Οι καιροί δύσκολοι, η κατάσταση όλο και χειροτερεύει κι ο απλός άνθρωπος έκπληκτος για το πόσο γρήγορα αλλάζουν όλα, αμήχανος και σε στάση αναμονής μπρος στις ριζικές αλλαγές που τον καταδικάζουν σε μια ζωή που ποτέ δεν φανταζόταν, προσπαθεί να δώσει απαντήσεις, να βρει λύσεις.
Μέσα στο γενικό μπέρδεμα μάταια πασχίζει να ξεφύγει, το μυαλό του σταματά και συνήθως αναζητά παρηγοριά στα πολυμηχανήματά του…
Κι εδώ είναι που πρέπει να σταθούμε, και ν’ αναλογιστούμε γιατί κάθε φορά που κάτι δεν πάει καλά ανοίγουμε τη τηλεόραση για να ξεσκάσουμε λιγάκι, επιπόλαια βάζουμε σ’ ενέργεια το κινητό για να γκρινιάξουμε στους φίλους, πλοηγούμεθα ώρες
-για να σκοτώσουμε την ώρα μας- στους δαιδαλώδεις διαδρόμους του διαδικτύου ή πέφτουμε με τα μούτρα και κάνουμε “like” αδιακρίτως στο πρόσωπο-βιβλίο; Γιατί λοιπόν; Μα φυσικά επειδή αυτή είναι η πιο γρήγορη κι ετοιμοπαράδοτη λύση… φυγής απ’ την πραγματικότητα! Ευκαιριακή και στιγμιαία… Που στις πιο πολλές περιπτώσεις, αντί να λύνει τα προβλήματα, τα καλύπτει μ’ ένα διάφανο πέπλο ευδαιμονίας, ύπουλα κι αθόρυβα διαιωνίζοντάς τα! Άσε που μας καθιστά αργοκίνητους και άβουλους… Γιατί πόσο πρόθυμοι είναι όσοι εργάζονται σε διάφορους χώρους, καθισμένοι μπρος σ’ ένα μηχάνημα και κινούν τα νήματα μέσω των κουμπιών ή παίζουν ηλεκτρονικά παιχνίδια, πόσοι απ’ αυτούς που φωνάζουν για τους μισθούς πείνας θα τραβούσαν στον καθαρό αέρα να φυτέψουν μια πατατιά, μια ντοματιά ή μια κολοκυθιά; Πόσοι θα ήταν διατεθειμένοι μες το κρύο του χειμώνα ν’ αφήσουν την θαλπωρή του κλιματιστικού τους, για να μαζέψουν στην ύπαιθρο οι ίδιοι, τα πορτοκάλια, τα κάστανα ή τις ελιές τους; Πόσοι; Κι εκείνα τ’ ανέμελα παιδιά, που πήρε φευγαλέα το μάτι μας εχθές, να βαδίζουν άτσαλα στη μέση του δρόμου με τα μηχανήματα στ’ αυτί και μια έκφραση ευδαιμονίας στα πρόσωπα, πόσο εύκολα θα έχαναν τη βολή τους κάποια απ’ αυτά, για να μάθουν μια τέχνη, να στρωθούν στη δουλειά, ν’ ανεχτούν βαρύ ωράριο εργασίας κι ιδιοτροπίες αφεντικών -να μείνουν σταθεροί παρόλ’ όλες τις δυσκολίες- και να συνεχίζουν να παλεύουν για μια καλύτερη ζωή; Ας παραδεχτούμε επιτέλους πως μεγάλο μέρος της ευθύνης για την νωθρότητα και την έλλειψη αποφασιστικότητας που χαρακτηρίζει τους καιρούς μας, έχουν κι οι εξυπηρετικές μηχανές! Που επιπλέον απαιτούν όλο και περισσότερη ενέργεια για να λειτουργήσουν…
Πράγμα που περιπλέκει ακόμα περισσότερο την κατάσταση και φέρνει σκληρές διεκδικήσεις ξένου πλούτου, άδικους πολέμους, καταστροφές, μεγαλύτερη δυστυχία και πόνο σ’ όλη την υφήλιο…