Κύριε διευθυντά,
Πριν ένα και πλέον χρόνο ο Μίκης ξεκίνησε το μεγάλο ταξίδι της αιωνιότητας. Αφού τέλεψε το γιαπί του παραδείσου, της Τέχνης, της Σκέψης, του Αγώνα και του Ονείρου, κουρνιάσαμε σ’ αυτή την απεραντοσύνη της ομορφιάς και του στοχασμού και μάθαμε να σηκώνουμε τα μάτια μας, μέσα στα σκοτάδια, στ’ άστρα και σε κάθε φωτερό όπου κι αν βρίσκεται. Να χτίζουμε ασταμάτητα, αφού το κακό δε λέει να τελέψει, ο πόνος δεν λιγοστεύει, ο λαός ολοένα φτενεύει. Ο χαμός του πολέμου θερίζει ζωές, ψυχές, ξεθεμελιώνει κάθε τι που ο ειρηνοφόρος εργάτης χτίζει για να ψηλώσει η ζωή. Ο Λόγος του Αρχαγγέλινος δεν σταμάτησε ποτέ στη δυστυχία των εποχών και των απανθρώπων, που καταχράστηκαν το έχι του φτωχού, που άρπαξαν το μεροκάματο του εργάτη, το όνειρο κάθε νέου. Που ζούσε με την ειρηνοφόρα ελπίδα.
Στα σοκάκια της Δημητσάνας, όταν είχε δυναμώσει το σκοτάδι της τυραννίας, περπατούσες και φώτιζε. Μεγαλειώδης εν τη θλίψει, έριχνε λάδι στο μικρό λυχνάρι, που κρατούσαμε από τον καιρό της ανθοφορίας των Λαμπράκηδων. Με το ατέλειωτο κουράγιο, που απόκτησε από το Νταχάου της Μακρονήσου, ανύπνωτος, έδινε ελπίδα. Οι Αρκαδίες κράτησαν στη Μεγάλη Αγρύπνια, όλους που βιώναμε το φόβο.
Πιστεύω ότι η μεγαλύτερη Αντίσταση σε κάθε κακό, σ’ όλες τις εποχές, είναι η Τέχνη και ο Λόγος. Κρατούν ζωντανό τον άνθρωπο, για να μην ξεπέσει στο κτήνος, στο βούρκο. Γι’ αυτό, ο Πολιτισμός καταπολεμείται από κάθε εξουσία, θρησκευτική και πολιτική. Η πυρά ποτέ δεν έπαψε να καίει σε κανένα καιρό. Ο φασισμός υπάρχει. Τον εξαφανίζει η Παιδεία, η Τέχνη, το Τραγούδι. Οι Δημιουργοί είναι μπροστάρηδες και Διγενήδες, με χρέος να παλεύουνε με το χάρο.
Ιωάννης Ε. Ηλιάκης
Δάσκαλος
