Μια σιωπηλή “Άνοιξη”…*

«Όσα κι αν είπε ο κότσυφας τραγούδια,
όσο κι αν γέλασαν στους κήπους τα παιδιά,
όσο κι αν βούιξαν μελίσσια, στα λουλούδια,
κι αν στα ποτάμια εκελάρυσαν νερά,
βουβοί απόμειναν οι δρόμοι μες στην πόλη,
αυτή την άνοιξη που ο φόβος τριγυρνά…

Προβληματισμός κι απογοήτευση, κατήφεια και λανθάνουσα θλίψη…
Όλα σε μια “λυρική ισομέρεια” να το πω, απολύτως συνειρμική! Με την πανδημία βεβαίως, και τον αποκλεισμό που δοκίμως επεβλήθη, την περασμένη Άνοιξη. Το δυσάρεστο σκηνικό, επανελήφθη με το δεύτερο κύμα της, το ποίημα συνεπώς αποβαίνει επίκαιρο, και επιλέγω επί τούτου, την πρώτη του στροφή (*).

…“Ακροβατώ” λοιπόν η ποιητική συλλογή της Τώνιας Κατζουρού, η οποία -εν πολλοίς- απολύει, μιαν αμιγώς “Ερωτική διαπνοή”! Ο Έρωτας με σαφήνεια, ο Έρωτας με διάθεση! Το βιβλίο που εξέδωσαν οι εκδόσεις Ραδάμανθυς, με τον φίλο Χρήστο Τσαντή, παρουσιάστηκε στην “Αθιβολή”, μιαν ωραία θερμή βραδιά, του καλοκαιριού που μας πέρασε… Στο πάνελ, ενδιαφέρουσες προσεγγίσεις από τις ομιλήτριες κα Τριμεντήλη, και την μικρούλα της παρέας, φιλόλογο Γιούλα Κανιτσάκη. Χαιρέτισαν με αγάπη -απ’ ό,τι θυμάμαι- η κα Καίτη Κουτρουμπά με ωραία λόγια, η κα Νανώ Κουτσάκη με επίσης ωραία λόγια -έκανε και αφιέρωμα εκτενές στα “Χ.Ν.”-, και ο κ. Χρήστος Κοτσαύτης τραγουδοποιός, έδωσε μελωδική πνοή, στα ωραία λόγια των στίχων. Τους οποίους στίχους, ανέδειξε σε ορισμένα ποιήματα, ανέβασε ακόμη, θα ‘λεγα, με πρόσφορο ήχο…

Έχουμε κι εμείς συνεργαστεί με τον λυρικό μουσικό, στο Καστέλλι. Όταν παρουσιάσαμε το βιβλίο του Βαγγέλη Κακατσάκη “Όπως το ψωμί” και η “μελισματική πρόθεσή” του, αγκάλιασε γλυκά, δεκαπεντασύλλαβες εκδοχές του ποιητή. Ωραία εκδήλωση, επίσης!

…Την Τώνια την Κατζουρού, τη γνωρίζω από χρόνια… Συνεργαστήκαμε αρμονικά, από τα πρώτα νειάτα μας, στον ΟΤΕ! Δεκαετίες του εβδομήντα, και ογδόντα. Είμαστε λοιπόν συνάδελοι, κι ήταν για μένα ευχάριστη έκπληξη, που το γελαστό, πρόθυμο κι εργατικό κορίτσι που γνώρισα, “αναμετράται” σήμερα τολμηρά, με τους δαίμονες του Ποιητικού λόγου… Δεν το ήξερα. Χειροκροτώ λοιπόν κι εγώ την “πρωτόλεια είσοδό” της στην φωτερή χώρα των ποιητικών πληθυσμών…, αγκαλιασμένη την ευαισθησία της. Άλλωστε, μια τέτοια είσοδος, κομίζει εξ’ ορισμού την αθωότητα, το “εράν” στην Τέχνη ασφαλώς, και βέβαια την πεθυμιά, για μια θέση στη χώρα αυτή, έστω και μικρή. Πως το λέει, μα πως το λέει, ο Αλεξανδρινός; «Και τούτο, λίγο δεν είναι»!

…Τώνια μου, καλοτάξιδα στα πετάγματά τους, τ’ αγαπημένα των σελίδων του “Ακροβατώ”. Κι αν αποδημούν, να επιστρέφουν συνεχώς, στην αφετηρία της καρδιάς και της πόλης σου…
Καλή χρονιά.