Προσωπικά τους τα απευθύνω και τους έχω ξαναεπαινέσει και παλιότερα εγγράφως.
Συγχαρητήρια όμως πάρα πολλά και ευχαριστίες, αξίζουν και σε όλους, όσους συνέβαλαν στην καλά και άψογα οργανωμένη βραδιά. Στις άξιες γυναίκες και πολύ καλές νοικοκυρές, που ετοίμασαν τα νοστιμότατα μεζεδάκια, καλλιτσούνια και κάθε είδους φαγητά. Στον μάγειρα, που μαγείρεψε ένα νοστιμότατο πιλάφι, που μου θύμισε το πιλάφι που έτρωγα παιδί, στους γάμους στις δεκαετίες του χίλια εννιακόσια σαράντα και πενήντα. Μπράβο του. Συγχαρητήρια και ευχαριστώ επίσης, στους ακούραστους σερβιτόρους για την επιμελημένη φροντίδα όλων των παρευρεθέντων. Συγχαρητήρια και μπράβο, σε όλους τους εθελοντές που ετοίμασαν και έστρωσαν τον χώρο με τραπέζια και καρέκλες και τα μάζεψαν με ολονύχτια προσπάθεια.
Συγχαρητήρια και στο Συγκρότημα του Περικλή Τζουγανάκη για το κέφι και τη διασκέδαση που πρόσφερε. Συγχαρητήρια και σε όσους ίσως παρέλειψα άθελά μου.
Να είμαστε καλά, να ξανανταμώσουμε του χρόνου, με λιγότερο φαΐ αλλά, με περισσότερη επικοινωνία, αγάπη και χαμόγελο και προπαντός με καλή υγεία .Καλή αντάμωση και παρόντες όλοι οι επτακόσιοι (700) περίπου και ακόμη περισσότεροι.
* οικονομολόγος – συγγραφέας
