– (Μανώλης Αναγνωστάκης) Θυμάμαι την έντονη παρουσία του στα δρώμενα της Θεσσαλονίκης. Κορυφαία ποιητική μορφή στην πόλη του Αγίου και της “σχολής” της. Στα 1971, το χουντικό καθεστώς θέλοντας να δείξει κάποια “φιλελευθεροποίηση” προς τα έξω, επέτρεψε για λίγο την ελεύθερη έκφραση. Ο Μανώλης Αναγνωστάκης, με μια ομάδα σημαντικών λογοτεχνών εκείνης της περιόδου (Γ. Σεφέρης, Σπύρος Πλασκοβίτης, Αλέξανδροςς Κοτζιάς, Τάκης Σινόπουλος, Ρόδης Ρούφος, Στρατής Τσίρκας, Θανάσης Βαλτινός και άλλοι), αποτόλμησε μια έκδοση δεκαοχτώ κειμένων (φωτ. “Δεκαοχτώ Κείμενα”) απαγορευμένων μέχρι τότε δημιουργών. Έσπευσα να αγοράσω αμέσως το βιβλίο. Ήξερα ότι επρόκειτο για μια σπάνια έκδοση αντιφρονούντων-και πράγματι σήμερα είναι… Χαιρόμαστε συνεπώς, με κάθε εκδήλωση που γίνεται στα Χανιά ή στα Ρούστικα Ρεθύμνου (γενέτειρα του ποιητή), γύρω από τον Μ. Αναγνωστάκη.
– (H διαφθορά) Ώστε η διαφθορά είναι μια εγγενής τάση στους Έλληνες. Το φαινόμενο που αποδεικνύεται και δημοσκοπικά σε ποσοστό 91% (σε θέματα υγείας), δεν είναι καινούργιο! Η ψηφιοποίηση, άραγε, των πάντων θα περιλάβει κι αυτόν τον τομέα; Ναι, πιστεύουμε πως αν εμείς πεισθούμε ότι, το “φακελάκι” που δίνουμε, παρακάμπτοντας καθορισμένα ραντεβού ή προσφεύγοντας σε κομματικούς “παράγοντες” προς εξυπηρέτησή μας στερεί τη θέση ή την εξυπηρέτηση κάποιου άλλου, ίσως τότε εξαλειφθεί.
Στ.Γ.Κ.
