Μια σταγόνα στο χείμαρρο

Στις 26 Ιουνίου, στη σύναξη των εραστών του πολιτισμού, ο φίλος μου ο Γιάννης ο Φίλης που το όνομά του το γράφει με 2 “νι’ και δηλώνει ότι δεν έχει ούτε σχέση, ούτε συγγένεια με το Υπουργείο Παιδείας, μου χάρισε το βιβλίο του ΜΙΑ ΣΤΑΓΟΝΑ ΣΤΟ ΧΕΙΜΑΡΟ, που δεν γνώριζα την ύπαρξή του γιατί είχε εκδοθεί στη Νέα Υόρκη πριν γνωριστούμε.
Βοήθησε Θεέ μου να μην είναι ποιήματα υψηλής διανόησης, είπα μέσα μου όταν μου το ενεχείρισε γιατί εγώ είμαι της χαμηλής διανόησης και μόνο που θα με παιδέψουν. Και ο Θεός άκουσε την προσευχή μου και έκανε το βιβλίο ένα πεζό αριστούργημα, ακατανέμητο σε συγκεκριμένη κατηγορία βιβλίων, αλλά προσιτό στους πάντες.
Παρόλο που ο συγγραφέας γεννήθηκε το 1950 ξεκινά το βιβλίο του από το 1944 και με ακρίβεια σκληρού δίσκου περιγράφει την πολιτική και πολεμική κατάσταση στην Ελλάδα και στην ευρύτερη περιοχή του χωριού του (Ασίνη Ναυπλίου) με τους δωσιλόγους, τους ταγματασφαλίτες, το ΕΑΜ, το συμμοριτοπόλεμο τους “Εθνικόφρονες” τον έσωθεν αλληλοσπαραγμό κ.α.π. και φθάνει μέχρι το 1976 που εικάζω πως έφυγε από την Ελλάδα για σπουδές στο εξωτερικό και διέπρεψε.
Από το τέλος του εμφυλίου το 1949, περνά στη λαογραφία του τόπου του, στα παιδικά παιχνίδια, τις γυναίκες, το κουτσομπολιό, τα προξενιά, την παρθενιά, την προίκα, τις ακρότητες, ξεθάφτει τον Ταρζάν – Γκαούρ, τον Μικρό Ήρωα, τη Μάσκα, τα κλασικά εικονογραφημένα και αφιερώνει 12 σελίδες για το εργοστάσιο κονσέρβας της ντομάτας του πατέρα του στο οποίο δούλευε μέχρι τα 18 του και στο οποίο ερωτεύτηκε ακαριαία! πρώτα μια ηλιοκαμένη εργάτρια τη Μαρία και στη συνέχεια τη Γιαννούλα και τη Βάσω και εδώ είναι που πρέπει να θαυμάσουμε την ισχυρή κράση του συγγραφέα που κατόρθωσε να επιζήσει ύστερα από τρεις ακαριαίους έρωτες…
Στη συνέχεια μας μπάζει στο Δημοτικό σκολείο, στο γυμνάσιο, στο λύκειο, στο Πολυτεχνείο, στο στρατό, τη Δικτατορία, ξαναγυρίζει στο αγροτικό και τελειώνει φιλοσοφικά ως εξής: Θέλει τόλμη η ζωή για να τη δαμάσεις και τόλμη για να την απολαύσεις και ακόμα: Αν πάρεις την ιστορία στα αστεία θα εκπλαγείς, αν την πάρεις στα σοβαρά θα χάσεις τη μοναδική ευκαιρία να απολαύσεις τις ιδιοτροπίες της ζωής.
Συγγνώμη φίλε μα το βιβλίο σου αυτό δεν είναι ΜΙΑ ΣΤΑΓΟΝΑ ΣΤΟ ΧΕΙΜΑΡΡΟ αλλά ΜΙΑ ΚΟΥΚΙΔΑ από την απεραντοσύνη της γνώσης σου.
Θερμά συγχαρητήρια για άλλη μια φορά.