Ερχονται ώρες και στιγμές, που θες να δεις τη ζωή με “άλλα μάτια”.
Nα γινόταν λέει, να φορέσεις γυαλιά, που όλα τα δείχνουν ομορφότερα.
Να γυρίσεις πίσω, να δεις τον εαυτό σου με κοντά παντελονάκια, με φρουφρουδένια φουστανάκια, κορδέλες και κοκαλάκια στα μαλλιά, με μουτράκια πασαλειμένα από μερέντα..
Μην βιαστείς να πεις «Δεν γίνεται», μη ρίξεις τ’ άρματα αμαχητί!
Γίνεται… Για λίγο, με προσπάθεια, αλλά γίνεται. Μια λέξη υπάρχει αρχαία και σε περιμένει να την αφήσεις να ακουμπήσει την ψυχή σου!
ΜΑΓΕΙΑ!
Στα αρχαία περσικά, μάγος ονομαζόταν αυτός που ήταν ικανός να δημιουργήσει για τον εαυτό του ή για τους άλλους, κάτι πολύ όμορφο, κυρίως συναισθηματικά!
Η σύγχρονη κοινωνία, περιθωριοποιεί κι απαξιώνει τους “μάγους ανθρώπους” μα η μαγεία είναι ενέργεια και δεν χάνεται…
Ελπίζω να καταλάβατε τι εννοώ και να μην παρεξηγήσετε τα γραφόμενά μου, δίνοντας τους άλλη ερμηνεία.
Έχουμε ανάγκη περισσότερο από ποτέ, να ζήσουμε τη μαγεία του ονείρου αυτή τη Χριστουγεννιάτικη περίοδο…
Πέρα από την πανανθρώπινη σημειολογία της μεγάλης γιορτής της Χριστιανοσύνης, πέρα από τις ιερές αξίες της ταπεινότητας, της καλοσύνης, της μεγαλοσύνης της ψυχής!
Ταυτόχρονα και παράλληλα με τα παραπάνω, το φθαρτό μας σώμα, έχει ανάγκη από λίγη λάμψη, λίγη… αμαρτωλή ματαιοδοξία, λίγη χρυσόσκονη, να πέσει λέει από τον ουρανό και να πασπαλίσει τη ζωή μας!
Σταματάμε μπροστά στις όμορφες βιτρίνες! Τι κι αν τα χρόνια πέρασαν, τι κι αν οι ρυτίδες χάραξαν τα πρόσωπα, τι κι αν τα κορμιά δεν είναι πια σφριγηλά, πείτε μου, όχι πείτε μου! Ποια είναι αυτή η γυναίκα που δεν έκλεισε στιγμιαία τα μάτια μπροστά σε μία αριστοκρατική τουαλέτα, ποια δεν φαντάστηκε τον εαυτό της να χορεύει σαν γλυκιά Σταχτοπούτα, αφημένη στην αγκαλιά ενός γοητευτικού καβαλιέρου;
Ποιος άντρας, από όσους τουλάχιστον είχαν την τύχη να γνωρίσουν κινηματογραφικά τη Μελίνα Μερκούρη, την Τζένη Καρέζη, τη Μάρω Κοντού,την Μέριλυν Μονρόε, την Όντρεϊ Χέμπορν, τη Ρίτα Χέιγουορθ, δεν ρούφηξε ασυναίσθητα την κοιλίτσα της μέσης ηλικίας, μπροστά σε ένα κομψό κοστούμι, ενώ με τη φαντασία του, ζητούσε για χορό μια σαγηνευτική femme fatale;
Έρχονται αυτές οι μαγικές μέρες του χρόνου ξανά!
Όταν τα φώτα είναι χαμηλωμένα, τα φτηνά κινέζικα λαμπιόνια, οι χρυσές κι ασημένιες πλαστικές μπάλες, τα αστέρια, οι καμπανούλες, τα κεράκια, απεκδύονται τη φτήνια τους, ξεχνούν τη διαδρομή και τον τρόπο παραγωγής τους.
Γίνονται φορείς γιορτινής, φωτεινής, συγκινητικής, υπερβολικής ενίοτε, Μαγείας!
Οι τοίχοι που θέλουν βάψιμο, δεν φαίνονται τόσο άσχημοι, τα χαλιά του σπιτιού μας πανάκριβα ή πάμφθηνα, επιθυμούν τρελά να πατηθούν από χαρούμενα βήματα, κανείς δεν ξέρει αν θα φάμε γαλοπούλα ή κοτόπουλο ή μπριζόλες από το Καλάθι του Νοικοκυριού!
Η Μαγεία, έχει για όλους! Σαν καλή νεραϊδονονά, μπορεί να μας αγγίξει, να μας μεταμορφώσει, να ανοίξει την ψυχή μας σαν μύδι στον ατμό και να μας κάνει κι εμάς μικρούς Μάγους!
Ναι, μας αξίζει! Αξίζει και σε αυτούς που αγαπάμε! Σκεφτείτε πως, αν είμαστε καλά, αν έχουμε υγεία, αν ζούμε σε μια χώρα που δεν την καταστρέφει πόλεμος, όλα είναι απλά θέμα τύχης…
Κάποιοι άλλοι, κοντά ή μακριά μας, δεν είναι το ίδιο τυχεροί!
Τι αγαπάτε; Wham και Last Christmas ή Δέσποινα Βανδή και Χριστούγεννα Ευτυχισμένα, ή μήπως βιεννέζικα βάλς του Johann Strauss!
Mε ένα κλικ πλέον, το σπίτι μας μπορεί να πλημμυρίσει μουσικές!
Αυτό είναι το εύκολο !
Το δύσκολο είναι να ανοίξουμε την πόρτα μας στην Αγάπη, στο Όνειρο, να κοιτάξουμε τον ουρανό αυτά τα Χριστούγεννα και να δούμε τους τάρανδους να τραβάνε το έλκηθρο του Santa Claus, του Αι-Βασίλη!
Καλή προχριστουγεννιάτικη περίοδο να έχουμε!
Κι έπεται η… προεκλογική!
*Η Χαρίκλεια Ντερμανάκη είναι συγγραφέας – αρθρογράφος,
καθ. Φυσικής Αγωγής.
