-(νεοριζίτικα)
Πολλοί αναρωτιούνται γιατί, εδώ και δεκαετίες, δεν υπάρχει νεοριζίτικο αντάξιο των παλιών; Ο Σταμάτης Αποστολάκης θα γνωρίζει καλύτερα τα αίτια… Προχθές όμως, διαβάζοντας, την τελευταία τριμηνιαία εξαιρετική εφημερίδα των Αποκορωνιωτών “Ελευθερόπολις” (φύλλο 105), ανακάλυψα -κατά την ταπεινή μου άποψη- ένα μικρό νεοριζίτικο διαμάντι! Γραμμένο από τον Αποκορωνιώτη δάσκαλο Πέτρο Πανηγυράκη, με αφορμή την έκδοση του βιβλίου του Λευτέρη Τσουράκη “Κοινωφελές Ίδρυμα Αγία Σοφία- Ημερολόγιο 1981-2009”, εκφράζει μεσα σε λίγους στίχους καημούς και πίκρα-”ήντα γινήκανε”- για τους δημιουργικούς Αποκορωνιώτες που έφυγαν-συμπεριλαμβανομένου και του Ειρηναίου:
“Παιδιά κι ήντα γινήκανε/ οι Αποκορωνιώτες;/ Μουδέ τσι μέσες φαίνονται,/ μουδε τσ’ αναμεσάδες./ Στον κάτω κόσμο βρίσκονται,/ στην τέλειωση του Κόσμου,/ κι έχουν μπροστάρη κι οδηγό/ τον Άγιο Ειρηναίο/ κι έγνοια Μεγάλη έχουνε/ για τον απάνω κόσμο,/ κι ανε γνοιαζόμαστε και μεις/ όπως γνοιαζόταν ΕΚΕΙΝΟΙ”
-(αλσύλλιο “Αγίων Αποστόλων”, SOS)
Τακτικός επισκέπτης του αλσυλλίου και παλιός περιπατητής της διαδρομής του διαμαρτύρεται για τη μη περιποίηση, αλλά και τον θάνατο από ξηρασία πολλών πεύκων. Μάλιστα, μας έστειλε και μια οικολογική φωτογραφία (μάλλον από το διαδίκτυο) με συνειρμούς στο αλσύλλιο (φωτό 2). Σκοπεύει ο Δήμος να κάνει κάτι ή όλα αφήνονται στη διάθεση του πανδαμάτορα χρόνου;
-(ήρεμες γωνιές)
Η παλιά πόλη παραμένει ο βασικότερο πόλος έλξης των επισκεπτών, Ελλήνων και αλλοδαπών. Κι αυτό είναι φυσικό, με τον πολυπολιτισμικό πλούτο που έχει. Υπάρχουν όμως και στενά δρομάκια, λίγο απόμακρα από τον συνωστισμό του παλιού λιμανιού που, αν μη τι άλλο, προσφέρουν μια κάποια γαλήνη και ηρεμία στην ψυχή (φωτό 3)
