Κύριε Διευθυντά,
Το κάναμε της Κορέας που έλεγαν παλιά, όσον αφορά τον πόλεμο της Κορέας. Από την όλη αντιπαράθεση, προκύπτει η ανάγκη βαθύτερης ματιάς.
Ο κορεάτικος λαός πολεμούσε την Ιαπωνική κατοχή από το 1905 και στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο είχε πανίσχυρο αντάρτικο κίνημα, που είχε εγκαθιδρύσει λαϊκούς θεσμούς σε όλη τη χώρα, με πρόγραμμα να δώσουν τα τσιφλίκια στους φτωχούς αγρότες και να κοινωνικοποιήσουν τις καπιταλιστικές επιχειρήσεις κ.λπ.
Τον Αύγουστο του 1945 οι επαναστατικές ένοπλες δυνάμεις με τη βοήθεια και του Κόκκινου στρατού νίκησαν την επίλεκτη Ιαπωνική στρατιά του Κβαντούν και έτσι η Κορέα απελευθερώθηκε.
Τον Σεπτέμβριο του 1945 στρατός των ΗΠΑ αποβιβάστηκε στον νότο, σύμφωνα με τις αποφάσεις του Πότσδαμ και της Μόσχας, μεταξύ ΗΠΑ –Σοβιετικής Ένωσης και Βρετανίας, ώστε να δεχτούν από κοινού την παράδοση των ιαπωνικών στρατευμάτων και να συμβάλουν στην κατοχύρωση ενιαίου και ανεξάρτητου κράτους.
Με βάση τη συμφωνία της Μόσχας συγκροτήθηκε Σοβιετοαμερικάνικη επιτροπή, ώστε να συμβάλει στη συγκρότηση προσωρινής κυβέρνησης και μετά Σοβιετικοί και Αμερικανοί να αποχωρήσουν.
Ομως, οι Αμερικανοί διέκοψαν τη λειτουργία αυτής της επιτροπής, διότι ο κοινωνικοπολιτικός συσχετισμός στην Κορέα δεν ευνοούσε την ανάδειξη κυβέρνησης της αρεσκείας τους.
Ετσι, πήγαν το θέμα στον ΟΗΕ που τους ευνοούσε ο συσχετισμός, ερήμην του κορεάτικου λαού και των διεθνών συμφωνιών του αντιχιτλερικού συνασπισμού και επέβαλαν εκλογές υπό τον έλεγχο τους (ο ΟΗΕ τους σιγόνταρε και το 2011 στην επέμβαση στη Λιβύη).
Εβγαλαν κυβέρνηση στον νότο, η οποία αργότερα μειοψήφησε αλλά δεν παραιτήθηκε. Και προχώρησε σε πογκρόμ κατά των λαϊκών θεσμών με βασανιστήρια και φυλακίσεις των αγωνιστών κατά της ιαπωνικής κατοχής, ενώ οι συνεργάτες των Ιαπώνων κατακτητών που πλούτισαν στην κατοχή έγιναν καθεστώς. Αυτή την κυβέρνηση αναγνώρισε ο ΟΗΕ τις 12-12-1948.
Μετά το πογκρόμ οι αντάρτες πήγαν να τιμωρήσουν την κυβέρνηση της ολιγαρχίας και να βγάλουν από τις φυλακές τους αγωνιστές.
Τελικά αποκρούστηκαν από τους Αμερικανούς και ο Μακ Άρθουρ τους έστειλε τελεσίγραφο να παραδώσουν τα όπλα «κάτω από μια τέτοια στρατιωτική εποπτεία, όπως θα την καθορίσω ο ίδιος». Το τελεσίγραφο απερρίφθη και οι Αμερικανοί με τον στρατό της ολιγαρχίας μπήκαν στο Βόρειο τμήμα και τα βομβαρδιστικά Β 29 το ισοπέδωσαν με τεράστιες απώλειες στον άμαχο πληθυσμό.
Συμπερασματικά, ο κορεατικός λαός είχε επαναστατήσει κατά των κατακτητών και των συνεργατών των ντόπιων εκμεταλλευτών. Και αντί να απολαύσει τον καρπό του αγώνα του για μια ενιαία Κορέα χωρίς εκμεταλλευτές, οι ντόπιοι καπιταλιστές με τη βοήθεια των Αμερικανών καπιταλιστών διαίρεσαν την πατρίδα τους.
Σχετικά με τον ελληνικό στρατό που πήγε στην Κορέα εθελοντικά, υπάρχουν μαρτυρίες και για το αντίθετο.
Αποκαλυπτική είναι η μαρτυρία ενός στρατεύσιμου στην πολεμική αεροπορία, του Λουκιανού Ζαμίτ, ο όποιος στο βιβλίο του «Στην Κορέα και την Ιαπωνία» εκδόσεις Γαβριηλίδη, μεταφέρει τη συζήτηση του με τον διευθυντή του Α2 γραφείου της πολεμικής αεροπορίας:
«δεν μπορώ να σε υποχρεώσω (λέει ο διευθυντής του Α2), επειδή η συμμετοχή είναι εθελοντική… Αλλά να ξέρεις, ότι αυτή η στάση μπορεί να έχει δυσάρεστες συνέπειες, όχι μόνο κατά το υπόλοιπο της θητείας σου, αλλά και στη μετέπειτα ζωή σου. Πρόσεξε το αυτό…».
Ενας άλλος τρόπος «εθελοντικής» επιλογής περιγράφηκε από τον στρατιώτη Κώστα Σταμουλάκη, που έφυγε τον Μάιο του 1953 για την Κορέα. «Πρώτα οι αξιωματικοί μας ζήτησαν να πάμε εθελοντές στον πόλεμο. Φαίνεται όμως ότι δεν προθυμοποιηθήκαμε πολλοί και γι’ αυτό μετά από δέκα μέρες ο δεκανέας μας διάβασε έναν κατάλογο τριάντα ονομάτων φαντάρων από τη δική μας μονάδα, ανάμεσα τους και το δικό μου και μας είπε πως μας θέλει ο συνταγματάρχης, χωρίς να μας εξηγήσει τι μας θέλει. Εμάς μας “έκαψε το κρομμύδι”, σκεφτήκαμε πως δεν μας ήθελε για κάτι καλό. Ο συνταγματάρχης μας ανακοίνωσε ότι θα πάμε στην Κορέα, για να αντικαταστήσουμε παλιότερους συναδέλφους μας που πολεμούσαν εκεί. Μας τόνισε ότι έχουμε υποχρέωση να πάμε, φαινόταν καθαρά ότι πρόκειται για διαταγή, και γιατί έπρεπε να γυρίσουν οι παλιότεροι αλλά και γιατί η Ελλάδα είναι μέλος του ΝΑΤΟ και πρέπει να βοηθήσει τους Αμερικανούς στον πόλεμο κατά των Κομμουνιστών» .
Οι λαοί δεν έχουν κανένα συμφέρον να σκοτώνονται για την ελευθερία των καπιταλιστών που τους ξεζουμίζουν.
Πηγές: εφημερίδα των συντακτών 25-6-2017 «Ελληνικό αίμα στον βωμό των μεγάλων δυνάμεων» του Σταύρου Μαλαγκωνιάρη.
Ριζοσπάστες: 4-4-1999, 9-5-1999, 2-7-2000, 26-9-2001, 27-7-2003.
Νίκος Μελιγγώνης «Οι αντιδράσεις για την ελληνική συμμετοχή στον πόλεμο της Κορέας», σεμιναριακή εργασία στο πανεπιστήμιο Αθηνών, αρθρογράφος στις εφημερίδες Καθημερινή, Πρώτο Θέμα κ.λπ., υπέρμαχος της αποστολής στην Κορέα.
Νίκος Καπριδάκης
Αρμένοι Αποκορώνου
