– Μίκης- Ω! που είναι, ω!

Τ. Σινούπολος
Η κραυγή που δεν θα πάψει και δεν θα καταλαγιάσει, όσο ο ανθρώπινος πόνος πληγώνει και μαλώνει όσους αισθάνονται και κατανοούν.
Σε μια μυσταγωγία στο Μέγαρο Μουσικής η Μεγάλη αοιδός άγγιξε, συγκλόνισε, ταρακούνησε τις ψυχές από τον λήθαργο που αρχίζει να απλώνεται σ’ ολάκερο τον κόσμο. Αδιαφορία για τους πολέμους, απάθεια για τους αναγκαιμένους, για τις αρρώστιες, για την αχορταγιά και την ιδιοτέλεια των άρρωστων που εκμεταλλεύονται τον γείτονα και τον συνάνθρωπο τους, όπου κι αν βρίσκονται.
Κι η κραυγή δεν λέει να σταματήσει χτυπώντας και χτυπώντας πόρτες, παράθυρα που κλείσανε τούτες τις εποχές. Μα και τις προηγούμενες, όσο και τις μελλούμενες. Κι ο ανθρώπινος πόνος κρατεί στην πείνα, στην αδικία, στον ξεπεσμό.
Τέτοια ερμηνεία, ανυπέρβλητη μέσα από τα εγκαίνια της ψυχής, η Μαρία Φαραντούρη φτάνει στην τελειότητα, εκεί που ο Μεγάλος Ψυχουργός συνθέτει τη Μεγαλειώδη Μουσική του. Στα Ιερά Βράχια της Ζάτουνας μέσα στο πυκνό σκότος του φασισμού, στην άκρα του πόνου και της δυστυχίας, ακούστηκε η φωνή της διαμαρτυρίας, μέσα από τον Λόγο και την Ωδή, για να φτάξει ως τις μέρες μας και να ακουστεί ακόμα πιο δυνατά -διαμαρτυρία- για το άδικο και τις συμφορές που οι πονηροί απλώνουν απάνω σε αθώους και συμφοριασμένους χωρίς αιδώ και οίκτο.