Την περίμενε το φιλόμουσο κοινό της πόλης μας τη συναυλία της Χορωδίας Χανίων, που, ύστερα από πολλές αναβολές, λόγω της πανδημίας, δόθηκε το Σάββατο 12 Νοεμβρίου, στο Πνευματικό Κέντρο.
Την περίμενε ο Μαέστρος, ο Γιάννης Μεντζελόπουλος, που ήθελε να φανεί ο κόπος που είχε καταβάλει.
Την περίμεναν οι ίδιοι οι Χορωδοί που είχαν αρχίσει να αδημονούν μετά από τόσους άπρακτους μήνες.
Με δυο λόγια, την περίμεναν οι Χανιώτες…
Ναι, την περίμεναν! Το φανέρωσαν η ασφυκτικά γεμάτη μεγάλη αίθουσα, η οποία πολύ πριν από την ώρα έναρξης είχε υπερπληρωθεί.
Το φανέρωσαν ακόμη και τα θερμότατα χειροκροτήματα που επισφράγιζαν το τέλος
κάθε τραγουδιού.
Μπορεί να μην ήξεραν όλοι τον εκλεκτό συνθέτη, Γιάννη Σπανό, και το πολύ μεγάλο έργο που μας έχει αφήσει.
Αρκετοί όμως, είμαι βέβαιος, γνώριζαν τη μελωδία του τραγουδιού «Άσπρα καράβια τα όνειρά μας» ή του «Μια φορά μονάχα φτάνει να ραγίσει το γυαλί» ή και τους στί-χους των «Μια φορά θυμάμαι μ’ αγαπούσες…», «Οδός Αριστοτέλους», «Στην Αλάνα κ. λ. π., κ. λ. π….
Δεν έχω γνώσεις μουσικής και δεν μπορώ να κρίνω τις λεπτομέρειες της εκτέλεσης του κάθε τραγουδιού, αλλά ως απλός ακροατής χάρηκα μια σπάνια μελωδική βραδιά.
Και πιστεύω ότι αυτό δεν οφείλεται μόνο στον «κορυφαίο Έλληνα συνθέτη που διαμόρφωσε το σύγχρονο ελληνικό τραγούδι», τον άνθρωπο που «η συνεισφορά του στο «Νέο Κύμα» και «τη μελοποίηση ποίησης υπήρξε καθοριστική» όπως γράφτηκε, αλλά και στην ευαισθησία των δικών μας παρουσιαστών.
Από τη στιγμή που η ακαταπόνητη πρόεδρος της Χορωδίας, με την εισαγωγή της, μας έβαλε στο κλίμα της συναυλίας, μέχρι το τελευταίο χειροκρότημα του τελευταίου τραγουδιού (17ου), η αίθουσα του Πνευματικού Κέντρου σαν να ζούσε κάτι άλλο.
Η εμφάνιση της Ρεθεμνιώτικης Chorus ’87, της δικής μας Χορωδίας Χανίων, των «μονοφωνάρηδων» (για να χρησιμοποιήσω την ελληνική ονομασία του όρου solist), των μουσικών που συνόδευαν στο πιάνο, στο βιολί και στο φλάουτο καθώς και των άλλων μουσικών της «λαϊκής ορχήστρας», της παρουσιάστριας του προγράμματος με τα ωραία κείμενά της και τέλος τον εκλεκτό μαέστρο Γιάννη Μεντζελόπουλο, δεν είχαν να ζηλέψουν τίποτε από άλλες μουσικές εκδηλώσεις.
Έχει ειπωθεί ότι ο Γιάννης Σπανός γνώριζε ν’ αγγίζει την καρδιά και το συναίσθημα. Μας το επιβεβαίωσε η Χορωδία μας, με την εξαιρετική συναυλία και το κοινό που μ’ ένα τραγούδι στα χείλη εγκατέλειψε την αίθουσα.
Θερμά συγχαρητήρια
