…Μια τίμια, ξεκάθαρη σχέση… 54 ετών…

«…με τον τόπο και τους ανθρώπους του· με τον αναγνώστη, ο οποίος καθημερινά “συνομιλεί” με την εφημερίδα του.
Κουνά συγκαταβατικά το κεφάλι, διαφωνεί, γελά ή και θυμώνει με όσα διαβάζει! Μια σχέση ζωής, ένας καθημερινός διάλογος συναισθημάτων που εναλλάσσονται…
Φύλλο υπ’ αριθμόν 16.544 λοιπόν σήμερα” Παρασκευάς Περάκης».
16.544 τα φύλλα σήμερα που γράφω, λοιπόν, κι αν σκεφτώ ότι το.. ένα πέμπτο περίπου των φύλλων αυτών έχει κάποιο δικό μου σημείωμα, περιστασιακής ή μόνιμης στήλης, έχω δικαίωμα δια να… ομιλώ κι εγώ, παιδί των Χ.ν!!
Διά να ομιλώ, να νοσταλγώ και να συγκινούμαι, με τις αναφορές του Παρασκευά.
Όταν, την Άνοιξη νομίζω του ’89, που με “πρωτόλεια άγνοια”… κινδύνου, ξεκίνησα με μια κριτική θεάτρου, να ζητήσω φιλοξενία στις σελίδες της εφημερίδας.
Κάμποσο καιρό αργότερα, αφού είχα κολακευτεί και υπερηφανευτεί από την αρχή σχεδόν με τα καλά λόγια του κυρίου Γαρεδάκη ότι η γραφή μου όπως μου είπε χαρακτηριστικά, συγκινεί πολύ τους αναγνώστες, συνέχισα… απτόητη!
Θυμάμαι, έχω και φωτό, από τον Γενάρη του 1995, μια υπέροχη βραδιά γιορτής!
Βασιλιόπιτα, Μουσική, χορός και συνεργάτες που δεν ζουν πια, δυστυχώς.
Αλλά και στα τριάντα χρόνια της εφημερίδας, η βραδιά, ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα, με το ενθύμια ψυμίθι να μένει ανάμνηση ωραία!
Είκοσι σχεδόν χρόνια, οι “Αφορμές” μου, ήταν και είναι για μένα το “παράσημο” στις πνευματικές και αισθηματικές μου αναζητήσεις και τη σιγουριά της συνομιλίας με τον αναγνώστη στον… ενικό… Με μιαν έκφραση, που, από την πλευρά μου, ως “γαλανόλευκη επηρμένη”…, υποστηρίζει μια πηγαία κι’ αυθόρμητη διαδικασία, που την ποτίζει το θυμικό, κυρίως!
Ο “Οινοχόος” μου εξάλλου που εξέδωσαν τα “Χανιώτικα” μού έδωσε τόση χαρά, αλλά και με… παρηγόρησε για μια περίοδο πολλών μηνών, με κατήφεια και θλίψη…
Αυτά τα ελάχιστα, από τα πολλά που μου θύμισε ο δ/ντής των “Χ.ν.”, για τα σημερινά γενέθλια 17/12 που είχα ξεχάσει, ομολογώ, σήμερα που γράφω…