Μια συνετή φωνή, αλλά…

Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης κ. Δραγασάκης, παλιός και έμπειρος πολιτικός, έχει πάντα ρεαλιστικές απόψεις περί τα οικονομικά και όχι μόνο. Δεν κατέχεται από ιδεοληψίες, ούτε από ακραίες θέσεις, πολλώ δε μάλλον δεν προβαίνει σε προκλητικές δηλώσεις όπως κάνουν πολλά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Πιστεύουμε πως είναι μια σοβαρή εξισορροποιητική προσωπικότητα που «εισακούεται» στα περισσότερα θέματα και σκέπτεται πρώτα την έξοδο της χώρας από το βραχνά των μνημονίων και έπειτα όλα τα άλλα…
Οντας, λοιπόν, ομιλητής σε εκδήλωση με θέμα «Η θάλασσα. Νέος Ορίζοντας για την Ελλάδα» (στο Αμφιθέατρο του Μουσείου της Ακρόπολης, 7/2) αναφέρθηκε στην παρατεταμένη εφτάχρονη κρίση και τα αίτιά της. Έχει σημασία η οπτική με την οποία βλέπει τα όσα έγιναν στη χώρα. Είπε: «Το 2010 δε χρεοκόπησε απλά μια ανέμελα ελλειμματική δημοσιονομική διαχείριση, αλλά όλο το μοντέλο ανάπτυξης συνυφασμένο με το σύστημα εξουσίας». Και πρόσθεσε ότι υπήρξε άνισος και σπάταλος τρόπος διανομής του πλούτου και αξιοποίησης των διαθεσίμων πόρων από ένα κλειστό σύστημα, ένα “καρτέλ” δικομματικής εξουσίας που είχε υπό τον αποκλειστικό έλεγχό του το κράτος, τους ευρωπαϊκούς πόρους, τις τράπεζες, τα ΜΜΕ και άλλους μηχανισμούς της πολιτικής, της επικοινωνιακής και της οικονομικής εξουσίας. Ολοκληρώνοντας είπε ότι, «τα διάφορα εκτεταμένα σκάνδαλα που κατά καιρούς αποκαλύπτονται, οι πρακτικές των πολυεθνικών, όπως της Siemens ή της Novartis, τα πλέγματα διαπλοκής περί το τραπεζικό σύστημα και τα ΜΜΕ δεν αποτελούσαν εξαιρέσεις ή μεμονωμένες υπερβολές, αλλά κανονικότητες ενός συστήματος ατιμωρησίας»!
Μακάρι, όλα τα παραπάνω να συνέβαιναν μόνο επί της εποχής των παλαιοκομματικών του δίπολου Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ. Και να μην επαναλαμβάνονται, δηλαδή, και με τους τωρινούς «αριστερο-δεξιούς» κυβερνώντες. Λέμε, μακάρι, γιατί ενώ στην αρχή ακούγαμε εκείνο το ηχηρό «ηθικό πλεονέκτημα της αριστεράς» στο οποίο εναποθέταμε και τις ελπίδες μας για διόρθωση των «κακώς κειμένων» της χώρας, εδώ και πολύ καιρό τώρα δεν το ξανακούσαμε! Τι συμβαίνει; Μήπως τα όσα καταμαρτυρούνται στους προηγούμενους (Έλληνες εσμεν…!) συμβαίνουν και στους σημερινούς; Με άλλα πρόσωπα, άλλα σκηνικά και άλλες υποθέσεις;