Σίγουρα οι Eλληνες, αφ’ ότου μπήκαμε στο ευρώ, έχουμε υποστεί ένα ασήκωτο βάρος λόγω οφειλών. Γίναμε “αχθοφόροι”, κουβαλάμε το “άχθος”, το βαρύ φορτίο του επαχθούς, του δυσβάσταχτου και απεχθούς μισητού χρέους. Το 2007, σύμφωνα με στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδος, το συνολικό εσωτερικό και εξωτερικό χρέος ήταν 308 δισ. €, ενώ το ΑΕΠ 233 δισ. €, η δε αναλογία χρέους προς ΑΕΠ ήταν 132,2%. Τον Μάρτιο του 2015 το χρέος ανέβηκε στα 493 δισ. €, το ΑΕΠ έπεσε στα 178 δισ. € και η αναλογία χρέους προς ΑΕΠ σκαρφάλωσε στο 278%.
Μας έλεγαν οι σωτήρες ότι ο στόχος με τα δάνεια και τη λιτότητα ήταν το έτος 2022 να έφθανε το χρέος στο 120% του ΑΕΠ. Τα στοιχεία αποδεικνύουν ότι ήταν ουτοπία και ότι το πείραμα διάσωσης όχι μόνο απέτυχε, αλλά η κατάσταση επιδεινώθηκε και θα χειροτερεύει, αν συνεχισθεί η ίδια τακτική προϊόντος του χρόνου. Τα ίδια συνέβαιναν, τηρουμένων των συσχετισμών και στην αρχαία Ελλάδα περί του 6ου αι. π.Χ. με επίκεντρο τη Δήλο, το ιερό νησί του Απόλλωνα και της Αρτέμιδος, που ήταν το πολιτιστικό και οικονομικό κέντρο της αρχαιότητας. Εκεί φυλασσόταν ο θησαυρός της Ομοσπονδίας των ελληνικών πόλεων, στον ναό του Απόλλωνα, ο οποίος προερχόταν από εισφορές και τον οποίο διαχειριζόταν η Δηλιακή Συμμαχία. Σύντομα η συμμαχία αυτή μετετράπη σε Αθηναϊκή και μετεφέρθη στην Αθήνα, 13 δε πόλεις – μέλη, που είχαν ισότιμη ψήφο εχρηματοδοτούντο για τις ανάγκες τους. Το ίδιο συνέβαινε και με τους πτωχούς Αθηναίους, που εδανείζοντο πάνω από τις δυνατότητές τους. Δύο από τις πόλεις κράτη – μέλη δεν μπόρεσαν να πληρώσουν τα χρέη τους και έκαναν στάση πληρωμών. Το ίδιο έγινε και με τους ιδιώτες Αθηναίους.
Οι υπόλοιπες πόλεις οι πτωχευμένες ζήτησαν να γίνει επαναδιαπραγμάτευση του χρέους, που σήμαινε ότι οι δανειστές αναγνώριζαν ότι όποιος δανείζει, αναλαμβάνει και τους κινδύνους ατυχήματος από χρεοκοπία. Επρεπε να ανακουφισθούν οι καταπιεζόμενες πόλεις και οι Αθηναίοι απ’ τα φορολογικά βάρη. Τη λύση έδωσε ο μέγας νομοθέτης Σόλων το 594 π.Χ., που επέβαλε τη “σεισάχθεια”. Σύνθετη λέξη απ’ το “σείω”, ταρακουνάω και “άχθος”, βάρος, αποτινάζω τα χρέη απ’ τους ώμους των πτωχών. Η “σεισάχθεια” προέβλεπε για την ανακούφιση των καταπιεζομένων απ’ τους τοκογλύφους, το κόψιμο κατά 25% της αξίας της δραχμής, την απάλειψη των υποθηκών επί των περιουσιών, την απαγόρευση της δουλοπαροικίας και την κατάργηση των δημοσίων και ιδιωτικών χρεών.
Υπό την επωνυμία “Σεισάχθεια” έχει γίνει μια κίνηση Ελλήνων, οι εκπρόσωποι της οποίας επικαλούμενοι το άρθρο 8 της Συνθήκης της Λισαβόνας, ζητούν απ’ το Ευρωδικαστήριο, που θα κριθεί στις 5 Μαΐου στο Λουξεμβούργο, να καθιερωθεί στη νομοθεσία της Ε.Ε. η αρχή του Διεθνούς Δικαίου “περί κατάστασης ανάγκης”, ώστε, όταν ένα χρέος «καθίσταται απεχθές, να παραμερίζεται και να προηγούνται οι ανάγκες του λαού». Κάποιος, λοιπόν, πρέπει να βρεθεί να ταρακουνήσει τα πράγματα, να μας απαλλάξει απ’ τα βάρη, να συμβεί κάτι σαν το καθεστώς του Σόλωνα, να σταματήσει στην καθημερινότητά μας ο εκβιασμός της επιλεκτικής, της ελεγχόμενης ή άτακτης χρεοκοπίας, που οι εταίροι μας επικαλούνται, μας φορτώνουν με χρέη μέχρι να μας χρεοκοπήσουν οριστικά μέσα στην Ευρωζώνη και όχι με τη δραχμή. Νέος Σόλων δεν θα βρεθεί, αλλά κάποιος είναι δυνατόν να καταφέρει να επωφεληθεί απ’ τις διεθνείς συγκυρίες και να βγάλει απ’ το παιχνίδι των σκοπιμοτήτων εκείνους που αποφασίζουν για μας… εν αγνοία μας!
