Τοίχο τοίχο περπατούσα στα τείχη στο Καστέλι. Έκανα τον γύρο των τειχών, που πιάνουν όλο το λόφο και μιας και είχα κέφια και χρόνο να περπατώ, συνέχισα με όρεξη.
Δεν ξαφνιάστηκα που βρέθηκα να συνεχίζω σε διάφορα τείχη και σε άλλα κάστρα στην Ελλάδα, αρχαία ή και αρχαιότερα. Ίδια κληρονομιά δεν είναι; Σκέφτηκα. Μέσα στην Ελλάδα βρίσκονται και αυτά, τα ίδια έχουν να πουν, τα ίδια μαρτυρούν του κάστρου τα λιθάρια, όπου και αν ευρίσκονται στην Ελλάδα. Μικρές μόνο τοπικές διαφορές έχουν να πούνε μεταξύ των.
Ήταν ευχάριστο οδοιπορικό και με βρήκε τοίχο τοίχο να περπατώ στις Θερμοπύλες. Δεν ξέρω γιατί, αλλά στις Θερμοπύλες θλίβομαι πιο πολύ από όλα τα ιστορικά μέρη στην Ελλάδα .Όχι ότι με αφήνουν αδιάφορο το Μεσολόγγι, το Αρκάδι, το Σούλι και όπου αλλού μαρτύρησε ο δόλιος ο λαός μας, αλλά στις Θερμοπύλες θλίβομαι. Θλίβομαι πολύ τι να πώ. Σκέφτομαι ότι χίλια παλληκάρια από την Σπάρτη και τις Θεσπιές, που έμειναν μόνοι μετά την προδοσία με ελαφρύ οπλισμό, θα είχαν κατατροπώσει 300.000 στρατό βαρβάρων με βαρύ οπλισμό. Κι όμως ένας εφιάλτης, κατόρθωσε να ανατρέψει ήρωες και ιστορία. Ένας εφιάλτης, που έδωσε μελλοντικά το όνομά του κι έγινε ιδιότητα, για οτιδήποτε θυμίζει κίνδυνο, τραγωδία, προδοσία, απατεωνιά, και ατέλειωτες ώρες φρίκης.
Ε, δεν άντεξαν και τα τείχη, και άρχισαν να μιλούν. Τι, δεν ακούν και δεν μιλούν οι πέτρες; Κάνετε μέγιστο λάθος. Δεν έχετε ακούσει που λένε. Στο άκουσμα ράγισαν και οι πέτρες; ‘Η το άλλο, θα σηκωθούν οι πέτρες και θα μας λιθοβολήσουν; Ή το πιο καλό, μέχρι και οι πέτρες του μιλούσαν και (αυτός) δεν άκουγε. Έτσι λοιπόν, άρχισαν να μιλούν.
«Γιατί σε στεναχωρεί τόσο πολύ η χαμένη μάχη των Θερμοπυλών και ο εφιάλτης ρε πατριώτη;» Με ρώτησε το τείχος που φιλοξενεί το άγαλμα του Μεγάλου Λεωνίδα.
«Ε, είναι να μην με στεναχωρεί ρε πατριώτη; Έλληνας είμαι μπορώ να μην στεναχωριέμαι;»
«Μια και αποφάσισες λοιπόν να στεναχωριέσαι, έστω και αργά, θα σου δώσω μια συμβουλή, μιας και τα μάτια από τούτα τα λιθάρια που αποφάσισες να περπατήσεις σήμερα, έχουν δει πολλά, και έχουν πολλά να σου πούν. Έχουν και μεγαλύτερη γνώση, διότι μετράνε άλλο εκατοντάδες και άλλο χιλιάδες χρόνια εμπειρίας. Άκου λοιπόν»
«Έχεις την προσοχή μου»
«Οι προδότες σαν τον εφιάλτη τα αρχαία χρόνια, ήταν μετρημένοι στα δάχτυλα και αφορούσαν μόνο προδοσίες κατά την περίοδο των πολέμων. Και αυτό, το ονομάζαμε Έσχατη προδοσία, γιατί δεν ξέραμε ότι στο μέλλον την έσχατη προδοσία θα την διεκδικήσουν τόσες πολλές άλλες προδοσίες. Τώρα τελευταία όμως, οι προδότες έχουν πληθύνει, σε σημείο που θα φτάσουν να είναι περισσότεροι από τους προδομένους.
Και αυτό είναι κάτι στο οποίο πρέπει να δώσεις μεγάλη σημασία πατριωτάκι μου.
Ένα άλλο πρόβλημα που έχει η φυλή μας και πρέπει να το προσέξει, είναι ότι τους Κολοκοτρώνηδες, δηλαδή τους ήρωες, τους καταδικάζει εν ζωή και τους τιμά μετά θάνατον. Ενώ τους προδότες τους αφήνει ήσυχους εν Ζωή και απλά τους δικάζει μετά θάνατον. Ε αυτό πιά, μόνο πολυμήχανο Ελληνικό μυαλό θα μπορούσε να το σκεφτεί.
Όμως το μεγαλύτερο πρόβλημα στις ημέρες σας, είναι το γεγονός ότι οι προδότες, έχουν νέες ασχολίες. Υπάρχουν προδότες των γραμμάτων, των παραδόσεων, των ηθών και εθίμων, των τεχνών, της ουσίας της Ελληνικής Φυλής, των ιδεών, ακόμη και των πολιτικών πεποιθήσεων.
Ένα άλλο θέμα είναι ότι σήμερα, δεν ξεχωρίζει η αριστερά από την δεξιά και γνωρίζει η δεξιά τί ποιεί η αριστερά. Και το ανάποδο. Και η μια, και η άλλη, ποιεί τα ίδια.
Και μια και βάλαμε τους πολιτικούς στην κουβέντα, τους ρωτάς και σου απαντάνε άλλα.
Ρωτάς τον αριστερό, που είναι οι εργατικοί νόμοι που πρεσβεύεις και είπες πως θα νομοθετήσεις κύριε εργατοπατέρα; Απαντάει ποιώντας την Νήσσαν. Στα νεοελληνικά δηλαδή, κάνει την πάπια. Δηλαδή μουγγαίνεται. Τον ρωτάς, που είναι η διασφάλιση της κατοικίας του εργάτη; Δεν τολμάει να σου πεί ότι έφτιαξε το αντίθετο, δηλαδή νόμους που υποστηρίζουν τον τραπεζίτη να αποφασίζει μονομερώς.
Ρωτάς την άλλη πλευρά, που είναι κύριε η φιλοελευθερία του πολιτεύματος που υποσχέθηκες; Όταν μετράς το γραφειοκρατικό δευτερόλεπτο, του ωραρίου του εργαζομένου που θέλει να κερδίσει περισσότερα; Δεν τον αφήνεις να το πράξει και τιμωρείς και τον εργοδότη του αν σχόλασε 5’ λεπτά αργότερα, ή αν ήλθε 10’ νωρίτερα. Που είναι η φιλελευθερία της οικονομίας σου;
«Μήπως είμαστε λίγο υπερβολικοί και δεν έχουμε ξεφύγει τόσο πολύ; Μήπως να το ξαναδούμε;
«Ευχαρίστως, λοιπόν άκου πατριωτάκι. Στην εποχή των τειχών, όταν χτιζόντουσαν τείχη για να προστατεύουν, ήταν και εποχή της αιδούς. Ντρεπόταν δηλαδή να κάνει την ατιμία ο οποιοσδήποτε, ειδικότερα δε ο ηγέτης. Η αξία και η τιμή, είχε ανώτερη οντότητα.
Τιμή και αξία για τον ηγέτη δεν είναι να κάνεις κάτι άλλο από αυτό που πρέπει, και μάλιστα να επιμένεις ότι δεν έκανες το άλλο, αλλά αυτό που έπρεπε. Μπορεί να σε μπέρδεψα, αλλά αυτό είναι η πολιτική. Πράττεις κάτι, αγνοώντας την άσχημη εξέλιξη που μπορεί αυτό να έχει στο μέλλον για την χώρα σου, και ενδιαφέρεσαι μόνο για το δικό σου, τωρινό όφελος και την δική σου καριέρα. Διότι πώς να το κάνουμε, άλλο ηγέτης και άλλο παιδάκι που δικαιολογείται για τα λάθη του. Ο άνθρωπος κάνει την θέση και όχι η θέση τον άνθρωπο. Αν καταστρέψετε την οντότητα της θέσεως, εσείς θα εισπράξετε την γελοιότητά της. Ο ηγέτης πάντοτε, τουλάχιστον στην αρχαιότητα, ηγείτο για να περάσει στην ιστορία. Καλύτερα λίγο χρόνο στη θέση και πολύ στην σοβαρή ιστορία, παρά πολύ στη σοβαρή πολυθρόνα και λίγο στην στην γελοία θέση της ιστορίας.
Αυτά τα λέμε χρόνια τώρα, αλλά τελικά τα ντουβάρια δεν είμαστε εμείς τα τείχη, αλλά πολλοί από αυτούς που μας ακούνε. Αλλά τώρα μιλάμε για πολιτική, όχι για προδοσία. Εκτός, εκτός βρε πατριώτη, αν υπάρχουν άλλα κέντρα εξουσίας που αποφασίζουν. Οι ηγέτες εκτελούν και απλά δεν μας το λένε. Ας το πούν καθαρά τότε. Ας πούνε, ξέρετε αγαπητοί μου συμπολίτες, βαίνομεν προς παγκόσμιον κυβέρνησιν. Λίγα είναι τα ψωμιά μας, αλλά ακόμα και τώρα Δημαρχαίοι είμαστε, άλλοι κυβερνάνε. Ας μας το πούνε, ας παραδεχτούνε τελικά, αυτό που όλοι ξέρουμε. Ας μας πούνε, ο καιρός που κυβερνούσε το κάθε κράτος για λογαριασμό του πέρασε. Δεν την αντέχουν αυτή την ελευθερία οι παγκόσμιοι μαριονετοπαίχτες. Αλλοι δεξιά, άλλοι αριστερά, άλλοι ελεύθεροι, άλλοι σκλάβοι, άλλοι πλούσιοι και άλλοι φτωχοί, τους μπερδεύει ολη αυτή η κατάσταση. Όλοι σκλάβοι λοιπόν αποφάσισαν οι μεγάλοι, με ελεγχόμενο εισόδημα, που θα το επιστρέφουνε πάλι στους ιδιοκτήτες του κουκλοθέατρου.
Αν κοιτάξεις τα λιθάρια του τείχους μου, θα διαπιστώσεις ότι δεν φτιάχτηκαν για να προστατεύσουν μόνο ανθρώπινες ζωές, αλλά και ανθρώπινες αξίες. Παλιά τα πολιορκούσαν απ’ έξω με μολύβι και φωτιά. Σήμερα με πιο επικίνδυνα όπλα, από μέσα και από έξω, με αυτά της σκοπιμότητας και των συμφερόντων. Μέτρα και κοίτα προσεκτικά ένα-ένα τα λιθάρια. Αυτό είναι για να προστατεύσει τα ΓΡΑΜΜΑΤΑ, αυτό τα ΗΘΗ ΚΑΙ ΕΘΙΜΑ, αυτό τις ΤΕΧΝΕΣ, το άλλο την ΙΣΤΟΡΙΑ, αυτό την ΑΛΗΘΕΙΑ, την ΣΤΕΓΗ, την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ την ΕΥΣΕΒΕΙΑ, την ΤΙΜΗ.
Όταν πέφτουν τα τείχη της πόλεως, τότε φωνάζουμε όλοι. Η ΠΟΛΙΣ ΕΑΛΩ!
