Μια ταινία η ζωή μας

Σαν σήμερα πριν από 41 χρόνια, έφυγε από τη ζωή ο Φιλοποίμην Φίνος, γνωστός σε εμάς για την ίδρυση της Finos Films. Ένας παθιασμένος άνθρωπος, αφοσιωμένος επαγγελματίας, που πήγαινε πρώτος και έφευγε τελευταίος στα γυρίσματα, πολύ απαιτητικός και χωρίς καμία υπόληψη στο χρήμα και την τηλεόραση. Δημιούργησε αξέχαστες στιγμές στη μεγάλη οθόνη και μετέτρεψε τον ελληνικό κινηματογράφο σε Χόλυγουντ.
Η αλήθεια είναι ότι οι παλιές ελληνικές ταινίες είναι βαθιά στην καρδιά μου. Ο αυθορμητισμός των ηθοποιών, το στήσιμο, η πλοκή, τα κουστούμια, το μακιγιάζ, η μουσική, ο χορός, τα μυτερά μπικίνι και το πάντα χαρούμενο και λυτρωτικό τέλος, μπορούν να με καθηλώσουν για μέρες μέσα σε ένα σπίτι με μόνη συντροφιά ένα τσάι και ένα πάπλωμα.
Ο Φίνος για μένα δεν ήταν απλά ο καλύτερος κινηματογραφικός παραγωγός, αλλά ένας άνθρωπος που ήξερε να διαβάζει τον παλμό της κοινωνίας. Έδινε στον θεατή μία μοναδική εμπειρία με κάθε του ταινία και τον έκανε να θέλει να είναι μέρος της.
Είναι αρκετά ελκυστική η σκέψη. Ποιος δεν θα ήθελε η ζωή του να είναι σαν ταινία με χαρούμενο τέλος; Οι στιγμές μας να συνοδεύονται από μία μουσική και να τις ζούμε στην υπερβολή τους; Να ζούμε με την πεποίθηση ότι στο τέλος όλα καλά θα πάνε και η πλάση θα το γιορτάσει μαζί μας; Να γνωρίζουμε την περιπέτεια και τον κίνδυνο με συμμετρικές γρατζουνιές και μαλλιά επιμελώς ατημέλητα; Να βιώσουμε τον έρωτα στην πιο ρομαντική και τρελή μορφή του;
Μεγάλη πλάνη οι ταινίες. Μεγάλη πλάνη και η ζωή μας. Γιατί κι αυτή ταινία είναι με μοναδικό πρωταγωνιστή εμάς. Το καλό είναι όμως ότι είμαστε ταυτόχρονα σκηνοθέτες, παραγωγοί, σεναριογράφοι, ενδυματολόγοι και όλο το τεχνικό επιτελείο. Μπορούμε να προσφέρουμε στον εαυτό μας οποιαδήποτε στιγμή αυτό που επιζητούμε.
Οι περισσότεροι, όμως, δεν ζουμε την ταινία μας γιατί φοβόμαστε. Δεν έχω προσδιορίσει ακόμη τι φοβόμαστε περισσότερο, αλλά νομίζω ότι είναι το τέλος που δεν γνωρίζουμε. Όμως αυτή η στιγμή που ζούμε είναι το τέλος. Κάθε στιγμή κι ένα τέλος. Κάθε στιγμή σημαίνει τον θάνατο της προηγούμενης. Γι’ αυτό νομίζω ότι πρέπει να αφήνουμε τις στιγμές να φεύγουν μόνες τους και όχι να τις σκοτώνουμε εμείς!
Τις καλύτερες ευχές μου!
*www.meaformhtagegonota.com