To έργο του, ήθελα να προτάξω, το έργο του… Ο σωστός καλλιτέχνης, λέει, στέκεται, ή θα πρέπει να στέκεται “πίσω” από το έργο του που τον ξεπερνά, και να το παρακολουθεί με καμάρι και συγκίνηση, στην χαριτωμένη εκκίνησή του! Να αποπλεύσει στον χρόνο…
Όπως ακριβώς τη ρίψη πρωτοτάξιδου ιστιοφόρου στο νερό…
Μόνο που ο Πυθαγόρας, ο ποιητής ο στιχουργός ο σεμνός δημιουργός, που γεννήθηκε στο Αγρίνιο, αλλά οι ρίζες του, ποτίστηκαν με τους θυμούς και τ’ αρώματα του Σαμιώτικου κρασιού… δεν ζει…
Δεν ζει για να χαιρετίσει την ψυχή του στην ωραία “εν αρχή ο λόγος” δημιουργία του που κάνει κύκλους δόξας, μισού αιώνα και μιας δεκαετίας, ακόμη…
Ο Πυθαγόρας, έφυγε σαν σήμερα, δέκα και τρεις του Νοέμβρη(*), πριν από τριάντα οχτώ χρόνια.
Η καρδούλα του “αυτομόλησε” στα 49 του χρόνια, και τον πήρε ίσα στα φωτισμένα προάστεια των αγγέλων που τους άκουσε ευτυχής, να μουρμουρίζουν τα τραγούδια του, με ορχήστρα “ερασιτεχνική”!
Αξιώθηκε ν’ αφήσει στην Ελληνικότητα δυο σπουδαία ολοκληρωμένα έργα, και, το πρώτο τουλάχιστον, η Μικρά – Ασία, έχει περάσει στην αθανασία δικαιωματικά… Θεωρώ οτι, περιλαμβάνεται στα δέκα – δεκαπέντε κορυφαία έργα βινυλίου, της δισκογραφίας μας… Κι ο Καλδάρας που τού ’δωσε τις νότες τους, ποτέ δεν έπαυε να ευχαριστεί και να τονίζει τη συγκίνηση του Πανελλήνιου…
Στίχος συνεπής, λυρικός ελληνικότατα ιστοριμένος, απευθύνεται πρώτα στη Συνείδηση…, ως γνωστόν.
“Σμύρνη” “Μεσ’ του Βοσπόρου τα στενά” “Προσφυγιά” “Πέτρα – πέτρα χτίζαμε” για να θυμίσω μερικά τραγούδια, που άρθρωσαν ο Νταλάρας και η Χαρούλα, με την ψυχή τους βαφτισμένη στην ιερότητα του θέματος.
Μελωδίες με 4/4, 7/8, 9/8 πότιζαν τον κόσμο, κι άφησαν ένα “αρμονικό παλίμψηστο” για προσέγγιση, ανάλυση και επανεκτέλεση, ενίοτε. Ωραία πράγματα.
Και η “Αλβανία” όμως, λίγο καιρό αργότερα, το 1973, αν θυμούμαι καλά… Εργο ωραίο, μνημειώδες, ένα “μεγαλυνάρι” στο Επος του ‘40 στ’ αλβανικά βουνά.. Ο Γιώργος Κατσαρός, συνθέτης επίσης προικισμένος κι ευγενής, αγαπημένος συνεργάτης του Πυθαγόρα, έδωσε το δόκιμο τέμπο του σε 12 νομίζω τραγούδια… Ολα τα απέδωσε η Μαρινέλλα μ’ ένα λυγμό, που “υγραίνει” γλυκά τις ποιητικά αποτυπωμένες εικόνες των δεινών…
“Έφεδρος”, “Γράμμα από το μέτωπο” “Η κατάρευση” “Πήραμε τ’ Αργυρόκαστρο, αέρα – αέρα”! Ο,τι μου ‘ρχεται στο μυαλό, έτσι πρόχειρα…
Εκτός των έργων αυτών ασφαλώς, ο δημιουργός έδωσε και πολλά μεμονωμένα τραγούδια μ’ ένα πλουραλισμό και μιαν αμεσότητα, που εναγκαλίζεται στο διηνεκές, τη λαϊκή ψυχή, τη λαϊκή αισθητική, και το λαϊκόν ήθος, παραστάτες υπασπιστές και συντρόφους πιστούς της μνήμης του.
Η τελευταία φορά που άκουσα τραγούδια από την “Αλβανία”, ήταν στη γιορτή του 3ου Δημοτικού Σχολείου, στο Δήμο Κισ. Μαθητές και μαθήτριες (χορωδία του σχολείου) με τον δάσκαλο μουσικό – χοράρχη κ. Γιώργο Χαχλάκη. Εξαιρετική αίσθηση, και παρήγορη διαπίστωση, ν’ ακούς παιδιά μικρά να εκφράζονται πάνω στις μεγάλες αναφορές της πατρίδας… Συγχαρητήρια με την ευκαιρία…
