Μια συνέντευξη δημόσιων σχολίων

Ποιος ο σκοπός της σκέψης της συντρόφου του πρωθυπουργού, να παραχωρήσει συνέντευξη, που με μαχητική κομψότητα απάντησε σε ερωτήσεις πολιτικού περιεχομένου, χωρίς να ‘χει κάποια θεσμική ιδιότητα; Εγράφησαν και ακούστηκαν θετικά και αρνητικά σχόλια. Αντιδράσεις υπήρξαν και “ντόρος” έγινε, αφού σπανίως συμβαίνει σύζυγος εν ενεργεία πρωθυπουργού, να εκθειάζει τις ενέργειές του και να σχολιάζει τα πολιτικά διατρέξαντα. Ετσι δεν θ’ αποφύγει να υποστεί τη βάσανο της δημόσιας κριτικής.
Σοβαρότερα θέματα επισκιάζουν την επικαιρότητα. Το Σκοπιανό, τα Ελληνοτουρκικά, το πολυνομοσχέδιο για την επόμενη αξιολόγηση με τα 80 απ’ τα 120 προαπαιτούμενα του 3ου μνημονίου κ.ά.
Η συνέντευξη της κας Μπαζιάνα θα παραμερισθεί, για να εμφανισθεί, αν παρουσιασθεί ανάγκη κάποτε, ανάλογα με τη συγκυρία των περιστάσεων.
Η ζημιά, που της έγινε με τη φράση: «πήραμε την κυβέρνηση, μα όχι την εξουσία», είναι σημαντική. Δηλαδή, πώς σκέπτεται την έννοια της εξουσίας; Μα ήδη τώρα ο “Ελλην πρωθυπουργός έχει την εξουσία και μάλιστα “παραφουσκωμένη”, χάρη στον Ανδρέα, που την αφαίρεσε απ’ τον Π.τ.Δ. Υστερα, για να μην αποκτά κανένα κόμμα ανεξέλεγκτη εξουσία έγιναν αγώνες, να δημιουργηθούν μηχανισμοί ελέγχων, αλλά ματαίως. Αν ο σημερινός πρ/ργός δεν την είχε δεν θα μπορούσε να ενεργεί, όπως πράττει.
Είναι εκπεφρασμένη η άποψη της κας Μπαζιάνα, όσον αφορά την έννοια της εξουσίας, που δεν την πήραν, αλλά την έχουν. Φαίνεται απ’ την προτίμησή της στο πρόσωπο του Κάστρο, που δεν πρόλαβε να τον δει. Πρόκειται για τον επαναστάτη “δημοκράτη” που μεταλλάχθηκε σε αυταρχικό ηγέτη, πρωθυπουργό της Κούβας απ’ το 1959 ως το 1976 και εν συνεχεία διά βίου πρόεδρο της χώρας του. Το 2006, λόγω ασθενείας, μεταβίβασε προσωρινά την εξουσία στον αδελφό του, πρώτο της τάξη υπουργό Αμυνας και οριστικά το 2008, στην κηδεία του οποίου το 2016 ο μόνος Ευρωπαίος αρχηγός κράτους, που παρευρέθη, ήταν ο κ. Τσίπρας. Γιατί αποφάσισε να μιλήσει τώρα; Εδωσε εξηγήσεις για το έργο του πρ/ργού, που αναγκάστηκε να συμβιβασθεί με τους “θεσμικούς”, όπως ο ίδιος τους ονόμασε και που μέχρι τώρα δεν το έχει αναδείξει προσωπικά. Επικαλέστηκε τρία “δεν” για τα γεγονότα, του Καλοκαιριού του 15. «Δεν είχε άλλα στο μυαλό του και άλλα έκανε. Δεν είπε ψέμματα. Δεν οπισθοχώρησε… Πάλεψε και πήγε ως το όριο αντοχής, που είχε η χώρα». Δυστυχώς οι καιροί δεν τον βοήθησαν και τα τρία “δεν” ήρθαν “τούμπα”. Ηταν ανάγκη να μας το θυμίσει;
Αυτό με το κλάμα; Οτι “τα τελευταία τρία χρόνια κάθε 5η Ιουλίου κλαίω από νεύρα”; Δεν είναι υποκριτικό; Γιατί αναφέρθηκε στο “δημοψήφισμα”; Ο πρ/ργός προπαγάνδιζε το “όχι” και ύστερα εφάρμοσε το “ναι”. Μην αναξίουμε παλιές πληγές και μην πικραινόμαστε για εκείνους τους συντρόφους, (τους δραχμιστές ντέ!) που έφυγαν και κακολόγησαν με βαρείς χαρακτηρισμούς αυτούς που έμειναν.
Είπε και άλλα η κα Μπαζιάνα στη συνέντευξή της. Οτι “η εξουσία” ακόμα και αριστερή, χτυπάει σε πολλές εσωτερικές χορδές του ανθρώπου. Εχει να κάνει με την αυταρέσκειά του, την εικόνα του εαυτού του, ακόμα και με τη λίμπιντό του, ο ναρκισσισμός καιροφυλακτεί, ίσως η ψυχανάλυση να συγκρουσθεί με τον εαυτό του”.
Οι συνεντεύξεις είναι γνωστό πώς γίνονται. Αν στις ερωτήσεις οι απαντήσεις έγιναν από λογογράφο, ή αν ήσαν δικής της εμπνεύσεως ατύχησαν. Αγνόησε φαίνεται ότι “το σιγάν κρείττον εστί του λαλείν”.