Μια στάση εδώ – Μια στάση εκεί του Βαγγέλη Κακατσάκη

Άνοιξε μεσ’ στο ξεροβόρι το παραθύρι μου, χίμηξε πρωιμόφερτο ανοιξιάτικο φως, θαλπωρή με τύλιξε και μια ζεστή φωνή, γλυκόλαλη, αλλιώτικη και σημαδιακιά ένοιωσα να σιγανομουρμουρίζει, να δυναμώνει και να τρανεύει επίμονα.
Κοίτα ολόγυρα φτωχέ που κατατρώγεσαι με τα ποταπά κι εμετικά πλουμιά μιας ψεύτικης, γιομάτης σερπαντίνες και μπογιάδες ζωής. Σμίκρυνε τις κόρες των οθταλμών σου, ξεδιάκρινε σημάδια ξέχωρα, αγνά, λαχταριστά κι ωφέλιμα στην μικρή και τη μεγάλη μας την κοινωνία.
Δες καθαρά, απροκατάληπτα, και σίγουρό ‘ναι πως θα σταματήσεις. Θα κάνεις στάση στο τρέξιμό σου το ωφέλιμο ή το ανωφελές. Στάσεις θα κάνεις. Πολλές στάσεις. Εδώ κι εκεί. Τις βλέπεις; Όχι; Τι κρίμα!
Για καθάρισε το νου κι εστίασέ τον. Να τες.
¨Μια στάση εδώ μια στάση εκεί¨, πάρε, διάβασε. Να τος. Με το χέρι σφιχτοδεμένο μας κρατεί και μας οδηγεί ο στοχαστής, ο συγγραφέας, ο Βαγγέλης ο Κακατσάκης από τα Τσικαλαριά τα Χανιώτικα.
¨Στάση εδώ στάση εκεί¨, στάσεις ζωής. Ζωής μας κι απανταχού τα μονοπάτια τα στενά, και τις πλατειές τις λεωφόρους και αλάνες, σήμερα πλατείες που τσι λένε. Εκεί που ο καθείς διαβαίνει αμέριμνα φελά, ή και στροβιλίζεται υλιστικά, μηδενιστικά καμιά φορά.
Στάσεις κάνε στον πολιτισμό τον πολυδαίδαλο και στον κοινωνικό ιστό που σαν την αράχνη που παγιδεύει στον ιστό της τα έντομα για να κορέσει το ένστικτο αυτοσυντήρησης της, έτσι κι ετούτος ο ιστός μας τυλίγει, μας ζεσταίνει, μας σφίγγει, μας αφομοιώνει και μας καθοδηγεί διακριτικά, που όμως μπορεί, ναι, να μας παρασφίξει απειλητικά σε κάθε λοξοδρόμημά μας. Να μας διδάξει πασκίζει και μας καθοδηγεί υπομονετικά, σαν την καλομάνα την πονετικιά το στερνοπαίδι της..
Φώτα στο διάβα, στο σκοτάδι το πηχτό και φάρος στην ανεμοδαρμένη βουνοκορφή, στη φουρτουνιασμένη, τη μπλαβιασμένη θάλασσα. Αθρώποι και δρώμενα γύρω μας, το φως κι οι φάροι μικροί και λαμπεροί. Μα, να τους βλέπουμε άνθρωπέ μου, να τους παρατηρούμε μεθοδικά κι αν είναι μπορετό, γιατί όχι, να τους μιμούμαστε.
Σαν κι αυτόν, τον προικισμένο από το Θεό, το Βαγγέλη τον Κακατσάκη.
Ετούτος ο γνωστός και πιστός συνοδοιπόρος μου που μας παίρνει από το χέρι σαν καλός παιδαγωγός και, τσουκ. Στάση στον μεγάλο ιεράρχη τον παππού της Κρήτης ολάκερης τον Ειρηναίο.  Στάση στο μουσείο το υποδειγματικό της τυπογραφίας Γιάννη και Ελένης Γαρεδάκη τους ιδρυτές των Χανιώτικων Νέων, στάση σε κύτταρα του πολιτισμού σημαντικά και προσωπικότητες, σε καταστάσεις και δρώμενα αξιοπρόσεχτα, σε παινεμένες τάσεις από ομάδες μικρές μα και μεγάλες.
Τον διαβάζουμε στην αγαπημένη μας εφημερίδα τα Χανιώτικα Νέα. Όλα τα έχουμε διαβασμένα, μα σοφώς πράττοντας ο ίδιος, αποφάσισε και με τη συμβολή της εφημερίδας κι άλλων συντελεστών, αποφάσισε και μάξωξε τα σημαντικότερα, τα εγκλώβισε σε ένα ομώνυμο και καλόγουστο βιβλίο που θα μπορεί ο καθείς να ανατρέχει, να διαβάσει, να ξαναδιαβάζει την στάση που θέλει να σταματήσει να ξεκουραστεί να προβληματιστεί.
Έπαινοι και καλολογήματα αρμόζουν στο συγγραφέα και στα Χ. Ν. για την πετυχημένη ετούτη έκδοση.
Και υγεία, δύναμη, να βαίνουν προς την κορφή, από καρδιάς εύχομαι.