Κύριε διευθυντά,
ίσως να έπρεπε η σκέψη αυτή να απευθυνθεί σε αρμοδιότερο “φορέα” από μια εφημερίδα, όσο έγκυρη κι αν είναι αυτή, όμως μέσα στον ορυμαγδό των προσπαθειών για λύση και των γεγονότων για την πανδημία, σίγουρα θα χανόταν.
Την τελευταία χρονιά κυριαρχεί παγκόσμια το πρόβλημα της πανδημίας COVID-19 και ο συναγερμός που έχει προκαλέσει στους πληθυσμούς ολόκληρης της υφηλίου.
Οι ερευνητές ασχολούνται σχεδόν αποκλειστικά με τη διερεύνηση και την εξεύρεση λύσης σ’ αυτό το τεράστιο και ανησυχητικό θέμα, προσπαθώντας να βρούνε θεραπευτικό σχήμα μέχρις ότου εδραιωθεί η ανοσία από το εμβόλιο.
Εκείνο που δεν έχει, όμως, διευκρινιστεί ή τουλάχιστον ανακοινωθεί είναι η αιτία του βαθμού βαρύτητας της νόσου σε διαφορετικούς ασθενείς. Η μια παράμετρος είναι το ιικό φορτίο και μια άλλη είναι η κατάσταση που βρίσκεται το ανοσοποιητικό σύστημα.
Για το δεύτερο, επειδή τελευταία οι ερευνητές έχουν επικεντρωθεί στις μελέτες για το ρόλο των Τ-λεμφοκυττάρων, που είναι ο κύριος αμυντικός μηχανισμός του σώματος κυρίως για ιούς, δημιουργείται μια σκέψη, μια υπόθεση: Ένα αρκετά μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού έχει νοσήσει στο παρελθόν από ερπητοϊούς, όπως o μεγαλοκυτταροϊός ή ο ιός της λοιμώδους μονοπυρήνωσης (Epstein Bar) οι οποίοι αφήνουν ανοσία μακράς διάρκειας (ισόβια), λαθροβιώνουν όμως στους ιστούς και “απασχολούν” συνεχώς το ανοσοποιητικό που αναγκάζεται να δημιουργεί αντισώματα και αυξημένα Τ-λεμφοκύτταρα, τα οποία υπάρχουν διαρκώς στο σώμα αφού ο εχθρός είναι παρών άσχετα αν “κοιμάται”. Δεν είναι ειδικά βέβαια για τον καινούριο ιό covid-19, αλλά, δεδομένου ότι τελευταίως η προσπάθεια αντιμετώπισης της νόσου γίνεται με τη χορήγηση έτοιμων Τ-λεμφοκυττάρων τα οποία βελτιώνουν τη κλινική εικόνα, αναφύεται η εξής απορία: Μήπως αυτοί που προσβάλλονται από την covid-19 και παραμένουν ασυμπτωματικοί ή νοσούν ελαφρά, είχαν νοσήσει στο παρελθόν από τις άλλες ιογενείς λοιμώξεις που αναφέρθηκαν πιο πάνω και έχουν έτοιμα Τ-λεμφοκύτταρα και αντιμετωπίζουν αποτελεσματικότερα τον καινούριο ιό, δημιουργείται δηλ. κατά κάποιον τρόπο μια “διασταυρούμενη ανοσία” και νοσούν ελαφρότερα; Αυτή η σκέψη βοηθιέται απ’ αυτά που ανακαλύπτουμε στη καθημερινή ενασχόλησή μας με τις ενδείξεις και την αποτελεσματικότητα του κάθε φαρμάκου και τις ευαισθησίες των μικροβίων.
Π.χ. μέχρι πριν 2-3 χρόνια πιστεύαμε ότι για τη λοιμώδη μονοπυρήνωση δεν υπήρχε φάρμακο, μέχρις ότου δοκιμάσαμε την valasiclovir που δίναμε για τον έρπητα ζωστήρα (κάτι που δεν υπήρχε στις ενδείξεις της φαρμακευτικής εταιρείας που το παράγει) και αποδείχθηκε άκρως αποτελεσματικό. Βέβαια πρόκειται για συγγενείς ιούς (ερπητοιούς), αλλά όπως ξέρουμε η Ιατρική είναι μια εφαρμοσμένη επιστήμη που δοκιμάζει και εφαρμόζει όλα όσα γνωρίζει.
Ενδεχομένως οι ερευνητές… να μην περιμένουν τη δική μου σκέψη και να τό ’χουν εξετάσει, όμως δεν έχουν ανακοινωθεί τα σχήματα που έχουν δοκιμαστεί και αυτό είναι ένα ερώτημα που αν απαντηθεί, θα βοηθήσει πάρα πολύ στη πρόγνωση, στη διαλογή των ασθενών από την αρχή (με μια απλή αιματολογική εξέταση) και μια αποσυμφόρηση στα τμήματα νοσηλείας με μεγαλύτερη αφοσίωση στους βαρέως πάσχοντες.
Ας ελπίζουμε ότι η τρισκατάρατη πανδημία θα τιθασευτεί και θα ξαναβρούμε την ηρεμία μας, να αποκτήσουμε, όμως, νέες συνήθειες με σκοπό να προστατέψουμε το περιβάλλον που ζούμε.
