Μια στάλα όνειρο, παρακαλώ!

Σάμπως να ζούμε σε παραμύθι, να μην ξέσπαγε αυτή η μπόρα στη χώρα, να ’χαμε ένα κομμάτι ψωμί να το μοιραζόμαστε και πέντε μέτρα γης για ν’ απλώσουμε τα όνειρά μας. Μόνο δράκο είχε το δικό μας παραμύθι (κακό δράκο) και ’μεις ψάχναμε για νεράιδες και για όμορφα παλληκάρια. Ξέφτισε το παραμύθι μας από το «κόψε, κόψε, κόψε». Στο τέλος, περιμέναμε για το ευτυχές τέλος και έμεινε μόνο μια γλυκόπικρη ανάμνηση. Τώρα που τέλειωσε το πρώτο παραμύθι να βάλουμε “μπροστά” στο πιτς – φιτίλι να φτιάξουμε ένα άλλο να μπορούμε να το διηγούμαστε στο πέρασμα των αιώνων. Να ’χει το παραμύθι πριγκιπέσσες, λίμνες, κύκνους δίχως την κακιά μάγισσα της τρόικας. Να το μάθουμε να το λέμε το παραμύθι σαν αοιδοί με ολάκερη την ψυχή μας να κρατηθεί αναμμένη η τρύπια ελπίδα, να χωρέσουμε μέσα να μπούμε όλοι. Πού καιροί για πρίγκιπες και για παραμύθια;