Θεωρώ εύνοια το γεγονός ότι βρέθηκα εκεί, στην παρουσίαση του τελευταίου βιβλίου του «Χανιά: µνηµεία και µνήµη».
Καµάρωσα τον σπουδαίο γιο µιας άξιας µάνας που για µένα υπήρξε η πρώτη και καθοριστική δασκάλα µου.
Κρατώ ως πολύτιµο κειµήλιο το βιβλίο και την ιδιόχειρη αφιέρωση. «Στη µαθήτρια της µάνας µου την κα Αλέξη κ.λπ.».
Μια αφιέρωση που περικλείει και τους δύο σηµαντικούς αυτούς ανθρώπους. Γιο και µάνα.
Άλλωστε έµοιαζαν τόσο πολύ φυσιογνωµικά. Τα ίδια φωτεινά µάτια, το ίδιο φωτεινό χαµόγελο!
Ένα φως που µαρτυρούσε τον κρυστάλλινο έσω κόσµο· ένα φως που αποτυπώθηκε ανεξίτηλα στην ξεχωριστή πορεία ζωής.
Ο Μιχάλης Ανδριανάκης εκ φύσεως και εκ πεποιθήσεως, αλλά και λόγω της επιστηµοσύνης του, υπήρξε ο άνθρωπος που πίστευε πως το σκοτάδι µπορεί να κρύβει θησαυρούς που περιµένουν την Αρχαιολογική σκαπάνη για να λάµψουν στο φως· αλλά γνώριζε επίσης τι… κακό και επιζήµιο µπορεί να κρύβει το σκοτάδι, η συσκότιση σ’ οποιαδήποτε έκφανση της ζωής, ειδικότερα τούτους του ζοφερούς καιρούς όπου Άρχων είναι το χρήµα· όπου νέφη σκότους προσπαθούν να καλύψουν την απληστία, την αδιαφάνεια, την εµπορευµατοποίηση κάθε σπιθαµής γης, όσο σηµαντική και αν είναι για τους πολίτες.
Ο Μιχάλης Ανδριανάκης σηµαιοφόρος στην προστασία των δικαίων τούτου του τόπου και των ανθρώπων του. Ο ίδιος αναφέρει στο τελευταίο βιβλίο του: «Θεωρώ ιδιαίτερα σηµαντικό έργο την ενηµέρωση των πολιτών σχετικά µε τα θέµατα της πολιτιστικής κληρονοµιάς και της προστασίας της».
Μ’ άλλα λόγια η προτροπή του Ελύτη παραφρασµένη:
«Μη παρακαλώ σας, µη λησµονάτε την πόλη µου και τα Μνηµεία της».
Είναι βαριά η παρακαταθήκη του αείµνηστου Αρχαιολόγου.
Οφείλουµε να την τηρήσουµε µε ευλάβεια, όχι µόνο για να δικαιωθεί η µεγάλη ψυχή του Χανιώτη ευπατρίδη, αλλά και για να αποδειχθεί µια ακόµα φορά πως: «Της αυγής το φεγγοβόλο αστέρι της νύχτας το ξηµέρωµα θα φέρει».
Ως τότε αείµνηστε Μιχάλη Ανδριανάκη, οι µαθητές σου, οι άνθρωποι τους οποίους ενέπνευσες κι εµείς όλοι µικροί και µεγάλοι Χανιώτες σου υποσχόµαστε: «Πάντα ανοιχτά, πάντα άγρυπνα τα µάτια της ψυχής µας».
