Η κινητικότητα και οι δράσεις που υπάρχουν το τελευταίο µεγάλο διάστηµα και στην Κρήτη για την πορεία υποβάθµισης της ∆ηµόσια Υγείας, προβληµατίζουν ακόµα και τους πιο αδιάφορους πολίτες, των οποίων, έτη πολλά πίσω, δεν ίδρωνε το αυτί τους για τα τεκταινόµενα. Σήµερα πια διαφαίνεται µία αποφασιστικότητα από µεγάλο µέρος της κοινωνίας να συµµετέχουν στην ανάδειξη των προβληµάτων, δεδοµένου ότι η ∆ηµόσια Υγεία έχει γίνει καρφί που πληγώνει όχι µόνο τις ευάλωτες οµάδες αλλά και την υπό εξαφάνιση µικροµεσαία τάξη.
Το καρφί, αφορά κυρίως στον -κατά κοινή οµολογία- περιορισµό πρόσβασης σε δωρεάν υπηρεσίες υγείας, την ίδια ακριβώς στιγµή που η εικόνα των νοσοκοµείων, οι αντιδράσεις µέχρι και οι παραιτήσεις ιατρών και η εξυπηρέτηση από ΕΚΑΒ και δοµές πρωτοβάθµιας φροντίδας, φαίνεται ότι γκριζάρουν αρκετά το τοπίο.
Σίγουρα η κυβέρνηση δείχνει ζωηρό ενδιαφέρον για την κατάσταση, όµως η θεραπεία ή και η εξοµάλυνση της µε τη λογική και τις παρατηρήσεις – απαιτήσεις των πολιτών, παραµένει εγκλωβισµένη σε προβλήµατα που χρονίζουν έως και σαπίζουν. Μαρτυρίες και κουβέντες µε ιατρούς, νοσηλευτικό προσωπικό και επίκουρους της υγείας, οδηγούν σε προβληµατισµό σοβαρό για το τι µέλλει γενέσθαι.
Σίγουρα πάντως, απαγορεύεται η όποια κατάργηση ή συγχώνευση τµήµατος ή κλινικής. Απαγορεύεται να συνεχιστεί η εθελούσια έξοδος -δηλαδή η παραίτηση- σηµαντικών ιατρών για τα νοσοκοµεία του τόπου µας, της Κρήτης. Απαγορεύεται η όποια κατευθυνόµενη πορεία προς τα ιδιωτικά θεραπευτήρια και διαγνωστικά κέντρα, όπως επίσης απαγορεύεται να υπάρχουν εργαζόµενοι, λειτουργοί της υγείας οι οποίοι να εργάζονται σε καθεστώς ανασφάλειας, ακόµα και υποτίµησης των εργασιακών τους δικαιωµάτων. Και τούτο διότι άνθρωποι είναι και ο πληγωµένος τους εσωτερικός κόσµος θα βρει δυστυχώς αντίκτυπο στους πολίτες που προστρέχουν στη δηµόσια υγεία.
Προσωπικά δεν είµαι υπέρµαχος ούτε συµπράξεων στις πλάτες της υγείας, µήτε παραχωρήσεων στον βωµό του κέρδους. Ένα είναι το αξιοπρεπές, µιας και η αξιοπρέπεια βοηθάει στο έπακρο τόσο στους ασθενείς όσο και τους λειτουργούς αυτής. Το αξιοπρεπές είναι να δοθεί απόλυτη ελευθερία στους γιατρούς και νοσηλευτές να διαχειριστούν συνεργαζόµενοι µε την επίσηµη πολιτεία, την πορεία και το αύριο του νοσηλευτικού ιδρύµατος στο οποίο υπηρετούν και λειτουργούν. Είναι οι µόνοι που γνωρίζουν απόλυτα και σε βάθος που χωλαίνει το σύστηµα. Γνωρίζουν ποιος σχεδιασµός θα φέρει αποτελέσµατα, µα πάνω από όλα είναι δεµένη οµάδα.
Εµπιστοσύνη λοιπόν και ελευθερία κινήσεων. Κι αν αποτύχουµε και µε αυτή την τακτική, τότε ο κανείς κι ο πόνος του.
