Μια σκιά στον Δημοτικό Κήπο

Καθόμουν χθες το απόβραδο στο ιστορικό καφέ του “Κήπος”.
Είχε αυτή τη μυστηριώδη ζέστη ανακατεμένη με γλυκό αεράκι και λέω τώρα απέναντι μου θα δω τον Λευτεράκη με την ρεπούμπλικα.
Κι αν σας φαίνεται παράδοξο (ίσως και τρελούτσικο) τέτοιες νύχτες του Ιούλη να συχνάζει ο Βενιζέλος στον “Κήπο” μάλλον τούτη η πόλη αναπνέει πια σε άλλον ρυθμό.
Σε τι ρευθμό άραγε αναπνέει η πόλη στον “Κήπο”;
Ποιος να ξέρει;
Αλλες ανάσες το πρωί, άλλες τη νύχτα εκεί στο χαλίκι με την απαλή μουσική, με τις “κυρίες με τις καμέλιες” απέναντι που πάνε κινηματογράφο, με εκείνο το γκαρσόν με το ατσαλάκωτο, άσπρο πουκάμισο.
Αν θέλουμε να τον γνωρίσουμε τον τόπο μας, πρέπει να τον νοιώσουμε, να τον ψηλαφίσουμε. Δεν λές «πάω απλά για να πάω…».
Λες «πάω για να νοιώσω κάτι». Κι ύστερα πολύ πιο βράδυ που μπαίνει ο αγέρας μέσα στις φυλλωσιές των δέντρων, έρχεται η νύχτα απρόσμενη, οσάκις την περιμένεις.
Πάντα πάω στον “Κήπο” και κάτι περιμένω.
Οσάκις…