«Μια στάση εδώ, μια στάση εκεί»

Κατά πρώτον το όμορφο εξώφυλλο της κας Μάλμου. Σε μια στάση-υποθέτω λεωφορείου- έξυπνα, επέλεξε τρεις στάσεις από το βιβλίο. Τον παππού Ειρηναίο, το 6ο Δημοτικό και το Μουσείο Τυπογραφίας.
Πιστεύω πως δεν είναι τυχαίο, που ανάμεσά τους φαίνεται η προτομή του Δασκαλογιάννη! Επονται στις επόμενες σελίδες, μια ευγενική αφιέρωση από τον Βαγγέλη. Τον ευχαριστώ από καρδιάς για τα όμορφα λόγια. Και εγώ σε χαιρετώ και σ’ αγαπώ Βαγγέλη!
Ακολουθεί ένας πρόλογος, μια σύντομη επεξήγηση του Γιάννη Γαρεδάκη για το βιβλίο “Στάσεις”. «Μια στήλη, με δημοσιογραφική δουλειά, η οποία μαζί με αρκετές άλλες, αξιόλογων συνεργατών, σηματοδοτούν καθημερινά την ποιοτική παρουσία των “Χ.Ν.” στον χώρο του επαρχιακού Τύπου».
Και μετά από “Τα Πεταχτά” που έκλεισαν τον κύκλο τους, στις “Στάσεις”. Εδώ θα μας εξηγήσει ο Βαγγέλης, πώς πετάχτηκε από τα “Πεταχτά” στις “Στάσεις”, που δεν ήταν και πολύ αλάργο. Μόνο ένα φεγγαρογύρισμα τση ζωής! Και ήρθε, υποθέτω η πένα του Βαγγέλη, και κόλλησε στις “Στάσεις”, “λέτε κι είχε μέλι…”. Με πρώτη “Στάση”, πού αλλού, παρά στο Νίππος, βέβαια, και μάλιστα στα παιδικά του χρόνια!
Αναρωτιέμαι αλήθεια ποια “Στάση” του Βαγγέλη να διαλέξω να σας παρουσιάσω.
Εγώ βέβαια τις ξέρω όλες, γιατί η πρώτη μου δουλειά μόλις έπιανα τα “Χανιώτικα νέα”, να αναγνώσω τη στήλη “Μιά στάση εδώ, μια στάση εκεί”.
Δεν μπορώ όμως να μην σταθώ στη “Σαν χθες πριν από 98 χρόνια”.
Εδώ λέει ο Βαγγέλης για τον ατρόμητο παπά Νούφρη, από τις Αλώνες. Τις μικρές μα ηρωικές Αλώνες. Τις Αλώνες των παιδικών μου χρόνων. Θυμάμαι τότε με πόση περηφάνια οι Αλωνιώτες εξιστορούσαν το ανδραγάθημα του λεβεντόπαπα χωριανού τους.
Είχα ακούσει αρκετά και από τον πατέρα μου, που ήταν σχεδόν της ίδιας ηλικίας.
Μα και ο Βαγγέλης περιγράφει το γεγονός με γλαφυρότητα και αντικειμενικά.
Επέλεξα επίσης, και την “Πολλοί ωσεί παρόντες”, επειδή έχουν οι ήρωές της κάποια σχέση με την Ασή Γωνιά. Πρέπει, πως στα ξεψυχίσματα της Επανάστασης του 1866-69 να είχε φέρει ο Βιβυλάκης το Τυπογραφείο του και στον “Χαϊνόσπηλιο” τσ’ Ασηγωνιάς.
Ηταν Δεκέμβρης του 1868, και η επαναστατική επιτροπή είχε καταφύγει εδώ από τ’ Ασφένδου. Και όπως λέει το τραγούδι:
«Τυπογραφείο είχανε στο σπήλιο αυτό ντυμένο
Καλαϊτζάκης Στυλιανός ήτονε αποσταλμένος
κι ο Βιβυλάκης ο καλός κι ο μέγας πατριώτης
που ‘βγαζε το Ραδάμανθυ κι ήτονε Ρεθεμνιώτης».
Εντυπωσιακή και η περιγραφή της “Χανιώτισσας Παναγιάς”. Ομολογώ, την ιστορία δεν ήξερα και μου είχε ξεφύγει.