– Εκεί, μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, αν αντικρίσεις βαθύ χάραμα το βουνό, κάποιο χειμωνιάτικο πρωινό, θα μείνεις έκθαμβος απ’ την αρχοντιά και τη λαμπρότητά του (φωτ. 1). Οι Μαδάρες δεσπόζουν αιώνιος κι άγρυπνος φύλακας: ένας αφ’ υψηλού χρονογράφος που καταγράφει ειρηνικές ή πολεμικές περιόδους της Κρήτης, σφιχτές μνημονιακές εποχές ή περιόδους αφθονίας και απερισκεψίας. Γαλήνιο και άφθορο, μας καλεί να ζησουμε, όπως το λέει κι ο λυρικός Χανιώτης ποιητής Δ. Τυραϊδής (“Της ζωής Αντίλαλοι”):
«Βουνά μου, πόσο σας ποθώ και πόσο σας ζηλεύω/ πάνω σας βίγλα να ’κτιζα σε μια ψηλή κορφή
κι έτσι απ’ τα αιθέρια ύψη σας την πλάση ν’ αγναντεύω/ και να θαρρώ πως γίνανε όλοι οι λαοί αδερφοί…».
Βέβαια εκτός από την ποίηση, τις εκδρομές, το χιόνι, το βουνό “μας” χρειάζεται και την άγρυπνη φροντίδα για να παραμένει πανέμορφο και δροσερό πάντα. Την έχει;
– Πανέμορφη η σκηνή (φωτ. 2) του μικρού παιδιού που χαίρεται το απλόχωρο των Αγ. Αποστόλων παίζοντας με τον χαρταετό του… Κι αν η φύση είναι ακόμη κρύα, πάντα οι Καθαρές Δευτέρες προαναγγέλλουν ότι η Ανοιξη και το Καλοκαίρι είναι κοντά. Στη φωτογραφία απεικονίζεται επίσης η μεγάλη αντίθεση μεταξύ της νέας ζωής που σφύζει από ενέργεια και του νεκρικού, σχεδόν βομβαρδισμένου, φόντου των ερειπίων. Που για χρόνια παραμένουν εκεί, στην ανελέητη φθορά του χρόνου διαφημίζοντας κάποιους πολιτικούς (και πολιτικές) που άλλα έλεγαν “τότε” και τώρα δεν ξέρουν τι να κάνουν. Μια στοιχειώδης αξιοποίηση αυτών των κτισμάτων (όπως πολύ σωστά προτάθηκε κι από μαθητές στον διαγωνισμό ρεπορτάζ των “Χ.ν.”), θα έδινε “ζωή” στη ζωή της νιότης και διέξοδο στους κατοίκους.
