Πριν ενάμιση περίπου χρόνο ο Μίκης ξεκίνησε το Μεγάλο Ταξίδι της αιωνιότητας, αφού τέλεψε το γιαπί του παραδέισου της Τέχνης, της Σκέψης, του Αγώνα και του Ονείρου. Κουρνιάσαμε σ’ αυτή την απεραντοσύνη της ομορφιάς και του στοχασμού, και μάθαμε να σηκώνουμε τα μάτια μας, μέσα στα σκοτάδια, στ’ άστρα και σε κάθε φωτερό όπου κι αν βρίσκεται. Να χτίζουμε ασταμάτητα, αφού το κακό δε λέει να τελέψει, ο πόνος δε λιγοστεύει ο λαός ολοένα φτενέβει. Ο χαμός του πολέμου θερίζει ζωές, ψυχές, ξεθεμελιώνει κάθε τι που ο ειρηνοφόρος εργάτης χτίζει για να ψηλώσει η ζωή. Ο Λόγος του Αρχαγγέλινος δε σταμάτησε ποτέ στη δυστυχία των εποχών και των υπανθρώπων, που καταχράστηκαν το έχεi του φτωχού, που άρπαξαν το μεροκάματο του εργάτη, το όνειρο κάθε νέου. Που ζούσε με την ειρηνοφόρα ελπίδα.
Στα σοκάκια της Δημητσάνας, όταν είχε δυναμώσει το σκοτάδι της τυραννίας, περπατούσε και φώτιζε. Μεγαλειώδης εν τη θλίψει, έριχνε λάδι στο μικρό λυχνάρι, που κρατούσαμε από τον καιρό της ανθοφορίας των Λαμπράκηδων. Για να κρατήσουμε το φως, να μη χαθούμε στο χάος της τυραννίας. Με το ατέλειωτο κουράγιο, που απόκτησε από το Νταχάου της Μακρονήσου, ανύπνωτος, έδινε ελπίδα. Οι Αρκαδίες κράτησαν στη Μεγάλη Αγρύπνια, όλους που βιώναμε το φόβο. Πιστεύω ότι η μεγαλύτερη Αντίσταση σε κάθε κακό, σ’ όλες τις εποχές, είναι η Τέχνη και ο Λόγος. Κρατούν ζωντανό τον άνθρωπο, για να μην ξεπέσει στο χτήνος, στο βούρκο. Γι’ αυτό, ο Πολιτισμός, καταπολεμείται από κάθε εξουσία, θρησκευτική και πολιτική. Η πυρά ποτέ δεν έπαψε να καίει, σε κανένα καιρό. Ο φασισμός υπάρχει. Τον εξαφανίζει η Παιδεία, η Τέχνη, το Τραγούδι. Οι Δημιουργοί είναι μπροστάρηδες και διγενήδες, με χρέος να παλεύουν με το Χάρο.
