ΑΠΟ χθες μπήκαμε στη Μ. Εβδομάδα. Χωρίς καμιά… εκεχειρία πουθενά. Ούτε στο εσωτερικό μέτωπο με τα κόμματα, ούτε με τους δανειστές, ούτε στο εγγύς περιβάλλον μας (Μέση Ανατολή-Τουρκία). Και πάλι, δυστυχώς, έχουμε (Αίγυπτος) τρομοκρατικά χτυπήματα με πολλούς νεκρούς (45) και πάμπολλους (180) τραυματίες. Η Κυριακή των Βαΐων αποδείχθηκε “Κυριακή των Δακρύων”, για την Κοπτική Ορθοδοξία.
ΕΝ πάση περιπτώσει. Η Ελληνική Σαρακοστή έκλεισε με εκείνους τους υπέροχους ύμνους που με τον πένθιμο χαρακτήρα τους μας προετοίμασαν σιγά – σιγά για τη Μ. Εβδομάδα. Θα βιώσουμε μέρα τη μέρα την κορύφωση των Παθών του Κυρίου, ένα “δράμα” που παίζεται αιώνες τώρα κάθε χρόνο. Ενώ, σαν επιστέγασμα, σαν προσδοκία, παραμένει η Μεγάλη Γιορτή της Ανάστασης, η λύση του Θείου Δράματος- και της ανθρώπινης Μοίρας. Η προσδοκία για μία νέα εκκίνηση, μια «νέα ζωή», πάντα υπάρχει μέσα σε έναν κόσμο, έστω γεμάτο αντιφάσεις, εγκλήματα και αιώνιες κοινωνικοπολιτικές αντιθέσεις.
ΑΛΛΑ πιο όμορφα την προσδοκία αυτή με την Ανάσταση του Κυρίου μάς τη δίνει ο ποιητής: Λέει ο Ελύτης (“Ανοιχτά Χαρτιά”): «Η έννοια της Ανάστασης, αναπόσπαστα είναι δεμένη μέσα μου με την έννοια του Θανάτου, αλλά πολύ πίσω, εκεί στην περιοχή τη μυστική που είναι και ο προθάλαμος της Γέννησης»… Έστω κι αν ο Χριστός (ξανα)σταυρώνεται κάθε χρόνο, πάντα στα σώψυχα του ανθρώπου θα υπάρχει η ελπίδα/λαχτάρα για μια καινούργια “Γέννηση”, μια καινούργια ζωή, μια νέα Άνοιξη.
ΚΑΛΕΣ και άγιες αυτές οι μέρες. Κυρίαρχο στοιχείο τους είναι η κατάνυξη, χωρίς την οποία δεν έχει ουσιαστικό νόημα η πίστη. Καλές φυσικά και οι αφίξεις φίλων και επισκεπτών που έρχονται να περάσουν μαζί μας το «κρητικό Πάσχα»… Όμως γύρω υπάρχει και πλήθος κόσμου που ζει μια συνεχή κόλαση: οι άνεργοι, τα μαγαζιά που κλείνουν, οι άστεγοι, στα νοσοκομεία -και όχι μόνο- πληθαίνουν οι βαριά ασθενείς, οι συνταξιούχοι που δεν μπορούν να αγοράσουν ούτε τα φάρμακά τους, οι άλλοι που πεινούν και εξαρτώνται από τα συσσίτια αλληλεγγύης. Κοντά σ’ αυτούς είναι και πάρα πολλοί (ένας στους δυο πολίτες της χώρας) που δεν μπορούν να πληρώσουν τα χρέη τους… Μέλημά μας όλοι αυτοί, και το τι θα μπορούσαμε εμείς με τις μικρές μας δυνάμεις να κάνουμε γι’ αυτούς!
