Αυτό είχε ζητήσει, σε συνέντευξη του: «Να τον θυμόμαστε ως αγωνιστή και δημιουργό».
Εμείς, η γενιά μου, εγώ, θα τον θυμόμαστε όπως ήθελε και με την σειρά που ήθελε: Ως αγωνιστή όπως άλλωστε χιλιάδες άλλοι αγωνιστές, που δεν αποκήρυξε την ιδεολογία του, δεν υπέγραψε δήλωση ότι: « Αποκηρύσσω το ΚΚΕ και τας παραφυάδας αυτού». Δήλωση, που θα τον απάλλασσε από την εξορία στη Μακρόνησο, τα βασανιστήρια, τη φυματίωση.
Πού αγωνίστηκε για την ενότητα των Ελλήνων κάνοντας πράξη το ότι «αυτό το χώμα είναι δικό τους και δικό μας». Πρώτα «το δικό τους» και μετά «το δικό μας». Όχι «αυτοί ή εμείς».
Το χώμα, η πατρίδα είναι και των «άλλων» και «δική μας». Που πορεύτηκε και αγωνίστηκε πάντα με αξιοπρέπεια και ήθος. Που, χωρίς να αποκηρύξει την ιδεολογία του, τα πιστεύω του, άλλωστε είχε ζητήσει να πεθάνει ως κομμουνιστής, έλεγε πάντα, και υποστήριζε τη δικιά του γνώμη, έστω και αν ήταν αντίθετη με το κόμμα του, έστω και αν αργότερα μετάνιωσε, όπως είπε για τις επιλογές του, οι οποίες δεν είχαν το επιθυμητό αποτέλεσμα.
Εμείς, εγώ, θα τον θυμάμαι πάντα ως αγωνιστή, ενωτικό ασυμβίβαστο, αξιοπρεπή, όταν θα τραγουδώ τα αθάνατα και διαχρονικά δημιουργήματά του, τα θούρια του, πάντα όρθιος και με σφιγμένη την γροθιά.
Αθάνατος.
Παρασκευάς Περάκης και Ελένη Φουντουλάκη σχολιάζουν την επικαιρότητα και μπαίνουν… onLine σε ένα ξεχωριστό αφιέρωμα με μικρές ιστορίες για τον Μίκη μέσα από αφηγήσεις ανθρώπων που τον γνώρισαν
