«Άκουγα μόνο τ’ όνομά σου, δεν ήξερα καν ότι ήσουν όμορφη… Δεν ήξερα ούτε το χρώμα σου, ούτε τα σύμβολα σου. Κανένας δεν μου είχε μιλήσει για σένα. Στο ραδιόφωνο τ’ απογεύματα όλο αντρικά ονόματα… ονόματα θρύλοι: Σιδέρης, Παπαϊωάννου, Νεστορίδης, Σεραφείδης, Δομάζος, Κούδας, Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός, κάπου κάπου όμως ακουγόταν και τ’ όνομα σου. Όντας έξι ετών, εκτός απ’ τη μάνα μου δεν είχα άλλη αγάπη, με θηλυκό άρθρο μπροστά. Σε είδα για πρώτη φορά στα αποκόμματα των εφημερίδων και σε φωτογραφίες απ’ τις τσίχλες και τις γκοφρέτες που αντάλλασσα με τους άλλους. Αυτό ήταν! Αγαπώ την ΑΕΚ». Παντελής Θαλασσινός, τραγουδοποιός- τραγουδιστής (Απ’ το κείμενο του «Γράμμα στην Πρώτη μου Αγάπη», στο βιβλίο του Νίκου Οικονομίδη «Κίτρινο και Μαύρο», εκδ. ΠΕΡΙ ΤΕΧΝΩΝ, 2010)
«Θυμάμαι: Δεν ξέρω γιατί είχα συμπαθήσει την ΑΕΚ. Έλεγα κι εγώ μικρός: “ΑΕΚ είμαι. Ένωσις!” Ύστερα έχανε 3-0 στο ημίχρονο η ΑΕΚ από τον Απόλλωνα, από την και πολύ πάντα Ελαφρά Ταξιαρχία. Τ’ άκουγα όχι στο ραδιοφωνάκι, στη ραδιοφωνάρα που είχαν τα σπίτια τότε, στο κέντρο της τραπεζαρίας. Και ο πατέρας μου έφευγε: “Ωραία ομάδα διάλεξες, Σωτηράκη!” μου είπε γελώντας, χαμογελώντας. Στη σιωπή μου απάντησε ο Νεστορίδης: Τέσσερα έβαλε στην επανάληψη στη Ριζούπολη (θυμάμαι καλά;), κερδίσαμε, του ακυρώσανε κι άλλο ένα νομίζω. Περίμενα τον πατέρα μου στην κορυφή στις σκάλες, αργά τη νύχτα, θριαμβευτής, Νέστορας κι εγώ Παπαϊωάννου πριν τον Παπαϊωάννου!» Σωτήρης Κακίσης, ποιητής (Απ’ το κείμενο του “Το κίτρινο Αίμα Κόκκινο Νερό δεν Γίνεται” στο περιοδ. “Η ΛΕΞΗ”, τ. 156, 2000)
«1972 ήταν; Κατακτήσαμε το κύπελλο. Ο Νιόνιος έβγαλε τη χρυσή σημαία με τον Δικέφαλο
-του την είχε χαρίσει ο παπα-Γιάννης τη σημαία της Εκκλησίας, καθώς τον έβλεπε να βουρκώνει σε κάθε έπαρσή της, παραμονές μεγάλων εορτών, κοιτάζοντας την- κι όλοι μαζί κάναμε τον γύρο του θριάμβου, ανά τας ρύμας και τας αγυιάς. Προχθές χάσαμε από τον Πανιώνιο. Το Χριστάκι βούρκωσε. Όπως ο Νιόνιος. “Μεγάλη πίκρα η ΑΕΚ, μπαμπά”, μου λέει. “Αλλά δεν θ’ αλλάξουμε, έτσι;” “Δεν θ’ αλλάξουμε, γιε μου”, του απαντώ. Και την άλλη Κυριακή -σκέφτομαι μέσα μου- που θα ‘μαστε στο χωριό, ν’ ανάψουμε κερί στον τάφο του Νιόνιου». Δημήτρης Κοσμόπουλος, ποιητής – δοκιμιογράφος (Απ’ το κείμενο του «Αιγίς χρυσομέλανος» στο προαναφερθέν βιβλίο “Κίτρινο και μαύρο”).
Μια ζωή ΑΕΚ θυμούμαι τον εαυτό μου κι εγώ. Με το που τελείωσα την Ε΄ Δημοτικού η “μύησή” μου- αγιασμένος να ‘ναι ο πρωτοξάδελφος μου ο Αντώνης του Μανούσου, ο βαφέας. “ΑΕΚ – θρησκεία – Βυζαντινή Αυτοκρατορία!”. Φώναξα κι εγώ αυτό το σύνθημα αργότερα με τα παιδιά της Σκεπαστής. “Παπαϊωάννου” με φώναζαν οι συμμαθητές μου στο ένδοξο Γυμνάσιο Βάμου – κάποιοι όπως ο Αντώνης ο Κοντεζής από το Μελιδόνι, γνωστός και με το παρατσούκλι “Λουκανίδης”, με φωνάζει ακόμη. Σαν χθες θυμούμαι τα μύρια όσα, με ονόματα και ημερομηνίες. Όπως τον αγώνα ΑΕΚ – Παναθηναϊκός 3-3, το 1963, που πήραμε το πρωτάθλημα, στις λεπτομέρειες του, σε απευθείας ραδιοφωνική μετάδοση. Τι αγωνία κι αυτή!
Σημείωση: Με αφορμή τα εγκαίνια του νέου γηπέδου της ΑΕΚ της Αγιάς Σοφιάς, πριν από λίγες μέρες, στη Νέα Φιλαδέλφεια η σημερινή Στάση. Μέχρι δακρύων η συγκίνησή μου παρακολουθώντας την όλη εκδήλωση σε απευθείας μετάδοση από την τηλεόραση.
“Ο Καρυωτάκης” του Δ. Αγγελάτου
Αποτέλεσμα «μακράς ενασχόλησής» του με την ποιητική συλλογή του μεγάλου, με τραγικό τέλος, Έλληνα ποιητή Κ.Γ. Καρυωτάκη το βιβλίο τού καθηγητή της Φιλοσοφικής Σχολής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Δημήτρη Αγγελάτου με τίτλο “Αποφλοίωση και Ακόνισμα” και υπότιτλο “Ο ποιητής – γλύπτης: Η ελεγεία στις ”Σάτιρες” του Κ.Γ. Καρυωτάκη”. Για ένα ακόμα “ξεχωριστό βιβλίο” του ξεχωριστού πανεπιστημιακού δασκάλου, 304 σελίδων, μια ιδιαίτερα επιμελημένη έκδοση των εκδ. “Gutenberg”, πρόκειται. Στην Ελένη (την και πανάξια έφορο Αρχαιοτήτων Χανίων Ελένη Παπαδοπούλου, σύζυγό του αλλά και στην Κατερίνα και τον Χρήστο, τα παιδιά τους, η αφιέρωση. Και σε όλους που θα εντρυφήσουμε στις σκέψεις του συγγραφέα για τους καρυωτάκειους στίχους, ωστόσο. Από καρδιάς το ευχαριστώ μου για το “ακριβό” σου δώρο, “για τη χαρά της γνωριμίας μας”, φίλε καθηγητή!
«Όλοι μαζί κινούμε, συρφετός,/ γυρεύοντας ομοιοκαταληξία./ Μια τόσο ευγενικιά φιλοδοξία/ έγινε της ζωής μας ο σκοπός. […] Κι αν πειναλέοι γυρνάμε ολημερίς,/ κι αν ξενυχτούμε κάτου απ’ τα γεφύρια,/ επέσαμε θύματα εξιλαστήρια/ του “περιβάλλοντος” της “εποχής”». Η πρώτη και η τελευταία στροφή του ποιήματος “Όλοι μαζί” του Κ. Καρυωτάκη. “Πάτησε” και σ’ αυτό ο Δ. Αγγελάτος για την “αποφλοίωση” και το “ακόνισμά” του…
