“Μια στάση εδώ, μια στάση εκεί”

Σήμερα θα κάνουμε ένα νοερό ταξίδι και θα σταματήσουμε σε μερικές στάσεις για ξεκούραση.
Στάση πρώτη: Κάποτε ταξίδεψα με λεωφορείο από το Λονδίνο στην Ολλανδία, ένα ταξίδι αρκετά μεγάλο και ενδιαφέρον. Πεδιάδες, κοιλάδες, χαμηλά βουνά. Πρασινάδες, σπιτάκια, φάρμες, φράχτες, αγελάδες και άνθρωποι λίγοι. Ωραίο θέαμα, αλλά το ίδιο για ώρες πολλές που στο τέλος κουράστηκα και άνοιξα ένα βιβλίο για να αλλάξω παραστάσεις. Το πολύ και το μονότονο φέρνουν κούραση και μείωση του ενδιαφέροντος.
Στάση δεύτερη: Στα Χανιά, διαδρομή προς Ελαφονήσι, Παλαιόχωρα, Σούδα, Σφακιά. Στην αρχή ο κάμπος με τα περβόλια του, ύστερα οι λόφοι και οι πλαγιές με τις ελιές, ύστερα το βουνό με τα χαράκια, τις χαρουπιές, τους αζιλάκους, τους κουμάρους, τους ερείκους, τους ασπαλάθους και τους άλλους θάμνους. Και πάνω ψηλά τα Λευκά Ορη. Υστερα πάλι ελιές, ύστερα ο κάμπος και η θάλασσα. Διαδρομές μικρές με συνεχείς εναλλαγές και αμείωτο ενδιαφέρον. Η ποικιλία και η εναλλαγή ξεκουράζουν.
Στάση τρίτη: Οι εφημερίδες άλλοτε καταχωρούσαν στην πρώτη σελίδα και σε περίοπτη θέση το κύριο άρθρο συνήθως μεγάλο σε έκταση. Τώρα, αυτό έχει εξαφανισθεί και κυριαρχούν ο τίτλοι των ειδήσεων. Οπου υπάρχει ακόμη, είναι λίγες γραμμές σε μονόστηλο. Και εδώ το “πολύ” κουράζει. Η τελευταία στάση είναι το βιβλίο του φίλου, Βαγγέλη Κακατσάκη, το τελευταίο, με τίτλο “Μια στάση εδώ μια στάση εκεί”.
Ο συγγραφέας φαίνεται ότι ήταν και είναι γνώστης ότι το “πολύ” και το μονότονο κουράζει και απωθεί. Οι άνθρωποι της σημερινής εποχής, φορτωμένοι με ένα σωρό και παντοία προβλήματα, δεν έχουν χρόνο και διάθεση να διαβάσουν κείμενα μεγάλης έκτασης. Τα μεγάλα είναι γι’ αυτούς που τους αφορούν.
Ο Βαγγέλης, λοιπόν, σαν κατεχάρης και καλός μάστορας, γράφει στην εφημερίδα κείμενα μικρά, σύντομα, περιεκτικά και ποικίλα που διαβάζονται ευχάριστα και εύκολα. Κάποτε, του ήρθε να μαζέψει τα άρθρα μιας χρονιάς και να τα κάμει βιβλίο, προσφέροντάς το σ’ εμάς. Το μάζεψε, σαν καλός κηπουρός, το έκαμε μια ανθοδέσμη, μια ροδαρά όμορφη και μυρωδάτη με τριαντάφυλλα, κρίνα, βιόλες, βασιλικούς και αγριολούλουδα και την προσφέρει όπως εμείς, παιδιά τότε, προσφέραμε τα “παστικά” στους γαμουλιώτες. Λίγοι θα ξέρουν τι ήταν τα παστικά. Δεν θα το πω, όποιος θέλει ας ρωτήσει κάποιον παλιό. Επιστρέφω.
Λουλούδια, λοιπόν, πολλά και διάφορα τα κείμενα του συγγραφέα στο βιβλίο του. Πρωτεύουσα θέση στα κείμενα αυτά η Ιθάκη του, το χωριό του το Νίππος, ο Αποκόρωνας. Ο γενέθλιος τόπος. Ο ανεπανάληπτος τόπος των παιδικών βιωμάτων. Αναμνήσεις ανεξίτηλες, ολοζώντανες. Δεν θα επεκταθώ περισσότερο για να μην πέσω κι εγώ στο “πολύ”. Οποιος εδιάβασε ή θα διαβάσει το βιβλίο ας το απολαύσει, ας το χαρεί, ας το σχολιάσει. Δεν θα χάσει.
Εύχομαι στον φίλο Βαγγέλη, το θετό τέκνο του χωριού μου, από όπου ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του, να είναι πολύχρονος, υγιής και δημιουργικός για να μας προσφέρει και άλλους πνευματικούς καρπούς. Ερρωσο. Το δανείζομαι από εσένα.