-(Απόηχος ή πραγματικότητα;) Αν πράγματι συμβαίνει κάτι τέτοιο, δεν πρέπει κανείς μας να μείνει αδιάφορος. Σύμφωνα με την είδηση, η θέσπιση Ρυθμιστικής Αρχής για το νερό, μάλλον θα έχει ως άμεσο αποτέλεσμα την αύξηση του κόστους του. Αυτό θα έχει ως συνέπεια, από βασικό αγαθό να καταστεί το νερό αγαθό πολυτελείας, ενώ θα ελλοχεύουν και οι κίνδυνοι υποβάθμισης της ποιότητας του νερού, με κίνδυνο για τη δημόσια υγεία. Η εμπορευματοποίηση του νερού αντιβαίνει στο Σύνταγμα, ενώ αλλοιώνει τον κοινωνικό και δημόσιο χαρακτήρα της διαχείρισης του. Βέβαια, η κυβέρνηση (ΝΔ) έχει πεί ότι οι πάροχοι ύδατος στην Ελλάδα είναι δημόσιες και δημοτικές επιχειρήσεις και ότι αυτό περιγράφεται με σαφήνεια στο σχέδιο νόμου (για τη ΡΑΕ). Αλλά επειδή σήμερα, όλα είναι στον αέρα και οι ιδιωτικοποιήσεις καιροφυλακτούν, ας έχουμε το νού μας. Διότι μετά το νερό, ποιος ξέρει τι άλλο θα ιδιωτικοποιηθεί;
-(Κενές κουβέντες): Ο Αντρέας υποσχόταν “αλλαγή” (που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ), ο Σημίτης υποστήριζε τον “εκσυγχρονισμό” (που σκόνταψε στο “Σάμινα Εξπρές”), ο Κώστας Καραμανλής επαιρόταν για την “επανίδρυση του κράτους” (αλλά κάηκε τότε η μισή Πελοπόννησος), ο ΓΑΠ πρόβαλε την “ψηφιακή διακυβέρνηση” (που την έφαγε η οικονική κρίση) κι ο Τσίπρας επέμενε για “πρώτη φορά” αριστερά (που κόντεψε να μας διαλύσει ως κράτος στο “Μάτι”). Τώρα, μετά το τραγικό πολύνεκρο δυστύχημα στα Τέμπη, ο Κυριάκος Μητσοτάκης υπόσχεται “επανεκκίνηση” του κράτους: κάπου εδώ, νομίζω, ξαναρχίζουμε το ίδιο “παιχνίδι” και όντας για πάντα δέσμιοι λέξεων που εδώ και 41 χρόνια δεν έχουν πια κανένα αντίκρισμα με στην ελληνική παργματικότητα, αμφιβάλλουμε για τις προθέσεις του.
