– (Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου, η 2/4) Κάθε χρόνο τονίζεται με έμφαση πως ένα από τα πρώτα πράγματα που οφείλουν οι γονείς να διδάξουν στα παιδιά τους από νωρίς, είναι η ανάγνωση βιβλίων. Όπως επιμένουμε για τη σωστή φυσική λειτουργία όλων των οργάνων του σώματος των παιδιών μας (πρώτα βήματα, έλεγχος αισθήσεων, έλεγχος φαγητού, παιχνίδι κ.λπ.) το ίδιο σημαντικό πρέπει να θεωρείται και η πρόσληψη της πνευματικής τροφής που προσφέρουν τα βιβλία, όπου κι αν βρισκόμαστε (φωτ. 1). Που, αν δεν τα αγαπήσει κανείς στην παιδική του ηλικία, δύσκολα θα τα αγαπάει αργότερα.
– (Ένα ξεχωριστό μνημόσυνο) Ο αγαπητότατος συνεργάτης των “Χ.ν.” Σταμάτης Αποστολάκης, λαογράφος-δάσκαλος, μπορεί να μας λείπει σωματικά, όμως πνευματικά είναι παρών με το τεράστιο συγγραφικό έργο που άφησε πίσω του. Έτσι, στο 3μηνο μημόσυνό του είχαμε την έκπληξη να πάρουμε στα χέρια μας ένα ανάτυπο μιας σημαντικής σύντομης μελέτης του (φωτ. 2), με θέμα “Θάνατος και Αιωνιότητα στο Δημοτικό Τραγούδι της Κρήτης”: μια ωραία “επιμνημόσυνη” προσφορά της οικογένειας και της γενέτειράς του, Καμπανός. Μεταξύ πολλών σπουδαίων κομματιών, γράφει και μια μαντινάδα που αρέσει ιδιαίτερα γιατί εκφράζει τόσο το τι ο ίδιος υπέφερε σωματικά τα τελευταία χρόνια, όσο και τη λαχτάρα του κάθε πιστού να έχει μετά θάνατο, τον Παράδεισο:
«Χριστέ μου, τον Παράδεισο μη μου τον αφαιρέσεις
κι αν έφταιξέ σου το κορμί, εδώ να το παιδέψεις».
– (Στα Τέμπη, ένα μνημείο) Τι κι αν πέρασαν 35 μέρες από την ημέρα της τραγωδίας στα Τέμπη; Συγγενείς θυμάτων, φίλοι, κάτοικοι της περιοχής και άλλοι εξακολουθούν να αφήνουν κεριά και λουλούδια στον τόπο της τραγωδίας (φωτ. 3), για τις ψυχές των 57 συνανθρώπων μας που βρήκαν τραγικό θάνατο. Για τον κάθε γονιό που έχασε το παιδί του με έναν τόσο τραγικό, το γεγονός θα συνοδεύεται από ένα μεγάλο αναπάντητο -ως είθισται- γιατί. Η τραγωδία στα Τέμπη ανέδειξε -και συνεχίζει να αναδεικνύει- τα δομικά προβλήματα που μαστίζουν τα ελληνικά ΜΜΜ – και όχι μόνο. Ένα μνημείο αφιερωμένο στην ανευθυνότητα και την επιπολαιότητα του προσωπικού των δημοσίων υπηρεσιών θα έπρεπε να στηθεί δίπλα από το εικονοστάσι που ήδη υπάρχει. Κι ας σημειωθεί εκεί με μεγάλα γράμματα πως το να εκτελείς το καθήκον σου στο δημόσιο, με τις τόσες προκλήσεις, είναι ένα χρέος αδιαπραγμάτευτο. Γι’ αυτό και όσοι διορίζονται σε δημόσιες θέσεις, όχι μόνο πρέπει να ελέγχονται τακτικά (αξιολόγηση), αλλά και να ανταμείβονται ιδιαίτερα όταν είναι αποδοτικότεροι από τους άλλους.
