– (Ημέρα μουσικής και Καλλιτεχνικά μαθήματα) Σε λίγες μέρες (21/6) έχουμε την Ευρωπαϊκή Ημέρα της Μουσικής. Πρόκειται για ένα θεσμό που καθιέρωσε το 1982, ο Ζακ Λανγκ, τότε υπουργός Πολιτισμού της Γαλλίας, πιστός φίλος της Μελίνας και λάτρης της Ελλάδας. Πρόκειται για μια “γιορτή” που εξυμνεί τη μαγεία της μουσικής, που όπως και η ποίηση, λείπει από τη ζωή μας. Η μέρα αγαπήθηκε αμέσως, αποκτώντας μάλιστα φανατικό κοινό, όχι μόνο στη Ευρώπη αλλά σε όλο τον κόσμο. Δεν είναι τυχαίο ότι σήμερα, 38 χρόνια μετά, η γιορτή επεκτάθηκε σε όλον τον πλανήτη, αφού περισσότερες από 110 χώρες στις πέντε ηπείρους θα συμμετάσχουν στην ομορφιά της μουσικής την ημέρα του θερινού ηλιοστασίου και όχι μόνο… Οσο για την Ελλάδα του 2020 αυτές τις μέρες ίσως βρεθούμε αντιμέτωποι με τη νομοθετική κατάργηση της διδασκαλίας της Μουσικής και των λοιπών Καλλιτεχνικών μαθημάτων από τα σχολεία της Μ.Ε.! Και ενώ σε όλο τον κόσμο, εκείνες τις μέρες, θα πάψουν τα πουλιά να κελαηδούν για να ακουστούν οι ανθρώπινες νότες, στη χώρα μας θα ακούγονται μόνο διαμαρτυρίες…
– (Η εξωτερική πολιτική) Η Τουρκία βαδίζει σύμφωνα με την “πολιτική του τσαμπουκά”: με απειλές και ενέργειες άκρως επικίνδυνες. Που αποβλέπουν μόνο στη σύγκρουση και διά της σύγκρουσης στην επιτυχία των στόχων της. Ετσι πιστεύει. Ο “διάλογος” με την Ελλάδα (ουσιαστικά επί ανύπαρκτων θεμάτων πλην της υφαλοκρηπίδος) δεν τη συμφέρει, διότι δεν έχει επιχειρήματα που να εδράζονται στο διεθνές δίκαιο, οπότε δεν μπορεί να έχει και διεθνή στήριξη.
Πάρτε παράδειγμα το τουρκο-λιβυκό σύμφωνο. Υπάρχει καμιά χώρα που να το υποστηρίζει; Το Δίκαιο της Θάλασσας, ό,τι και αν λέει η Τουρκία, δεν έχει εφαρμογή “όπως μας αρέσει”.
Υπόκειται σε κανόνες δικαίου αναγνωρισμένου διεθνώς (1982). Νησιά όπως η Βρετανία έχουν υφαλοκρηπίδα, όπως υφαλοκρηπίδα έχει και η Κρήτη, αλλά και μικρότερα ελληνικά νησιά.
Ο,τι ισχύει στο Ιόνιο και αποτέλεσε το πεδίο συμφωνίας Ελλάδας και Ιταλίας, μπορεί να έχει εφαρμογή στο Αιγαίο αλλά και στην ανατολική λεκάνη της Μεσογείου.
