Νομίζω ότι απλά παρατηρούν οι τοπικές αρχές των Χανίων τις μέρες να περνούν. Οχι ότι είχαν καμία πρόθεση να παρέμβουν, αλλά εξοικοιώθηκαν ψυχολογικά με τον “βάλτο με τα κουνούπια” που τους τριγυρίζει.
Οσες φορές κι αν χρειαστεί να παρέμβουμε για να εφιστήσουμε τον κίνδυνο της απραξίας, τόσες φορές θα λάβουμε ως απάντηση, ένα αδιάφορο, πικρό, ειρωνικό χαμόγελο.
Τίποτα μα τίποτα δεν κινείται, τίποτα μα τίποτα δεν γίνεται, όμηροι οι “άρχοντες” της αρχικής τους διάψευσης ότι… αυτή η εκδρομή δεν έχει τέλος.
Ολα ξεκίνησαν από την αρχή που πίστεψαν ότι θα ανακατέψουν τον χυλό, αλλά η φωτιά έκανε το καπάκι του τσικαλιού να εκφενδονιστεί.
Στ’ αλήθεια τι λείπει για να αλλάξουν τα Χανιά;
Αυτό ως θεωρητικό πλαίσιο – ως πολιτική αρχής- το έχουν συνειδητοποιήσει;
Ή νομίζουν ότι χρέος τους είναι μόνο να σκουπίζουν τους δρόμους;
Ολη την πόλη και αν γυρίσετε δεν θα διαπιστώσετε τίποτα δυστυχώς.
Ρωτάτε τι λείπει για να αλλάξουν τα Χανιά. Λείπουν χαρισματικοί άνθρωποι στην τοπική εξουσία. Μόνο με πολιτικάντηδες και διαχειριστές ο κόσμος ποτέ δεν πάει μπροστά. Το χάρισμα όμως δεν βρίσκεται στα ράφια των σουπερμάρκετ για να το αγοράσουμε ούτε διδάσκεται σε κάποιες σχολές. Χάρισμα είναι η ικανότητα να αντιλαμβάνεσαι συνολικά μια συγκεκριμένη πραγματικότητα, λογικά και συναισθηματικά, και να βγάζεις από αυτό χρήσιμα συμπεράσματα.