Στο τελευταίο εξώφυλλό του, το περιοδικό TIME διέγραψε το 2020.
Μάλλον είναι μια χρονιά που δεν θέλουμε να θυμόμαστε.
Νομίζω ότι παρότι αιφνιδιαστήκαμε καθ’ ολοκληρίαν, ήταν λογικό μετά από 100 χρόνια μια τέτοια κρίση να απασχολήσει την ανθρωπότητα.
Έτσι τώρα δεν είναι η ώρα για τους μετρ με το άγγιγμα του Μίδα ή για αντιπολίτευση της τσιχλόφουσκας, αλλά είναι η ώρα για να κάτσουν κάτω οι ηγέτες, οι εκπρόσωποι των θεσμών για να βρουν λύσεις στο μεγάλο ερώτημα που απασχολεί την παγκόσμια κοινότητα.
«Πώς θα είναι ο κόσμος μετά;»
Κι αν αυτή η ερώτηση είναι όλα τα λεφτά του κόσμου, η απάντηση δεν είναι απλή, γιατί η εφαρμοσμένη πολιτική έχει ένα πεπειραμένο όριο αντοχών.
Συνεπώς -εν’ όψει και της Δ’ Βιομηχανικής Επανάστασης- πρέπει να σχεδιαστούν νέες πολιτικές.
Εύκολο να το λες, δύσκολο να το κάνεις.
Ο γράφων δεν διαθέτει μια τόσο καλπάζουσα φαντασία για να ονειρευτεί τον κόσμο “μετά”, αλλά οσονούπω περιμένει να πέσουν στο τραπέζι οι πρώτες προτάσεις.
Σε αυτό το “τραπέζι” – που δεν θα είναι σκεπασμένο με τσόχα για να παίζουν κάποιοι ζαριές, πρέπει να καθίσουν τα πιο φωτισμένα μυαλά του πλανήτη. Αυτή η πρόταση, ηθικολογώντας είναι η αλληλεγγύη στο παγκοσμιοποιημένο χωριό.
Ποιός θα είναι τώρα ο ρόλος της Ελλάδας;
Ευτυχώς η Ελλάδα (και το τονίζω το ευτυχώς) δρα εντός πλαισίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Αυτό είναι ένα μεγάλο πλεονέκτημα.
Η Ελλάδα μπορεί να αφομοιώσει και να επεξεργαστεί ευκολότερα σοβαρές πρωτοβουλίες, γιατί έχει ήδη μια πρώτη γραμμή άμυνας που είναι το θεσμικό πλαίσιο της Ε.Ε.
Όποιος βγει από το μαντρί…
Στο 32ο επεισόδιο, χαλάμε την έκπληξη για την αλλαγή του χρόνου και μετράμε αντίστροφα με φόντο το φουτουριστικό σκηνικό στο ρολόι του δημοτικού κήπου.
