Μια ξεχασμένη λέξη

Λέξεις, έννοιες, αισθήματα, πρόσωπα και πράγματα, υμνήθηκαν, τραγουδήθηκαν, μυθοποιήθηκαν, απομυθοποιήθηκαν. Στολίστηκαν, μάγεψαν, συγκίνησαν· ακόμα και συγκλόνισαν.
Έρωτας! Πλάνος. Έρωτας θεός, έρωτας φονιάς. Μα όποιος τονίζει είναι τυχερός. Αστείρευτη πηγή έμπνευσης για την τέχνη, για όλους.
Αγάπη! Βάσανο. Αγάπη βάλσαμο. Αγάπη που πονάς. Αγάπη που γιατρεύεις.
Φιλία! Ιερή. Είσαι πλούτος. Είσαι επένδυση. Καμιά φορά βγάζεις και αγκάθια.
Μοναξιά! Πόσο υμνήθηκες. Για άλλους είσαι σκληρή. Για άλλους μια ευκαιρία για ενδοσκόπηση, αναζήτηση, ανασυγκρότηση.
Γέννηση! Το θαύμα! Η ύπαρξη, η συνέχεια, ο σκοπός.
Θάνατος! Ο πόνος, η θλίψη, η απουσία.
Όλοι τα ζήσαμε λίγο – πολύ. Μία ή περισσότερες φορές. Όλες οι λέξεις βγήκαν απ’ το στόμα μας. Ή γλίστρησαν απαλά ή εκτοξεύθηκαν με κρότο. Πάμπολλες λέξεις που τώρα δε μου ‘ρχονται στο νου ειπώθηκαν με πάθος, με θλίψη, με θυμό ή με λαγνεία. Μια λέξη μόνο να την ακούω ψιθυριστά κι από ελάχιστους ανθρώπους, σα νάναι ντροπή να νιώσεις ευγνωμοσύνη στη ζωή.
Όταν ακούω να λένε είμαι ερωτευμένος, είμαι ευτυχισμένος, είμαι πετυχημένος, το χαίρομαι πολύ. Μα συγκινούμαι όταν ακούω το είμαι ευγνώμων στη ζωή.
Κι εγώ! Είμαι ευγνώμων. Χρωστάω ευγνωμοσύνη. Πού το απευθύνω; ποιός είναι ο παραλήπτης; Οι παραλήπτες είναι πολλοί και η ευγνωμοσύνη μου τεράστια. Χρωστάω ευγνωμοσύνη στους γονείς μου που μ’ έφεραν στη γη. Στην αδερφή μου που με κρατούσε προστατευτικά απ’ το χεράκι όταν ήμουν παιδάκι.
Σε όσους μ’ αγάπησαν και μου ‘δωσαν φτερά μα και σ’ αυτούς που με πόνεσαν κι έγινα πιο δυνατή. Χρωστάω σ’ αυτούς που με δίδαξαν που μ’ έμαθαν.
Σ’ αυτούς που με ακούνε προσεκτικά και μοιράζονται τα όνειρά μου.
Σ’ αυτούς που καλοπροαίρετα με κρίνουν και γίνομαι καλύτερη.
Σε όλους όσους με δέχονται, με αποδέχονται, με ανέχονται ή με θαυμάζουν.
Ευγνωμοσύνη σε αυτούς που βοήθησα με όποιους τρόπους και μου έδωσαν τη μεγαλύτερη χαρά να δω το χαμόγελό τους και τη διαφορά στη ζωή τους. Μου ‘δωσαν και την ευκαιρία να φύγω απ’ τη μικρότητα και τον εγωκεντρισμό.
Ευγνωμοσύνη που μπορώ να απολαμβάνω τα πιο απλά και τα πιο όμορφα πράγματα που απλόχερα η ζωή και η φύση μου χαρίζουν. Όπως τον ήλιο, τη θάλασσα, τη βροχή, το χιόνι, τον αέρα, τα πουλιά που κελαηδούν. Τον αχνιστό καφέ. Το τρυφερό χάδι, το παρεάκι. Όλοι οι παραλήπτες της ευγνωμοσύνης μου γίνονται ύμνος προς τον ένα τον μοναδικό παραλήπτη, τον δημιουργό, τον δωρητή των πάντων.
Κι εμείς… άλλοι αγνώμονες, άλλοι ευγνώμονες.
Είμαι ευγνώμων για το θείο δώρο να μπορώ να γράφω και να ‘χω την ευκαιρία να κυκλοφορώ στους διαδρόμους του μυαλού σας. Να χτυπώ την πόρτα της καρδιάς σας και να μου ανοίγετε διάπλατα!
Ευχαριστώ! Είμαι ευγνώμων!!