∆ύο άντρες επί σκηνής, σε ένα αστυνοµικό τµήµα. Ο “κατηγορούµενος” γιος που υποδύεται ο Μιχάλης Τακτικάκης υποβάλλεται σε µια εξονυχιστική ανάκριση από τον “αστυνοµικό” που υποδύεται ο ∆ηµήτρης Μαγκλάρας και το κοινό ανακαλύπτει µαζί του την ιστορία, η οποία ξεκινά in media res.
Ο Μιχάλης Τακτικάκης γράφει το “Πετετεριάν”, ένα έργο για το οποίο νιώθει αρκετά περήφανος, που µιλά για τις θυσίες που µπορεί να κάνει κανείς για την οικογένεια, αλλά και για την προσπάθεια του σύγχρονου ανθρώπου να βρει έναν τρόπο επανασύνδεσης µε τη φύση.
Με αφορµή την αποψινή παράσταση στα Χανιά, ο ηθοποιός και συγγραφέας µιλά στις “διαδροµές” για το έργο του, την αναγκαία επιστροφή στη φύση, τον σηµαντικό ρόλο της τέχνης στην ορατότητα και συµπερίληψη των ανθρώπων µε ζητήµατα ψυχικής υγείας, αλλά και για τις θυσίες που κάνουµε για τους αγαπηµένους µας ανθρώπους εν απουσία της κρατικής µέριµνας.
Πώς προέκυψε το έργο “Πετετεριάν” µε το ιδιαίτερο όνοµα; Έπαιξε ρόλο η παρακολούθηση του προγράµµατος Βοηθού Νοσηλευτή;
Το “Πετετεριάν” προέκυψε ένα βράδυ σε φιλικό σπίτι. Την επόµενη µέρα που ξύπνησα, ήµουν βέβαιος ότι ανακάλυψα κάτι νέο, κάτι που δεν έχει υπάρξει ξανά. Έτσι στρώθηκα στην δουλειά και έγραψα αυτό το νεοελληνικό θεατρικό έργο, για το οποίο δεν θα κρύψω πως είµαι περήφανος. Περήφανος όχι επειδή το έγραψα εγώ, αλλά επειδή γεννήθηκε αυτή η ιστορία, η οποία από µόνη της στέκεται και είµαι περήφανος για αυτήν την ιστορία διότι αγγίζει κι άλλους ανθρώπους. Το πρόγραµµα Βοηθού Νοσηλευτή έπαιξε ρόλο ναι. Η παρακολούθηση του ήταν κάτι που ήθελα από καιρό. Να µάθω για το ανθρώπινο σώµα και πώς να το βοηθάω, να το φροντίζω, να το νοσηλεύω. Αγαπάω την ιατρική και τη νοσηλευτική επιστήµη, µού έµαθαν πολλά, µέσα από τα οποία ανακάλυψα και περισσότερο τα συναισθήµατα.
Επίσης, η παρακολούθηση του προγράµµατος αυτού, µε βοήθησε να τακτοποιώ τις σκέψεις µου. Μαθαίνοντας για την ανατοµία και την φυσιολογία του ανθρώπινου σώµατος, οργανώθηκε η σκέψη µου. Απέκτησα πολύ ισχυρά εργαλεία, τα οποία φρόντισα να τα προσφέρω και στον γραπτό θεατρικό λόγο.
Γιατί επιλέχθηκε η Κυψέλη ως το φόντο της ιστορίας; Τα Χανιά θα µπορούσαν να αποτελέσουν κατάλληλο σκηνικό;
Η Κυψέλη επιλέχθηκε καθώς την περίοδο που έγραφα το έργο έµενα εκεί. Τα ονόµατα των δρόµων που ακούγονται στο έργο και τα σηµεία που αναφέρονται είναι πραγµατικά. Εάν κάποιος ανατρέξει στον χάρτη θα καταλάβει αρκετά. Φυσικά και τα Χανιά θα µπορούσαν να αποτελέσουν κατάλληλο σκηνικό για το έργο. Έχω να έρθω κάποια χρόνια στη γενέτειρά µου, όµως είµαι σίγουρος πως το αστικό τοπίο σιγά-σιγά θα αρχίσει να µοιάζει µε την Αθήνα. Φυσικά και δεν αναφέροµαι σε έναν τεράστιο όγκο κτηρίων αλλά στην αισθητική και στη διαβίωση µέσα στην πόλη. ∆υστυχώς, τα κοινά χαρακτηριστικά είναι αρνητικά π.χ. τεράστια έλλειψη σε παγκάκια, κυκλοφοριακό κοµφούζιο, υψηλά ενοίκια κ.ά. Άρα, για να καταλήξω, το “Πετετεριάν” δύναται να τοποθετηθεί οπουδήποτε το αστικό τοπίο καλύπτει την φύση.
Ο σύγχρονος άνθρωπος του αστικού τοπίου και της γκρίζας καθηµερινότητας µοιάζει να έχει αποµακρυνθεί από τη φύση. Την ίδια στιγµή όµως νέοι άνθρωποι µετακοµίζουν στην επαρχία, δίνουν ζωή σε χωριά και χαµένα επαγγέλµατα. Βλέπετε εσείς µια τέτοια αλλαγή και τι θα µπορούσε να σηµαίνει αυτή για τις επόµενες γενιές; Είναι εφικτή η ουσιαστική επιστροφή στη φύση;
Έχετε απόλυτο δίκιο. Η λεγόµενη “αποκέντρωση” υπάρχει και συµβαίνει. Το παρατηρώ τα τελευταία 6 χρόνια. Κατά την ταπεινή µου άποψη, αυτό συµβαίνει διότι ο “εξευγενισµός” των αστικών κέντρων γίνεται µη βιώσιµος για τους ανθρώπους που δεν έχουν αρκετά χρήµατα. Η µεγαλύτερη βιοµηχανία της χώρας µας είναι αναµφισβήτητα ο τουρισµός και µέσα από αυτόν υπάρχουν υπέρογκα κέρδη προς το ιδιωτικό συµφέρον. Ανά τα χρόνια, οι κυβερνήσεις έχουν εντοπίσει αυτό το φαινόµενο και προσπαθούν να µεγεθύνουν κατά πολύ την τουριστική βιοµηχανία, όχι µόνο στη νησιωτική Ελλάδα αλλά και στα αστικά της κέντρα. Αυτό έχει ως αποτέλεσµα οι πόλεις να απευθύνονται σε άλλης τάξεως καταναλωτές και όχι στους πολίτες της Ελλάδας. Αυτό δηµιουργεί ένα λάθος ισοζύγιο (συν της αδικίας), διότι δεν µπορεί ένας πολίτης να αντεπεξέλθει στις υψηλές τιµές σε σχέση µε κάποιον ταξιδιώτη όπου διαθέτει ένα κεφάλαιο µε µόνο σκοπό να το ξοδέψει τις ηµέρες των διακοπών. Με βάση αυτό, θεωρώ πως οι νέοι άνθρωποι επιλέγουν την επιστροφή στην επαρχία καθώς η διαβίωση στο αστικό τοπίο είναι αβάσταχτη! Ναι, είναι πιο βιώσιµο να ζεις σε ένα χωριό της επαρχίας κάνοντας αγροτικές δουλειές και να ζεις νοικιάζοντας ένα σπίτι ή στο οικογενειακό. Άρα, δεν είναι αυθόρµητη επιλογή όλων των νέων να γυρίσουν πίσω. Λένε πως ο Έλληνας ζει µε την οικογένεια του µέχρι τα 30+, λογικό αν δεν έχει να πληρώσει ένα δικό του σπίτι.
Οι επόµενες γενιές θα δυσκολευτούν πολύ και ελπίζω εµείς να αφήσουµε ένα µικρό αποτύπωµα ώστε να βοηθήσουµε στην αποκωδικοποίηση όλου αυτού που χτίζεται τώρα. Ναι είναι εφικτή. Μόνο µε όρους κοινότητας. Ο ένας άνθρωπος για τον άλλον. Φύση δεν εννοώ µόνο το πράσινο και τα δέντρα. Φύση είναι και η αλληλεγγύη, η φροντίδα, η αλληλοβοήθεια ανάµεσα στους ανθρώπους.
Πώς αντιµετωπίζουµε το 2025 τους ανθρώπους µε ζητήµατα ψυχικής υγείας; Βοηθά η τέχνη να βγαίνουν από το περιθώριο των προηγούµενων ετών;
Είµαι αισιόδοξος. Πιστεύω πλέον πως άνθρωποι µε διπολική διαταραχή, σχιζοφρένεια, κατάθλιψη είναι ευπρόσδεκτοι σε κοινωνικά σύνολα. Χρόνια τώρα στην Ελλάδα υπάρχουν θεατρικές οµάδες που καταπιάνονται µε αυτά τα θέµατα και οι οµάδες απαρτίζονται από θεραπευόµενα άτοµα. Η ορατότητα αυτή δηµιούργησε και την εξοικείωση µε το ανοίκειο. Ναι, η τέχνη βοηθάει. Όµως για να υπάρξει τέχνη πρέπει να υπάρχουν και µάτια θεατών, οπότε αγαπητέ αναγνώστη να θυµάσαι να πηγαίνεις θέατρο, κινηµατογράφο, σε εκθέσεις.
Πόσο εύκολα σπάνε οι κοινωνικές συµβάσεις;
Πολύ εύκολα. Από την αρχαιότητα µέχρι σήµερα, υπάρχουν επιρροές που οδηγούν τους ανθρώπους να σπάνε κοινωνικές νόρµες — και σήµερα, µε τα social media, η πρόσβαση στην πληροφορία είναι πιο άµεση από ποτέ. Βλέπουµε καθηµερινά ανθρώπους να διεκδικούν βασικά δικαιώµατα για το φύλο, την εργασία, την οικογένεια. Αµφισβητούν την κοινωνική σύµβαση που τούς θέλει εγκλωβισµένους σε έναν συγκεκριµένο τρόπο ζωής. Όλα είναι θέµα επιρροών: η εξουσία προσπαθεί να τις περιορίσει, ενώ οι αντιδραστικοί ψάχνουν τρόπους να υπάρξουν ελεύθεροι µέσα στην κοινωνία.
Είναι η απουσία της κρατικής και κοινωνικής φροντίδας εκείνη που µας ωθεί στη µόνη λύση της ατοµικής – προσωπικής φροντίδας για τα άτοµα που αγαπάµε;
∆υστυχώς, ναι. Εάν ο µισθός δεν επαρκεί για να νοσηλεύσεις το άτοµο που αγαπάς σε ένα αξιοπρεπές ίδρυµα, είναι αυτονόητο πως θα αναλάβεις την περίθαλψή του. Μιλάµε για µια εξουθενωτική διαδικασία, που απαιτεί ψυχικό και σωµατικό κόπο. Έτσι ξαφνικά, πρέπει να θυσιάσεις όλη σου τη ζωή για να φροντίζεις ένα δικό σου άνθρωπο, είτε είσαι µηχανικός, ταξιτζής, δικηγόρος, ηθοποιός. Υπάρχουν ανεπτυγµένες χώρες στον κόσµο (βλ. Αυστραλία) όπου ο φορολογούµενος πολίτης όταν φτάσει να χρήζει νοσηλείας, τού παρέχεται δωρεάν. Έτσι, δεν καταστρέφεται η ψυχική υγεία του νοσηλευόµενου αλλά ούτε και του οικογενειακού του περιβάλλοντος.
Τι σηµαίνει οικογένεια για σας και ποιες οι θυσίες που θα κάνατε για αυτήν;
∆εν είµαι έτοιµος να απαντήσω αυτήν την ερώτηση. Θα την απαντήσω όταν κάνω ένα παιδί. Πρέπει να έχω όλες τις οπτικές.
Η παράσταση
Η παράσταση “Πετετεριάν” του Μιχάλη Τακτικάκη, σε σκηνοθεσία Ίριδος Κατσούλα, έκανε πρεµιέρα χθες στα Χανιά και θα παρουσιαστεί και σήµερα Σάββατο 12 Απριλίου 2025, στις 21:15, στο θέατρο “∆ηµήτρης Βλησίδης”.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Συγγραφή: Μιχάλης Τακτικάκης
Σκηνοθεσία: Ίρις Κατσούλα
Σκηνικά – Κοστούµια: Μιχάλης Τακτικάκης, Ίρις Κατσούλα
Μουσική: Νικόλας Τακτικάκης, Αγγελική Γρηγοροπούλου
Σχεδιασµός Φωτισµών: Στέβη Κουτσοθανάση
Παίζουν: ∆ηµήτρης Μαγκλάρας, Μιχάλης Τακτικάκης. Ακούγονται οι φωνές των: Μάνια Παπαδηµητρίου, Θανάσης Ισιδώρου, Αγγελική Γρηγοροπούλου, Βαγγέλης Βογιατζής, Ίρις Κατσούλα, ∆ηµήτρης Μπούρας.
Αφίσα / Γραφιστική επιµέλεια: ∆ηµήτριος Κάσδαγλης
Φωτογραφίες / Trailer: Ίρις Κατσούλα
Οργάνωση & Επιµέλεια Παραγωγής: Μιχάλης Τακτικάκης, Ίρις Κατσούλα
Παραγωγή: FEM TETTIX & Μιχάλης Τακτικάκης
Τηλέφωνο Κρατήσεων: 6981610900 και
E-mail: peteterianplay@gmail.com
∆ιοργάνωση: FEM TETTIX και Σωµατείο Εργαζοµένων ∆.Ε.Υ.Α. Χανίων.
