Μιας πεντάρας νιάτα

Το φεγγάρι στη γέμιση, η άνοιξη έχει μπει και προσπαθεί να διώξει το χειμωνιάτικο σκηνικό που λες κι έχει ξεχαστεί και παραμένει. Οι μέρες να τρέχουν ολοταχώς προς τις Πασχαλινές διακοπές και η πολυπόθητη Ανάσταση να έρχεται συνειρμικά σαν ιδέα ευχάριστη. Τι κι αν πάντα προηγείται η εβδομάδα των Παθών.
Και μια και μιλάμε για πάθη, είμαστε πια συνηθισμένοι στις μέρες από δαύτα. Λογαριασμοί απλήρωτοι να τρέχουν, το ενοίκιο στην πρώτη του μηνός, η δαμόκλειος σπάθη της Eφορίας για τα ρυθμισμένα χρέη, οι δόσεις του πλυντηρίου που χάλασε και έπρεπε άρον-άρον να αλλαχθεί. Καθείς τραβάει προς το δικό του Γολγοθά, κι ας μην είναι ο φταίχτης, κι ας νιώθει αθώος και αγνός σα μωρό παιδί. Πού πια χρόνος για αγάπες και έρωτες. Θες να τιναχτεί το σύμπαν στον αέρα; Κι όμως σα βλέπω ερωτευμένους νιώθω εκεί μόνο τη λύση. Απατηλή; Απατηλή, μα λύση. Το βλέμμα τους αγκαλιάζει όλο τον κόσμο με συμπόνια κι αγάπη.
Τα μικροπροβλήματα της καθημερινότητας, παραμερίζονται και η τελειότητα υφίσταται στο σύντροφο, το μοναδικό, τον καλύτερο, τον αγαπητό. Οι άθλιοι δρόμοι, οι γεμάτοι λακκούβες που υπό άλλες συνθήκες εξοργίζουν, τότε μοιάζουν με οδούς που οδηγούν στην ευτυχία του αγαπημένου. Βιαζόμαστε και τώρα, αλλά όχι για να προλάβουμε το ραντεβού με το λογιστή, αλλά για να ξαναδούμε τα μάτια τα δικά μας, τα πολυπόθητα.
Κι η Ανοιξη σα σκηνικό είναι ιδανικό για Eρωτες, οι χυμοί παντού στη φύση ξανακυλούν, τα πουλιά ζευγαρώνουν τιτιβίζοντας αδιάλειπτα, παντού αρχίζει να επικρατεί μια πανδαισία χρωμάτων και ευωδιών. Το προσκλητήριο λοιπόν έχει αρχίσει.
Είμαι έτοιμος να παραδοθώ κι εγώ σ’ αυτή τη μαγεία κι ας αφήσω τον έφορο στα κρύα του λουτρού. Γιατί σα θα μεγαλώσω κι εγώ, τι θα έχω να αναθυμούμαι: ότι υπήρξα πάντοτε συνεπής στις υποχρεώσεις μου ή ότι έζησα κι εγώ το πάθος της μιας πεντάρας νιάτα.