Μία συνηθισμένη μέρα

Πέμπτη βράδυ, 7 μ.μ., και έχουμε ήδη αργήσει στη βάρδια. Φορτώνουμε στο van τη φασολάδα που μαγειρέψαμε. Τρέξιμο στο Νοσοκομείο για την παραλαβή του φαγητού που περίσσεψε. Εγκάρδια υποδοχή του μάγειρα και παραλαβή των τάπερ από το μεγάλο ψυγείο. Πέρασμα από ένα σπίτι, όπου μία γυναίκα, από τις πολλές άγνωστες ηρωίδες των συσσιτίων,  μάς δίνει μια μεγάλη λεκάνη μακαρόνια. Ανοιγμα της αίθουσας της Κοινωνικής Κουζίνας Χανίων και στρώσιμο των τραπεζιών. Κι άλλη φασολάδα από τον Ισπανό αλληλέγγυο. Διαπιστώνουμε όμως ότι δεν έχουμε ψωμί. Το ψωμί είναι βασικό στοιχείο του φαγητού στο συσσίτιο. Χωρίς ψωμί συσσίτιο δεν γίνεται! Τρέξιμο στο στρατόπεδο Μαρκόπουλου. Ο σκοπός ανοίγει την πύλη με το συγκαταβατικό νεύμα του υπεύθυνου υπαξιωματικού. Προορισμός είναι το κτήριο των μαγειρείων. Ο φαντάρος – μάγειρας γεμίζει ένα καφάσι ψωμιά, βάζοντας και κάτι παραπάνω, όταν άκουσε την απάντηση στο κινητό ότι ευτυχώς ψωμί βρήκαμε. Δίνει κι άλλο φαγητό που περίσσεψε, αλλά και χαλβά. «Είναι κρίμα να πάνε χαμένα», λέει. Τρέξιμο πίσω, όπου η αίθουσα είναι ήδη γεμάτη από “πελάτες” που περιμένουν. Χειροκροτήματα. Οι φρατζόλες κόβονται στο λεπτό και τα πιάτα πετάνε στον αέρα με το ζεστό φαγητό να γεμίζει τα μαθητικά θρανία. Μία ζεστή ανθρώπινη ατμόσφαιρα, σε έναν μικρό χώρο, που ξαφνικά μεγάλωσε και αγκάλιασε όλο τον κόσμο. Εφυγε και η σημερινή μέρα. Μία συνηθισμένη μέρα όπως όλες οι άλλες στην Ελλάδα του 2015, με πολλούς ανώνυμους πολίτες να συμβάλουν στην αντιμετώπιση της κρίσης.