Μεγαλοβδομαδιάτικα, ας αφήσουμε για λίγο την πολιτική και τα δυσάρεστά της κι ας ασχοληθούμε με ελάχιστες από τις πάρα πολλές πολιτιστικές εκδηλώσεις των ημερών:
– Η μικρή Λίνα Ζάχαρη, μαθήτριας Β’ Λυκείου (8ο ΓΕ.Λ. Ηρακλείου), έδειξε το πλούσιο μουσικό ταλέντο που διαθέτει δίνοντας ένα ρεσιτάλ πιάνου στις 20-4-16 στο Κ.Α.Μ. Τόσο η επιλογή των μουσικών κομματιών από Μπαχ, Σκαρλάτι, Σούμαν, Σοπέν, Μακ Ντόουελ, Μπετόβεν και Muczynski, όσο και η εκπληκτική εκτέλεσή τους, μας έκαναν για λίγο να ταξιδέψουμε έξω από κρίσεις και μιζέριες. Ναι, η μουσική είναι όνειρο που με τη βοήθεια της φαντασίας, μπορεί να μας «αφηγηθεί» ιστορίες και να μας προσφέρει ταυτόχρονα ψυχοσωματική χαλάρωση και καταλλαγή πνεύματος. Υπό το άγρυπνο βλέμμα της δασκάλας της, με τα λεπτεπίλεπτα επιδέξια νεανικά δάχτυλά της, η μικρή -και πολλά υποσχόμενη Λίνα- απέδειξε πως το μέλλον τής ανήκει δικαιωματικά. Ο χώρος της κλασικής μουσικής είναι δυσκολότατος, αλλά όταν τον αγκαλιάσεις (και κατακτήσεις), σε ανταμείβει. Και η Λίνα απέδειξε ότι τον έχει κατακτήσει και έχει κατακτηθεί από αυτόν. Πιστεύουμε πως είναι ένα από τα ονόματα που θα ακούγονται συχνά στο μέλλον.
– Το να δημιουργήσεις ένα ντοκιμαντέρ για το ευρύτερο κοινό ενέχει το «ρίσκο» της αποτυχίας και της οικονομικής καταστροφής, αφού ο κόσμος των σινεφίλ προτιμά ηχηρά ονόματα ηθοποιών/σκηνοθετών. Το ντοκιμαντέρ θεωρείται εξειδικευμένο είδος που απευθύνεται σε λίγους! Κι όμως! Ένα καλογυρισμένο και με αγάπη δοσμένο ντοκιμαντέρ, όπως αυτά που προβλήθηκαν στο «Αττικόν» αυτές τις μέρες, είναι σε θέση να ανατρέψει αυτή την παγιωμένη προκατάληψη. Ήμασταν τυχεροί όσοι απολαύσαμε έστω και δυο από τα πολλά υπέροχα ντοκιμαντέρ: «Το αλάτι της γης» και το «Ο Κήπος του Γιάλομ». Και τα δυο αναφέρονταν βιογραφικά στο έργο, τη σκέψη και την ανατροπή που επέφεραν στον τομέα τους, δυο γνωστά μας πρόσωπα: ο διάσημος «κοινωνικός -και οικολογικός- φωτογράφος» Σεμπαστιάο Σαλγκάδο και ο ψυχοθεραπευτής, συγγραφέας εκλαϊκευτής της ψυχανάλυσης, Ίρβιν Γιάλομ. Είχαμε μια εκρηκτική προσέγγιση, από τη μια, της τεράστιας δύναμης της ασπρόμαυρης «κοινωνικής» φωτογραφίας κι από την άλλη, της εγκατάβασης στα μύχια της ανθρώπινης σκέψης, με τα αιώνια και αγωνιώδη υπαρξιακά προβλήματά μας.
…Οταν η τέχνη δεν χρειάζεται συστάσεις ούτε σχολιασμό.
