Ζει στην Αθήνα, είναι γνωστός και διεθνώς πολυβραβευμένος, διατηρεί μία εξαιρετική ταπεινότητα παρά την πορεία του στη μουσική σκηνή, δίχως να επαίρεται για τις τόσες φορές που του έχει απονεμηθεί το 1ο Διεθνές Βραβείο Κλασσικής Μουσικής, μήτε για τα διεθνή βραβεία, για τις συνθέσεις του και τη συνολική πορεία του.
Ο Μιχάλης Παούρης, με ένα καταπληκτικό βηματισμό ως δεξιοτέχνης στο μπουζούκι και την κιθάρα, δάσκαλος, συνθέτης, με δεκάδες εμφανίσεις σε μουσικές σκηνές ανά τον κόσμο, ξεδιπλώνει τον εαυτό του στα Χανιώτικα Νέα, στέλνοντας το μήνυμα κυρίως στα νέα παιδιά ότι: «Πρέπει να βρουν την πυξίδα τους, το στόχο τους και να εργαστούν με όλο τους το είναι ώστε να τον πετύχουν. Μέσα από την προσπάθεια αυτή ξεκινάει η ευτυχία».
Πρώτος, όπως έχει καταγραφεί διεθνώς, ενέταξε το Ελληνικό Μπουζούκι στη Jazz. Είναι ο μουσικός, οι συνθέσεις του οποίου στην κλασική μουσική και στη Jazz χαρακτηρίζονται από γνώστες και άλλους συνθέτες ως οι πιο καινοτόμες ιδέες στα 100 χρόνια ιστορίας του οργάνου.
Ο Μίκης Θεοδωράκης του είχε πει, πως του θυμίζει τον Χιώτη, χαρακτηρίζοντας τον παράλληλα ως φαινόμενο, όταν ο αξέχαστος μουσικοσυνθέτης τον είχε ακούσει σε νεαρή ηλικία. Ο παγκόσμια γνωστός βιρτουόζος της κιθάρας Al Di Meola είπε για τον Μιχάλη Παούρη: «Είναι ο πιο γρήγορος παίκτης μπουζουκιού στον πλανήτη γη. Έχει απίστευτα μουσικά ένστικτα. Πρόκειται για μία ταπεινή ιδιοφυία». Ο Διονύσης Σαββόπουλος είπε πως με το που αρχίζει να παίζει μένεις με το στόμα ανοιχτό: «…παίζει τόσο γρήγορα, τα δάχτυλά του είναι υπερηχητικά. Κυνηγάει έναν εαυτό που συνεχώς προπορεύεται». Ο Χρήστος Νικολόπουλος, τόσο σπουδαίος μουσικοσυνθέτης και όμως έχει πει ότι: «…δεν τον φτάσαμε ούτε στο μικρό του το νυχάκι. Τα επιτεύγματα που κατάφερε ο Μιχάλης δεν τα κατάφερε κανένας, ούτε οι παλιοί ούτε εμείς οι νεότεροι».
Η μουσική είναι σαν την οικογένεια του, «Με τις ίδιες αγωνίες, τον ίδιο αγώνα, αλλά έχει και μεγάλη αγάπη με την οποία σβήνουν όλα τα προβλήματα και ξεπερνιούνται όλα», λέει ο Μιχάλης Παούρης επισημαίνοντας παράλληλα ότι αυτό όμως που τον λυπεί είναι, ότι δεν μπορεί να έχει όνειρα, αλλά μόνο στόχους. «Υπάρχουν τόσες πολλές δυσκολίες σε κάθε σχεδιασμό νέου εγχειρήματος, που με καθιστούν δύσπιστο για όνειρα. Ξέρω ότι δεν είναι καλό να μην έχει ο άνθρωπος όνειρα, αλλά η καθημερινότητα, μου δείχνει ολοένα και συχνότερα πως ο ρομαντισμός ολοένα και φθίνει. Αυτό με στενοχωρεί, οπότε αποφεύγω τα όνειρα».
Μας λέει πως είναι πολύ σημαντικό για έναν καλλιτέχνη, ό,τι δημιουργεί μουσικά, να το επικοινωνεί άμεσα στους ανθρώπους και όχι μετά από πολλά χρόνια. «Αυτό άλλωστε δίνει δύναμη σε έναν άνθρωπο της μουσικής. Αυτά που θέλω να κάνω τώρα στη μουσική, το σήμερα που ζω, πρέπει να το παρουσιάσω, να το επικοινωνήσω σήμερα, όχι όταν είμαι 45 ή 55 ετών. Αν αφήσω τον εαυτό μου ανεξέλεγκτο στα όνειρα, δεν θα τον μαζέψω ποτέ. Οπότε μπροστά μου θα βλέπω μία αποτυχία».
Με το μπουζούκι ξεκίνησε σε ηλικία 8 ετών, προσηλώθηκε και σήμερα αξιολογεί όλη την πορεία του λέγοντας στα Χανιώτικα Νέα πως: «Από μικρός άκουγα για το παιδί θαύμα, που μετά έγινε φαινόμενο και ακολούθησε το ιδιοφυία. Η κλιμάκωση αυτή, δημιουργεί μία ταμπέλα. Προσωπικά δε στάθηκα ποτέ κάτω από αυτή, διότι ήξερα πως δε θα έκανα τίποτα παραπέρα». Όπως εξηγεί, από μικρός διέκρινε την άνεση με την οποία δάμαζε, όπως χαρακτηριστικά λέει το μπουζούκι. «Σήμερα ως δάσκαλος που είμαι, αν έβλεπα αυτό που συνέβαινε σε μένα, σε ένα άλλο παιδί, θα έλεγα πως ναι, είναι ένα θαύμα, ένα χάρισμα από το Θεό, ένα δώρο το οποίο πρέπει να καρποφορήσει». Χαρακτήρισε το ταλέντο, ως μία πρώτη ύλη που δίνει ο Θεός στους ανθρώπους, το επόμενο όμως βήμα, «…ανήκει αποκλειστικά στην οικογένεια. Εμένα οι γονείς μου δεν είναι μουσικοί, δεν είχα ερεθίσματα, όμως βλέποντας τη σχέση μου και την εξέλιξη μου στο μπουζούκι, ήταν συνεχώς δίπλα μου και για μεγάλο χρονικό διάστημα. Φανταστείτε ότι ξεκίνησα να παίζω επαγγελματικά στα δέκα μου χρόνια κι οι γονείς μου ήταν παρόντες σε αυτή την ανάγκη μου, σε αυτή την πορεία».
Ο Μιχάλης Παούρης εξηγεί πόσο σημαντικό είναι για ένα παιδί η παρουσία, του σωστού δασκάλου στη ζωή του: «Συνάντησα τον Μανόλη Μιχαλάκη στα 14 έτη μου. Όμως ενώ βρισκόμουν ήδη σε ένα καλό επίπεδο, βρέθηκε δίπλα μου ο απόλυτος δάσκαλος. Σπάνιος άνθρωπος που με δίδαξε την ταπεινότητα, τη σεμνότητα και ακολούθησε η μουσική. Φρόντισε τον χαρακτήρα μου, έχοντας ο ίδιος ο κ. Μιχαλάκης, κατακτήσει την κορυφή της ταπεινότητας, οπότε μου την προσέφερε απλόχερα ως γνώση». Ότι πιο σοβαρό υπάρχει είναι η διδασκαλία και για αυτό στους μαθητές του όπως είπε, δίνει το μήνυμα και επενδύει στο ότι, «…μουσικά μπορεί κάποιος να φτάσει πολύ γρήγορα ψηλά, στο ανθρώπινο όμως κομμάτι θέλει πολύ δουλειά. Λέω συνέχεια σε φίλους μαθητές και συνεργάτες, πως για να ξεχωρίσει κάποιος μουσικά, πρέπει πρώτα να ξεχωρίσει ως άνθρωπος».
Οι συνεργασίες του με σπουδαίους μουσικούς σε όλο τον κόσμο, αξιολογήθηκε από τον ίδιο ως μία παράξενη μοναξιά. «Έτσι χαρακτηρίζω όλο αυτό που μου συμβαίνει. Διότι όταν όλοι αυτοί οι τόσο σπουδαίοι μουσικοί μέχρι τα 16, 17 μου, με αντιμετώπιζαν ως μία φανταστική περίπτωση, μετά τα είκοσι όμως… έγινα απειλή. Το κατάλαβα στα εικοσιτρία μου και η πραγματικότητα αυτή αντί να με ρίξει με γιγάντωνε. Μέσα στη μοναξιά μου αφού δεν είχα να δώσω σε κανέναν εξήγηση, προχώρησα, δημιούργησα, εξελίχθηκα σε έναν ανοιχτό κόσμο». Για τη σχέση του με το Θεό την οποία την ομολογεί, μας είπε «Έχω καταλήξει πως όλο αυτό που μουσικά μου συμβαίνει, προέρχεται από το Θεό. Όλα λοιπόν τα κάνω με γνώμονα αυτή τη διαπίστωση. Δημιουργώ και γνωρίζω ότι ο μόνος μου ακροατής είναι ο θεός. Οπότε σε μένα ισχύει, το κυνήγι του τέλειου, διότι οφείλω στην τελειότητα της μουσικής. Τον Θεό τον βλέπω στις νότες. Αυτό μπορεί να το καταλάβει κάποιος, αν αποδεχτεί, ότι τις ίδιες νότες σε μία μουσική, δε θα τις βρει σε κάποια άλλη γωνιά της γης, από άλλον μουσικό. Αυτή η μοναδικότητα, εξηγεί στο δικό μου μυαλό πολλά».
Όλο αυτό το ορίζει ως το θαύμα της δημιουργίας για το οποίο ο Μιχάλης Παούρης, συνειδητοποίησε ότι σε αυτό το θαύμα σοβαρή εμπλοκή έχουν τα μαθηματικά. Μελέτησε μόνος του πολύ, κι όπως μας είπε, «Μέσα στην μουσική βρήκα την αριθμοσοφία. Έβαλα κάτω ένα χαρτί, ένα μολύβι και βρήκα απαντήσεις για τις νότες, τις συγχορδίες. Για να μπορέσει κάποιος να καταλάβει για παράδειγμα τις υποδιαιρέσεις των μουσικών αξιών, λέω ότι πρέπει να έχει μαθηματικό υπόβαθρο. Τα διαστήματα των νοτών δημιουργούν πολλές κρυψώνες αριθμών, μέσα σε μία μουσική κλίμακα. Πρόκειται για έναν απίστευτο κόσμο».
Η συμμετοχή του στην έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων το 2004 τον προβλημάτισε σε σχέση με την Ελλάδα της καθημερινότητας και την Ελλάδα που παρουσιάστηκε στην Τελετή έναρξης, η οποία είναι «…η Ελλάδα που ονειρευόμαστε. Η τελετή ήταν κάτι το απίστευτο που χάραξε την ψυχή μου. Όλο όμως αυτό το όνειρο, το μεγαλείο, για να το βγάλουμε έξω στην καθημερινότητα, φαντάζει ακατόρθωτο… Η Ελλάδα που συχνά συναντάω δεν είναι η Ελλάδα που μπορώ να ταυτιστώ στο 100%. Χρειάζεται να εμπλακείς με παράγοντες, με πολιτικούς, για να βρεις μία άκρη. Είναι τόσο λυπηρό όταν αντιλαμβάνομαι πως για πολλούς νέους, η λύση, η έξοδος από τέτοιες καταστάσεις, είναι να φύγουν μακριά από την Ελλάδα. Είναι βαρύ για παράδειγμα σε έναν μουσικό, να ξέρει πως για να αναγνωριστεί το έργο του, πρέπει να πάει 90 ετών».
Χαίρεται όπως μας είπε, που προσωπικά δεν αντιλαμβάνεται τη διεθνή αναγνώριση του ως δικαίωση, αλλά ως μία επιβεβαίωση για όσα είπαν σημαντικοί άνθρωποι για τον ίδιο. «Δηλαδή, ότι αυτοί οι άνθρωποι, όπως ο Μίκης Θεοδωράκης, δεν ήταν τρελοί. Όταν πήγα για πρώτη φορά να διαγωνιστώ, είχα ήδη 30 δίσκους. Είχα κάνει πορεία μουσική διεθνώς. Σήμερα έχω 48 πρώτα βραβεία διεθνή κι όλο αυτό πρέπει να μπορώ να το μοιραστώ με τον κόσμο. Την ίδια ώρα όμως, μου κάνει εντύπωση, ότι από την επίσημη πολιτεία ποτέ δεν μου είπαν, εδώ είμαστε… όμως αυτή η κατάσταση δε μου δημιουργεί λύπη. Δεν ακουμπάει τη μουσική μου, διότι ας μη γελιόμαστε, έχω εκπαιδευτεί από τις δυσκολίες. Ευτυχώς όμως δεν έχω σκληρύνει ως άνθρωπος».
Επιθυμία του είναι να έρθει σε επαφή με μαθητές Μουσικών Σχολείων διότι θέλει να τους μιλήσει για το πόσο σημαντική λέξη είναι η εξέλιξη. «Ο Μανόλης Χιώτης έκανε ένα βήμα μπροστά. Πολλοί μουσικοί κάνουν πειραματισμούς. Προσωπικά πιστεύω στην εξέλιξη μέσω της γνώσης. Αυτό πρέπει να το μάθουν τα παιδιά που ασχολούνται με την μουσική. Γνώση, γνώση. Όταν ένας πιανίστας στην Κίνα που παίζει πιάνο θελήσει να μιλήσει μουσικά μαζί μου, που παίζω μπουζούκι, πρέπει να μπορούμε να συνεννοηθούμε. Αν δεν γίνει αυτό θα φταίει, ότι εγώ για παράδειγμα θα του μιλάω ως μπουζουκτζής, ενώ εκείνος θα μου μιλάει ως μουσικός. Είναι πολύ σοβαρή η γνώση για την εξέλιξη».
Τον ρωτήσαμε εάν το μπουζούκι περνάει κρίση, ως μουσικό όργανο. «Όχι. Κρίση περνάει το πόσο αντιλαμβανόμαστε το χρέος μας ως μουσικοί, στο να στηρίξουμε τα όργανα τα οποία παίζουμε και τους συναδέλφους μας που πρωτεύουν. Για παράδειγμα, σε εμάς που ασχολούμαστε με το μπουζούκι, αν κατακτούσαμε το EYRO στο ποδόσφαιρο θα το κουβεντιάζαμε όλοι. Τώρα που κατακτούμε διεθνή βραβεία, ενώνουμε το μπουζούκι με την κλασσική μουσική, έχουμε διεθνή αναγνώριση και μας κουβεντιάζουν στο εξωτερικό, μόνο το 3% των ανθρώπων που παίζουν μπουζούκι το αναφέρουν. Είναι εντυπωσιακό ότι όλοι αποζητούν το κύρος για το μπουζούκι, αλλά δεν το αναδεικνύουν όταν πρέπει και υπάρχει η αναγνώριση του. Την κρίση του οργάνου δεν πρέπει να την αναζητούμε στους παράγοντες της μουσικής, αλλά στους παίχτες του οργάνου».
Εξομολογήθηκε ότι δεν σκοπεύει να ασχοληθεί ποτέ με τη σύγχρονη εκδοχή της λαϊκής μουσικής, χαρακτηρίζοντας την όπως είπε ως «…ένα ρομποτικό παίξιμο που ξεκίνησε να εδραιώνεται από το 2000 και μετά. Η δισκογραφία από τότε και μετά έγινε τόσο ρομποτική, σε ένα όργανο με τόσο ψυχή, που ακόμα κι οι ίδιοι οι οργανοπαίκτες την αποδέχτηκαν. Προσωπικά δεν την αποδέχομαι, δε θα ασχοληθώ ποτέ μου διότι επιθυμώ, το εύκολο να λείπει από την ζωή μου, ακόμη και την μουσική, μου πορεία».
Με 46 μουσικά άλμπουμ τα οποία είναι όλα δωρεάν στο διαδίκτυο, ο Μιχάλης Παούρης, θέλει να μοιράζεται τη μουσική του με τον κόσμο, περιμένοντας όπως είπε, τη στιγμή που το αυτονόητο της ποιότητας, της γνώσης, της εξέλιξης, θα νικήσει το δήθεν των συστημάτων και των κυκλωμάτων προβολής.
